Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 22

Τα αγόρια κινούνται ενθουσιωδώς καθώς κάνουν ουρά πίσω από τον Ντένις.

Παίρνω την τσάντα μου και αρχίζω να τους ακολουθώ, το άγχος αυξάνεται στην πιθανότητα να μείνω μόνη με τον Άλεξ.

Συνήθως έχω δυνατή θέληση αλλά όσον αφορά τον Άλεξ, είναι ανύπαρκτη.

Κάνω το πρώτο μου βήμα όταν ακούω την φωνή του πίσω μου.

"Μπορώ να σου πω ένα λεπτό, Ρι;"

Αγνοώ τα σηκωμένα φρύδια του Ντέιβ πριν γυρίσει και ακολουθήσει τα αγόρια στην πόρτα.

Επειδή δεν εμπιστεύομαι τη φωνή μου, πιστεύω ότι αφού σταμάτησα να περπατάω είναι αρκετό για απάντηση.

"Χαίρομαι που σε βλέπω." η φωνή του είναι βραχνή.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία, προσπαθώντας να καθαρίσω το συναίσθημα από το πρόσωπό μου και να μην είμαι ανοιχτό βιβλίο.

Γυρίζω αργά, με ένα ψεύτικα ήρεμο χαμόγελο στα χείλη μου ενώ υπενθυμίζω στον εαυτό μου τα λόγια του τις προάλλες.

Η δύναμη που έχει πάνω μου με ρίχνει όταν συναντώ τα μάτια του.

Αυτό δεν θα λειτουργούσε ποτέ.

"Κι εγώ, Ace."

Κάθεται στην άκρη ενός τραπεζιού, το ένα πόδι στηρίζεται πάνω στο κάθισμα της καρέκλας μπροστά του, τα χέρια του στριφογυρίζουν τα γυαλιά του.

Η καρδιά μου λιώνει στην εικόνα του, ξέροντας ότι μπορώ να έχω λίγο από αυτόν αλλά όχι ολόκληρο που θέλω.

Περπατάω προς το μέρος του, η χημεία μας αδιάψευστη και η έλξη του πάνω μου μαγνητική.

Του χαμογελάω ντροπαλά, προσπαθώντας να κρατήσω τα συναισθήματά μου κρυφά.

Σταματάω μπροστά του, τα δάχτυλά μου λαχταρούν να τον αγγίξουν.

Τα μάτια του παρακολουθούν το χέρι μου καθώς απλώνω και σκουπίζω ένα φανταστικό χνούδι από την μπλούζα μου.

"Φαίνεσαι τόσο επίσημος!" γελάω αγχωμένα, λέγοντας το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό.

Γέρνει το κεφάλι του και σηκώνει το φρύδι του.

"Τι; Νομίζεις ότι προσποιούμαι κι αυτό είναι μόνο για επίδειξη;" λέει ξερά και σηκώνεται από το τραπέζι.

Όταν ξεδιπλώνεται και στέκεται σε όλο του το ύψος, το σώμα του είναι λίγα εκατοστά από το δικό μου.