Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 16

Δεν μου περνάει απαρατήρητο ότι η κουβέντα μας ήταν αποκλειστικά για μένα.

Αρχίζω να το σκέφτομαι αυτό καθώς η κούρσα μας ξεκινάει να ελίσσεται, να περιστρέφεται και να στριφογυρίζει απότομα σε κύκλους.

Εκσφενδονίζομαι στο πλάι του κορμιού του Άλεξ, και εκείνος σφίγγει το χέρι του γύρω μου, κρατώντας με σφιχτά πάνω του.

Γελάει ξεκαρδιστικά με την ορμή της κούνιας, και του λέω να κλείσει τα μάτια του επειδή ενισχύει την αίσθηση.

Ορκίζομαι ότι τον ακούω να λέει κάτι ότι θα μου δείξει περισσότερα γι' αυτό αργότερα, αλλά αποσπώμαι από το να ρωτήσω γιατί μόλις ξεκινήσει η βόλτα, έχει τελειώσει.

Ο Άλεξ κι εγώ προχωράμε και ανεβαίνουμε στα φλυτζάνια, τις κούνιες, σηκώσαμε τα χέρια μας ψηλά καθώς πέφταμε κατακόρυφα στο τρενάκι και κρεμόμασταν μπρος πίσω στο καράβι.

Κατεβαίνουμε από το σφυρί αφού μας ανέβηκε το στομάχι στο στόμα μας, και ο Άλεξ ανακοινώνει ότι χρειάζεται ένα ποτό.

Προχωράμε στον πωλητή φαγητού και αγοράζει δύο ποτά και ένα τεράστιο χωνί μαλλί της γριάς.

Με κοιτάζει, απόλυτα σοβαρός.

"Καμία γιορτή δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν προκαλέσεις αναγούλα στον εαυτό σου με την αγνή καλοσύνη της υφασμένης ζάχαρης."

Με κοιτάζει με το χαμόγελο ενός άτακτου μικρού αγοριού, και λιώνει την καρδιά μου.

Γελάω καθώς προχωράμε σε ένα κοντινό παγκάκι. Έχουμε σχεδόν φτάσει όταν ακούμε μια φωνή πίσω μας.

"Με συγχωρείτε;"

Γυρίζουμε και οι δύο και βλέπουμε μια μεσήλικη γυναίκα να στέκεται πίσω μας.

"Ναι;" ρωτάω, αλλά είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να την νοιάζει λιγότερο για μένα.

Τα μάτια της είναι πλήρως κολλημένα στον Άλεξ.

"Συγνώμη που διακόπτω, αλλά, οι φίλοι μου και εγώ βάλαμε ένα στοίχημα... είσαι ο Άλεξ Ντόναβαν;"

Αισθάνομαι το χέρι του Άλεξ να τσιτώνει μέσα στο δικό μου, αλλά το πρόσωπό του παραμένει ασυγκίνητο.

Ένα αργό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του καθώς κοιτάει εμένα και στη συνέχεια γυρίζει στην γυναίκα μπροστά μας.

"Με κολακεύεται, κυρία μου, αλλά λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω. Μου συμβαίνει συχνά αυτό."