Her Wings (PSS, #2) ✔️

Chapter 61: Five More Minutes

Chapter 61: Five More Minutes

IT WAS actually just me who put myself into a dark coon, it was just me who caged myself, it was no other than me. And then a circumstance happened where I unleased everything and chose to be dauntless than to drown and to be eaten up by fear. My wings opened, it just didn't opened so that I would look good, it was actually the one who defeated the darkness of my own.

A month had passed and Beryllion is striving to be prosperous again. Noong natapos ang digmaan ay kulang na lamang mawalan ako ng pag-asa dahil sa napakaraming naapektuhan. Naglaho nga si Irithel at ang mga buzzards, ngunit hindi parin kami sigurado kung talagang nawala na ang babaeng iyon na sinasabing akin raw na Ina.

Maaaring sumabay na sa hangin ang kaniyang abo, at ngayon ay bumabangon na naman siya sa lupa. Sana'y piliin niya nang magbago, dahil kung hindi ako mapipilitan na akong tanggalin siya sa mundong ibabaw.

Nang lumabas ako sa lungsod ay napakaraming nasira, halos wala nang naisalbang mga bahay at gamit dahil sa pangingialam ng mga kaaway. Ngunit doon ko rin nakita ang kapangyarihan ng pagkakaisa, dahil sa pagkakaisang iyon ay walang naging imposible.

I could hear melancholic cries, but then after those agonizing and sorrowful wepts, I have seen and heard a grateful appreciations, thanks and wishes. Ang mga hindi magkakasundong Elites, Normies, at Paupers noon ay tuluyang nagkaisa. Kung hindi nakakarating ang mga Elites at Monarchs sa lungsod noon, ngayon ay malaya na silang naglalakbay sa kung saang dako upang tumulong. And it was perfect, it was everything I could ask for. For everyone to help each other and create a stronger bond that wouldn't be cut by a two edge sword and knife.

Hinabol ko ang mga natirang buzzards, inikot ko ang buong Beryllion kasama ang aking mga kapatid. Tuluyan kaming nagkasundo-sundo. Hindi mahinto sa paghingi ng tawad sa akin si Sophia, ngunit naiintindihan ko siya at wala siyang kasalanan. Sa totoo pa'y parehas kaming biktima ni Irithel. Sina Philip at Andrew ay nagkasundo at nagkaintindihan na rin, maging si Kate at Lirech na nagbatuhan ng matatalim na salita noon. Finally, the royals of Beryllion are all at peace.

Ang mga Chevaliers at Sentries sa pangunguna ng Chief nilang si George Ezekiel ay naglibot sa buong Beryllion upang siguruhing ligtas at nasa maayos na kalagayan ang lahat ng natira. The left members of the devastated families bid their farewells to the fallen warriors. And it made my heart melt, watching my people weep and cry. I was so lucky because my family were safe. However, a smile automatically curved on my lips when I saw an Elite giving foods and goods to the paupers and normal people of Beryllion. Indeed, we have learned a lot.

Unity is a key for a better, prosperous Kingdom.

Ang lahat ng rebelasyong aking narinig ay talaga namang masasakit, ngunit natanggap ko na rin katulad ng pagtanggap sa akin ng Beryllion. Everyone accepted me for who I am, ako pa ba ang aayaw sa sarili ko?

Habang pinagmamasdan ang Beryllion sa himpapawid ay hindi ko mapigilang mapaluha. Maaaring hindi na katulad ng dati ang Beryllion, ngunit mas lalo naman itong lumakas dahil sa namuong bigkis, tali, at pagmamahalan ng bawat isa.

"Prepare for the Coronation night, Princess."

Mabilis akong napalingon sa pinanggalingan ng tinig na iyon. Kaagad akong napangiti nang makita ang isang ayos na ayos na Chevalier na papalapit sa akin.

"And you should prepare now too, why did you head towards me, Chevalier?" Nakangiti kong tugon at sinalubong ang kaniyang paglipad sa akin.

Mabilis niya akong inabot at ikinulong ako sa kaniyang braso, "Because I want to see my princess."

Mas lalong lumawak ang ngiti ko, "I'll see you this evening, then."

"Five more minutes." Pigil niya at niyakap ako.

"Do you think Andrew would be a good King?" Tanong ko.

"Of course, kahit sino sa inyo ay deserving sa trono. Ikaw, di ka pa nakakaupo sa trono Reyna na kita."

Katulad ng palagi kong nararamdaman kapag kasama siya'y kumakalabog ang puso ko. Bagay na hindi lumipas, ang paghuramentado ng aking puso anuman ang sabihin ni Ezekiel.

"Tsk, baka mamaya ang dami mong isayaw ah."

Kumawala siya sa akin at tinitigan ako, "Ikaw, pagpaslang ako kapag may sumayaw sa'yo."

"Possessive and irrational Chevalier."

"Tsk," He glared daggers at me, "I just don't want any corrupted souls touching you, my Queen."

"Shall we go now?"

"No," Agad niyang pigil at hinaplos ang pisngi ko, "Five more minutes."

"Kanina pa ang five more minutes mo na yan George Ezekiel ah."

Ngumisi siya at mas lalo akong ikinulong sa kaniyang mga bisig, hindi alintana kung may nakakakita man sa amin.

"Five more minutes. This time, your lips on mine."

Namilog ang mga mata ko, ngunit huli na rin ang aking pagkilos dahil tuluyan nang sinakop ni George Ezekiel ang aking mga labi. At pinagsaluhan namin ng matamis na halik ang sandaling iyon.