Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 39

Άλεξ

Το τρέμουλο του κινητήρα δονείται μέσα στο σώμα μου ενώ τινάζω το φτερό μπαίνοντας στην τέταρτη στροφή.

Γαμώτο. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι συμβαίνει. Ελαττώνω περισσότερο από ό,τι χρειάζεται καθώς περνάω πάνω από την επιφάνεια που έρχεται μετά τη στροφή.

"Τι συμβαίνει;" η απρόσωπη φωνή του Μπεκς γεμίζει τα αυτιά μου.

"Γαμώτο, δεν ξέρω." βρίζω ενώ επιταχύνω πάλι για να προσπαθήσω να καταλάβω αυτό που μου λέει.

Κάθε τρέμουλο. Κάθε ήχο. Κάθε τίναγμα του κορμιού μου.

Η προσοχή μου εντείνεται για να προσπαθήσω να εντοπίσω τι δεν πάει καλά - κάτι για να τεκμηριώσει το γιατί δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε.

Δεν καταλαβαίνω τι μου διαφεύγει, τι μπορεί να παραβλέπω που θα μπορούσε να μας κοστίσει έναν αγώνα. Ή να με βάλει με τον κεφάλι στον τοίχο.

Το κεφάλι μου χτυπάει με άγχος και συγκέντρωση. Περνάω τη γραμμή έναρξης/τερματισμού, οι εξέδρες στα δεξιά μου ένα μεγάλο τμήμα μεικτών χρωμάτων. Η θολούρα με την οποία ζω τη ζωή μου.

"Είναι -"

"Πόσο προφόρτιση στο διαφορικό;" απαιτώ ενώ τινάζω πάλι το φτερό κατευθυνόμενος στην πρώτη στροφή.

Το πίσω μέρος του αυτοκινήτου αρχίζει να γλιστράει ενώ πατάω το γκάζι βγαίνοντας από την στροφή, επιταχύνοντας το αυτοκίνητο μέχρι την τελική ταχύτητα.

Το σώμα μου μετακινείται αυτόματα για να αντισταθμίσει την πίεση που του επιβάλλεται από τη δύναμη και τη γωνία της πλαγιάς της πίστας.

"Ίσως η πλακέτα του συμπλέκτη; Ο κώλος γλιστράει παντού." του λέω ενώ παλεύω να επαναφέρω τον έλεγχο στο αμάξι πριν μπω στην δεύτερη στροφή. 

"Αυτό είναι αδύν-"

"Οδηγείς και το γαμημένο αυτοκίνητο τώρα, Μπεκς;" γρυλίζω μέσα στο μικρόφωνο, τα χέρια μου πιάνουν το τιμόνι με αγανάκτηση.

Ο Μπέκετ διαβάζει προφανώς τη διάθεσή μου, γιατί παραμένει σιωπηλός.

Το μυαλό μου τρεμοπαίζει στους εφιάλτες που βασάνιζαν τον ύπνο μου χθες το βράδυ. Που δεν μπόρεσα να μιλήσω με την Ράιλι σήμερα το πρωί όταν τηλεφώνησα. Που είχα ανάγκη να ακούσω τη φωνή της για να με βοηθήσει να καθαρίσω τις αναμνήσεις από το μυαλό μου.

Γαμώ το κέρατό μου, Ντόναβαν, συγκεντρώσου στην πίστα. Ο εκνευρισμός - με τον εαυτό μου, με τον Μπέκετ, με το γαμημένο αυτοκίνητο - με κάνει να πατήσω το πεντάλ κάτω πιο δυνατά από ό,τι θα έπρεπε.