Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 67

Είμαι πάλι κλεισμένος στο γραφείο. Θα έρθει να σε πάρει η Χάντι αντί για μένα. Θα σε πάρω στο δρόμο για το σπίτι.

Αναστενάζω για να διώξω την απογοήτευσή μου γιατί μου έλειψε τρομερά σήμερα, αλλά είμαι εκστασιασμένη που θα περάσω λίγο χρόνο με την Χάντι. Δεν την έχω δει πολύ τελευταία.

Παίρνω το τηλέφωνό μου και απαντώ.

Μου λείπεις. Γύρνα σύντομα στο σπίτι.

Κοιτάζω το ρολόι και συνειδητοποιώ ότι πέρασε η ώρα, οπότε αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα μου και λέω αντίο στα αγόρια.

Όταν βγαίνω από το σπίτι, η Χάντι κάθεται στο αυτοκίνητό της. Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και ακούω τα χαρούμενα ξεφωνητά της.

"Γαμώτο μου, χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω!"

"Κι εγώ!" της λέω καθώς με τραβάει για μια γρήγορη αγκαλιά, πριν μαρσάρει και ξεκινήσει γελώντας.

Ρίχνω το κεφάλι μου πίσω με ένα γέλιο που ταιριάζει με το δικό της και κλείνω τα μάτια μου για ένα λεπτό, αφήνοντας τον αέρα του ανοιχτού παραθύρου να τρέξει στο πρόσωπό μου.

Ο αέρας ηρεμεί καθώς ανεβάζει το παράθυρο, και γυρίζω για να δω τα μάτια της να κοιτάζουν από το δρόμο πάνω μου.

"Ευχαριστώ που ήρθες να με πάρεις. Αν ήξερα ότι ο Άλεξ θα δούλευε μέχρι αργά, δεν θα τον άφηνα να με φέρει. Συγνώμη."

"Το ξέρω, είσαι μεγάλος μπελάς!" λέει καθώς ανάβει το φλας και στρίβει αριστερά, "Λοιπόν, αφού ο κύριος Σέξι σε ξεφορτώθηκε για τώρα, τι θα έλεγες για μερικά ποτά για να τα πούμε; Γιατί, παρόλο που όλα σου τα πράγματα είναι στο σπίτι μας, εσύ δεν είσαι ποτέ... παρά το γεγονός ότι αρνείσαι κατηγορηματικά ότι μετακόμισες "επισήμως" μαζί του."

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου.

"Δεν θέλω να το γρουσουζέψω." ανασηκώνω τους ώμους μου, "Με ξέρεις."

"Ναι, σίγουρα σε ξέρω. Γι' αυτό θα χτυπήσουμε μερικά ποτά ώστε να χαλαρώσεις και να μου μιλήσεις."

Όσο κι αν θέλω να κουβεντιάσω μαζί της, είμαι εξαντλημένη.

"Γιατί δεν πηγαίνουμε στο σπίτι του και να καθίσουμε στην βεράντα, να κοιτάμε τον ωκεανό και να πιούμε λίγο κρασί. Άλλωστε," λέω, κοιτάζοντας το μπλουζάκι και το τζιν μου, "δεν είμαι ντυμένη για μπαρ."

"Ακριβώς αυτό που νόμιζα ότι θα έλεγες." λέει, απλώνοντας το χέρι της πίσω από τη θέση μου και αρπάζοντας κάτι.