Sen ve Ben Değil! BİZ

Seni Hatırlamak İstiyorum

Bir insanı tanıdığınızı düşünürsünüz ama öyle bir şey yapar ki, aslında onu hiç tanımadığınızı fark edersiniz.

Şarkı Önerisi;
GIRLS GENERATION- I Got A Boy 💚

Elçinin Ağzından:

Reha uyumuştu sonunda. Gördüğü kabus onu baya etkilemiş olmalıydı. Yanından kalkarken üzerini örttüm güzelce. Sonra odanın ışıklarını kapatıp bir kez daha baktım Rehaya. Ve odadan çıktım kapıyı kapatarak. Kendime kahve yapacaktım. Fazlasıyla yorgundum ama uyuyasım da yoktu. Oflarken elimi saçlarıma attım ve karıştırdım.

Elimde ki telefonu mutfak masasının üzerine koyup ketıla su koydum kaynaması için. Sonra da bir paket üçü bir arada alıp bardağa boşalttım. Suyun kaynamasını beklerken telefonum çalmaya başladı. Arkamı dönüp masadan telefonumu alıp kimin aradığına baktım. Annem arıyordu.

Suratımda bir gülümseme belirirken daha fazla beklemeden cevaplandırdım.

"Annecim?"

"Kuzum, nasılsın?"

"İyiyim anne sen?" Su kaynarken bardağa döktüm suyu.

"İyi yavrum. Rehayı merak ettim de sorayım dedim. Uyumuyordun değil mi?"

"Yok anne ben uyanığım. Reha da hala aynı. Yeni uyudu işte. Ağrısı falan pek yokta, hafızası gelmedi daha."

"Olsun annecim doktor demiş ya geçici diye. Eninde sonunda gelir. Sen nasılsın?"

"Ben iyiyim anne, mide bulantım fazla sadece. Onun haricinde bir sorun yok."

"Bir sonra ki kontrol ne zaman?"

"3 gün sonra."

"Kontrolünü aksatma tamam mı kızım?"

"Tamam anne merak etme sen. Babam nasıl?"

"Babanda ne yapsın çalışma odasında çalışıyor."

"Çok fazla çalışıyor. Bu kadar çalışması bünyesine zararlı."

"Dinletemiyorum ki yavrum. Neyse hadi seni tutmayayım ben. Sende dinlen."

"Tamam, görüşürüz anne. Babama selam söyle." Sonrasında kapattık. Telefonu cebime koyup kahve bardağımı aldım ve mutfaktan çıktım. Salona gelince bardağı masanın üzerine koydum. Ve kendimi koltuğa bıraktım. Ne zaman kendine gelecekti? Biz neden tam anlamıyla mutlu olamıyorduk?

Tam mutluyuz dediğimiz anda hayat neden sürekli bir pürüz çıkarıyordu karşımıza? Reha ne zaman kendine gelecekti kim bilir. Hafızasının hemen kendisine gelmesini o kadar çok istiyordum ki. Çabalıyordu, hafızasını kendine getirmek için çabalıyordu farkındaydım.

Ve bu da onu yoruyordu. Zaten hastaneden yeni çıkmıştı. Şimdi de sırf ben mutlu olayım diye kendini zorluyordu. Oflarken kafamı geriye doğru yasladım. Fiziken de ruhen de o kadar yorgun hissediyordum ki kendimi. Bıraksalar 5 gün yatardım. Derin bir nefes bırakırken masanın üzerinden bardağımı aldım ve kahvemden yavaş yavaş içmeye başladım.

Yarın ne yapmalıydık? Evde Rehayla mı kalmalıydık? Yoksa dışarı mı çıkmalıydık? Şirkete de bakmam gerekiyordu aslında. Bir süre düşünerek yarın için plan yaptım. Esnerken saate baktım. Saat epey geç olmuştu. Soğuyan kahvemi hızlı hızlı içtim. Bardağı mutfağa götürüp suya tuttum ve makineye koydum.

Sonra ellerimi yıkayıp kuruladım ve telefonumu da alarak üst kata, odamıza çıktım. Sessiz olarak telefonu komodinin üzerine koydum. Reha uyuyordu, ve gayet huzurlu bir uyku çekiyor gibiydi. Pikeyi kaldırıp altına girdim ve Rehaya sırtımı dönerek gözlerimi kapadım.