Sen ve Ben Değil! BİZ

Final

Elçin'in Ağzından:

Kendimi o kadar uykulu hissediyordum ki. Gece boyunca Reha'yla beraber uyumamış, konuşup durmuştuk. Geçmişi yad etmiştik. Şimdi ise hastanedeydik. Üzerimi değiştirmiş, gelip beni götürmelerini bekliyordum. Annemlerle konuştuktan sonra annemler odadan çıkmıştı. Esen de dahil herkes buradaydı. Reha ve ben baş başa kalmıştık. Reha camın önündeydi ve bana dönmüyordu. Gözlerim dolarken

"Reha?" diye fısıldadım. Reha sonunda bana bakarken gözlerinde ki ve yanağında ki ıslaklığı farketmiştim. Kıpkırmızı olmuştu aşık olduğum gözleri.

"Elçin, beni bırakmazsın değil mi?" deyip hıçkırdı ve elinin tersiyle ağzını kapattı. Benim de gözlerimden yaşlar dökülmeye başlarken gülümsedim ve kafamı olumsuz anlamda salladım.

"Geleceğim. Bekle beni tamam mı?" Yanıma gelip oturdu ve beni kendine çekip sarıldı sıkıca.

"Beklerim, yeter ki gel." deyip anlımdan öptü. Onu kendimden uzaklaştırıp komodinin üzerinden telefonumu aldım ve

"Şifremi biliyorsun. Olur da çıkamazsam-"

"Elçin-" Ellerimi yanaklarına koyup

"Dinle, çıkamazsam eğer bu telefonun içindekini Adelya'ya izlet tamam mı? Her doğum gününde izlet. Ve ne zaman isterse."

"Ne bıraktın?"

"Çıkamazsam kızım beni hiç hatırlamayacak. Ve belki de onu sevmediğim için bırakıp gittiğimi düşünecek. Onu sevdiğimi hep bilsin istiyorum. Şimdi de, 20 yıl sonra da. Ömrü boyunca onu seveceğimi bilsin."

"Bu videoyu izlettirme bana. Kendinden duysun kızımız onu sevdiğini. Videodan değil."

"Tamam." Kapı çalarken yüzümü sildim ve kapıya döndüm. Orhan Bey içeri girerken

"Hazır mısınız Elçin Hanım?" Derin bir nefes bırakıp kafamı salladım.

"Hazırım doktor bey."

"O zaman gidelim." dedi ve hasta bakıcılara sedyeyi getirmelerine dair bir işaret yaptı. Yatağın etrafına 4 kişi gelirken sedyeyi götürmeye başladılar. Herkesin gözlerine teker teker baktım. Son olarak Reha da kaldı bakışlarım.

"Sizi çok seviyorum." dedim. Reha çökerken Behzat'ın yanına geçtiğini gördüm. Ve kendimi sakinleştirmeye başladım.

Reha'nın Ağzından:

Ameliyat başlayalı 3 saat olmuştu bile. Kucağımda ki Adelya ile sallanıyordum. Bir yandan da dua ediyordum. Kızımla tek başımıza kalmaya hiç hazır değildim. Bu yüzden deli gibi dua ediyordum çıkması için. Gözlerim kapalı, çenem Adelya'nın başının üzerindeydi. Daha 1 yaşına bile girmemişti. Annesiz kalmaya hazır değildi ki o. Anne çocuğuydu, annesinin elini tutmasına ihtiyacı vardı.

"Annen bizi bırakmayacak tamam mı kızım? Korkma, o bizi hiç bırakmaz."

"Bırakmaz tabii. Elçin lan bu." Batu'nun sesiyle gözlerimi açtım ve ona döndüm. Bir süre tepkisiz bir şekilde gözlerine baktım. Gözlerim dolmaya başlarken

"Batu, ben onsuz kalmaya hiç hazır değilim."

"Reha, Adelya'yı bana ver ben uyuyayım onu. Siz konuşun." Nazlı'ya döndüm ve Adelya' yı öpüp verdim. Nazlı ile ikisi gittikten sonra

"Ben Simay'sız kalmaya hazır mıydım? Değildim. Şu an mutlu göründüğüme bakma. Şuram varya..." deyip elini sol göğüsünün üzerine koydu "Hala kor gibi yanıyor. Nazlı'ya hislerim yok değil. Ama o kor geçmez. He sana demiyorum ki Elçin' e bir şey olursa bulursun birini."