The Famous Unknown

Chapter 40

Nanghihinang dahan dahan akong nagmulat ng mga mata. Wala akong marinig na kung ano kaya nilibot ko ang mga mata. There's someone inside fixing the machineries beside me.

Nang akmang aayusin niya ang nakasabit na IV fluid ay bumaba ang tingin niya sa akin. She panicked and push a button on the wall. She's saying something that I can't hear. Muli akong pumikit at sinubukang itaas ang kamay pero mahina lang 'yon kaya hindi 'ko magalaw.

Someone opened my left eye after that may tumutok ng ilaw sa mga mata ko.

Muli akong pumikit para iadjust ang mga mata. Unti unting nagkaroon ng ingay sa paligid. The beeping sound and some voices from people that's surrounding me.

"Ma'am, do you hear me? If you do, please open your eyes again."

Nagmulat ako ng mata para sagutin siya. My throat feels dry. Like, I didn't drink any liquid for a very long time.

Lumingon ako sa malaking salamin. Nakita ko doon si lola na umiiyak at inaalo siya ni lolo na naluluha lang din.

"I'll ask you questions, blink two times if yes and don't move if no." He adjusted the mask he's wearing. "Do you know your name?"

I blinked two times.

"Good. Do you know where we are?"

I didn't move. Totoo naman kasi, hindi ko alam kung nasaan ako.

Tumango tango siya at tinanong pa ako. Pagkatapos niya ako tanungin ay nagbilin siya sa mga nurse na kasama ko sa loob ng kwarto. Wala akong maintindihan. Hindi ko alam kung nasaan ako.

Then after that may inayos sila sa IV fluid na nakalagay sa kamay ko. Pumasok sila lola na humahagulgol. She keeps muttering words that I don't understand.

"Salamat, diyos ko. Maraming salamat."

My own tears fell from my eyes. It pains me seeing them cry the same time happy because I'm alive.

"Ito kainin mo pa, apo." She smiled. "Masarap?"

Tumango ako. A sudden memory struck in my mind. His head is soaking with blood. A branch of tree struck in his back.

Tears pooled in my eyes. Naiiyak na nag angat ako ng tingin kay lola.

"Anong nangyayari sa'yo? May masakit ba? Sabihin mo.." nag-aalala niyang tanong.

Lumunok ako ng laway. "S-si E-E-Ellis.."

She froze. Then a few seconds her emotions show up. "T-tapusin mo muna 'to."

She wiped my tears before feeding me a spoonful of porridge. She feed me until there's none. Pinainom ako ni lola ng tubig bago huminga ng malalim.

"Komportable kana ba?"

Again, I nod as an answer.

She sigh and held my hand. "Apo, gusto ko kapag sinabi ko ang sasabihin ko, kakalma ka lang." Panimula niyang sabi habang hinahaplos ang aking kamay. "Noong natagpuan ka... hindi ko alam kung anong gagawin namin.."

Muling nanubig ang kanyang mga mata. "May malaking sugat ka mula dulo ng iyong kilay papunta sa likod ng ulo mo." She bit her lip and sigh. "May mga bubog rin na nakabaon sa iba't ibang parte ng katawan mo." She caresses my cheek. "Nang hindi ka magising nang halos tatlong linggo ay sinabi ng doctor na na-comatose ka." A single tear fell on her right cheek. "At ang tatlong linggong 'yon ay naging taon, Cecelia.."

Taon..

Napakurap ako sa sinabi niya. Taon. Taon...

"Isang taon at anim na buwan kang nakahimlay sa kamang 'to.." humahagulgol niyang sabi. "H-hindi ko kayang m-makita kang nasa ganoong posisyon. Na tila ba'y makinarya na lamang ang bumubuhay sayo.."

A year and a half...

Nakatulog ako nang ganoon katagal?! Kaya pala hinang hina ang katawan ko sa paggalaw. Ang pagiging tuyo ng aking lalamunan noong ako ay magising. Ang boses kong parang hindi ko nagamit nang napakatagal na panahon.

Tumigil siya at inabot ang sariling bag na nakapatong sa may paanan ng kamang hinihingaan ko. She opened the bag and get a small zip bag from it.

I gasp seeing the thing inside the zip bag. Ang singsing kong binigay ni Ellis..

Binuksan iyon ni lola ang kinuha ang singsing bago isinuot sa aking daliri. Nang mag-angat siya sa akin ng tingin ay puno na ng luha ang kanyang mga mata.

Mas lumala ang kabang nararamdaman ko sa naging reaksyon ni lola.

"Si Ellis.." she trailed. "H-hindi na namin nakuha ang katawan niya kasi.. s-sumabog 'yung sasakyan niyo.." nahihirapang lumunok siya. "Wala na si Ellis, Cecelia.."

Anong...

Nanigas ako sa pagkaka-upo nang maalala ang narinig na pagsabog bago ako mawalan ng malay.

I'm looking at her with wide eyes. "N-n-no.."

Umawang ang mga labi ko habang dahan dahang iniiling ang ulo. Hindi puwede!

Tears formed in my eyes when I felt my heart getting squeeze by pain. "H-hindi.. no.. n-no.."

I wanted to shout that Ellis is alive and well! That she's just messing with me!

Napahawak ako sa aking dibdib dahil sa sakit na nararamdaman. I pulled my hair because of frustration.

Hindi puwede!

Isang malakas na sigaw ang aking pinakawalan dahil sa sakit na lumulukob sa aking sistema.

"Cecelia, kalma! Diyos ko, tulungan ninyo ang aking apo!"

Kung laro lamang ito ay ayoko na! Kung panaginip man 'to, please! Gisingin niyo na ako!

Sunod sunod ang pagtulo ng mga luha sa aking mga pisngi. Marahas akong umiling. Hindi pa patay ang asawa ko! No!

"Ellis!" Umiiyak kong sigaw.

Nilagay ko ang kamay kong may suot ng singsing sa aking dibdib habang malakas na humahagulgol.

Doctor and nurses entered my room. The nurses held me to restrain me from moving. Nakaawang ang ang mga labi na napatingin ako sa direksyong kanan. May doctor doon na siyang tumusok ng hiringgilya sa aking braso.

Slowly, my body feels heavy same with my eyelids but while dozing off to sleep I can hear my grandmother muttering apologies.

Hindi puwede.. buhay ang asawa ko.. hindi siya puwedeng mamatay...

_________
A/N:

Condolence?