Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 70

Άλεξ

Οι ώρες περνούν, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα.

Η ανυπομονησία αυξάνεται. Η αμφιβολία παραμένει. Είμαι ενθουσιασμένος. Ανυπομονώ να γνωρίσω αυτό το μικρό ανθρωπάκι.

Οι συστολές έρχονται.

Τι κάνω; Γαμώ. Γαμώ. Γαμώ. Δεν είμαι ακόμη έτοιμος να γίνω μπαμπάς.

Οι συστολές φεύγουν.

Σύνελθε. Σταμάτα να είσαι τόσο κότα.

Οι συστολές έρχονται.

Δεν έχω αλλάξει ποτέ πάνα. Ποτέ δεν κράτησα ένα νεογέννητο. Θεέ μου, τι κάνω; Είμαι εντελώς ανίδεος. Πώς μπόρεσα να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό;

Οι συστολές φεύγουν.

Είναι λίγο αργά για να κάνεις πίσω τώρα, Ντόναβαν.

Σηκώνομαι, πηγαίνω πέρα δώθε στο δωμάτιο για να ηρεμήσω το άγχος μου, ενώ η Ρι κοιμάται.

Ανέπνεε, Ντόναβαν. Χαλάρωσε.

Καλώ τον Σέιν για να ξεχαστώ και να βεβαιωθώ ότι τα αγόρια είναι καλά. Να βεβαιωθώ ότι ο Ζάντερ είναι εντάξει. Κλείνω το τηλέφωνο.

Στέλνω τον Σάμι να πάρει καφέ από τον κάτω όροφο. Περιμένω λίγο ακόμη.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο την πόλη καθώς η νύχτα αρχίζει να τρώει το φως της ημέρας. Βαθιά ανάσα.

Γυρίζω το κεφάλι μου, έκπληκτος που βλέπω την Ρι ξύπνια στην αντανάκλαση. Τα μάτια μας συναντιούνται καθώς ένα νυσταλέο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της και ο κόσμος μου επιστρέφει στη θέση του.

Πώς θα μπορούσα να αμφιβάλλω; Η σύνδεσή μας; Η αγάπη μας; Το μέλλον μας; Εκείνη είναι τα πάντα μου.

Είμαι έτοιμος. Οι ρόδες στην πίστα. Τα χέρια στο τιμόνι. Ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε την πρώτη μας ανάμνηση.

[...]

Ράιλι

"Τα πας περίφημα, μωρό μου." μουρμουρίζει ο Άλεξ στο αυτί μου.

Το κεφάλι μου είναι πίσω στο μαξιλάρι, τα μάτια κλειστά. Απομακρύνει τα μαλλιά μου από το μέτωπό μου, φιλάει την κορυφή του χεριού μου που είναι ενωμένο με το δικό του.

"Είμαι κουρασμένη." ψιθυρίζω, το σώμα μου νιώθει εξάντληση.

"Το ξέρω, αλλά κοντεύουμε." λέει, λέξεις γεμάτες ενθάρρυνση.

Νιώθει αβοήθητος. Το ξέρω. Ανοίγω τα μάτια μου και συναντώ τα πράσινα δικά του.

"Είσαι καλά;" ρωτάω, παρατηρώντας το επιφυλακτικό συναίσθημα στα μάτια του και καταλαβαίνω ότι είναι λίγο φρικαρισμένος.