Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 47

"This is the way you want it to be. Guess you don't want me." τραγουδάω τους Matchbox 20, καθώς πηγαίνω σπίτι μετά τη βάρδια μου την επόμενη μέρα. Δεν έχω ακόμη νέα από τον Άλεξ, αλλά και πάλι δεν περίμενα να έχω.

Σταματάω στο δρομάκι μου, οι τελευταίες εικοσιτέσσερις ώρες ήταν μία θολούρα. Έπρεπε να είχα πει στη δουλειά ότι είμαι άρρωστη, καθώς δεν ήταν δίκαιο για τα αγόρια να έχουν μία κηδεμόνα που είναι απορροφημένη στις δικές τις σκέψεις και δεν ήταν πραγματικά παρούσα.

Έχω ξαναζήσει τη στιγμή τόσες πολλές φορές που δεν μπορώ να το σκέφτομαι πια. Δεν περίμενα να ομολογήσει κι ο Άλεξ την αιώνια αγάπη του για μένα, αλλά επίσης δεν πίστευα ότι θα συμπεριφερόταν σαν τα λόγια να μην ειπώθηκαν ποτέ.

Είμαι πληγωμένη και νιώθω το τσίμπημα της απόρριψης και δεν είμαι σίγουρη πως να συνεχίσω. Πήρα μία σημαντική στιγμή μεταξύ μας και την γάμησα. Τι κάνουμε τώρα; Δεν είμαι σίγουρη.

Μπαίνω στο σπίτι, ρίχνω απότομα την τσάντα μου στο πάτωμα δίπλα από την πόρτα και καταρρέω στον καναπέ. Και εκεί με βρίσκει η Χάντι ώρες αργότερα όταν μπαίνει από την πόρτα.

"Τι σου έκανε, Ράιλι;" η απαίτησή της με ξυπνάει από τον ύπνο.

Τα χέρια της είναι στους γοφούς της καθώς στέκεται από πάνω μου, και τα μάτια της ψάχνουν για μία απάντηση.

"Ω, Χάντι, τα σκάτωσα εντελώς." αναστενάζω καθώς αφήνω τα δάκρυα που κρατούσα να τρέξουν.

Κάθεται στο τραπεζάκι μπροστά μου, το χέρι στο γόνατό μου για στήριξη και της μεταφέρω τα πάντα. Όταν τελειώνω, απλά κουνάει το κεφάλι της και με κοιτάζει με μάτια γεμάτα συμπόνια και κατανόηση.

"Λοιπόν, γλυκιά μου, αν κάποιος τα σκάτωσε, σίγουρα δεν είσαι εσύ!" λέει, "Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρέπει να του δώσεις λίγο χρόνο. Πιθανότατα κατατρόμαξες τον κύριο Ανεξάρτητο Εργένη. Αγάπη. Δέσμευση. Όλα αυτά τα σκατά..." κουνάει το χέρι της στον αέρα, "... είναι ένα μεγάλο βήμα για κάποιον σαν κι αυτόν."

"Το ξέρω." ψελλίζω μέσα από τα δάκρυα, "Απλώς δεν περίμενα να είναι τόσο ψυχρός... τόσο αδιάφορος γι' αυτό. Νομίζω ότι αυτό είναι που πονάει περισσότερο."

"Ω, Ρι." σκύβει και με αγκαλιάζει σφιχτά, "Θα πω ότι είμαι άρρωστη για την εκδήλωση απόψε, ώστε να μην είσαι μόνη."

"Όχι, μην το κάνεις." της λέω, "Είμαι καλά. Πιθανόν να φάω ένα γαλόνι παγωτό και να κοιμηθώ ούτως ή άλλως. Πήγαινε..." την διώχνω με τα χέρια μου, "... Θα είμαι καλά. Υπόσχομαι."