Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 62

"Είμαι περήφανος για σένα, φίλε." ο Μπέκετ του χαμογελάει αγκαλιάζοντάς τον.

Ο Άλεξ γελάει, ανταποδίδει την αγκαλιά και πάει να πει κάτι άλλο αλλά κομπιάζει όταν με βλέπει. Ο χρόνος σταματάει καθώς κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον.

Ξέρω ότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να συζητήσουμε - να βρούμε λύση - αλλά ταυτόχρονα χρειάζομαι αυτήν τη σύνδεση μαζί του.

Και ξέρω ότι το αισθάνεται κι εκείνος γιατί μέσα σε μια στιγμή ο Άλεξ προχωράει γρήγορα προς το μέρος μου. Μόλις με φτάσει, τα πόδια μου τυλίγονται γύρω από τη μέση του και τα στόματά μας είναι πάνω στου άλλου με μια μανιασμένη ανάγκη. 

Τα χέρια μου σφίγγουν τους ώμους του. Το ένα του χέρι χουφτώνει τον κώλο μου ενώ το άλλο πιάνει τον λαιμό μου, κρατώντας το στόμα μου στο δικό του, ώστε να μπορεί να πάρει όσα προσφέρω κι ακόμη παραπάνω.

"Θεέ μου, μου έλειψες γαμώτο." γρυλίζει στο στόμα μου ανάμεσα στα φιλιά και αρχίζει να περπατάει. 

Κάποιος φωνάζει "Βρείτε κανένα δωμάτιο!" και είμαι τόσο συγκλονισμένη, τόσο απελπισμένη να ικανοποιήσω την επιθυμία που ξεδιπλώνεται μέσα μου που απαντάω πριν μπορέσει ο Άλεξ. 

"Ποιος χρειάζεται δωμάτιο;" λέω πριν τα χείλη μου ορμήσουν πάλι στα δικά του, τα χέρια μου σφίγγουν στα μαλλιά του καθώς η στύση του τρίβεται πάνω μου με κάθε βήμα, "Βιάσου." του λέω ανάμεσα στα απελπισμένα φιλιά. 

[...]

Η σιωπή απλώνεται γύρω μας καθώς φοράμε τα ρούχα μας. Τώρα που ενωθήκαμε σωματικά, το μυαλό μου ανησυχεί για το πώς πρόκειται να συνδεθούμε προφορικά. 

Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν. Και δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε. 

Ρίχνω μια ματιά πάνω του καθώς κουμπώνει την φόρμα του και κοιτάζει μέσα από το φιμέ παράθυρο στο πλήρωμα κάτω, και απλά δεν μπορώ να τον διαβάσω.

Φοράω την μπλούζα μου πάνω από το κεφάλι μου και γλείφω τα χείλη μου καθώς προσπαθώ να σκεφτώ πώς να ξεκινήσω αυτήν την κουβέντα. 

"Πρέπει να μιλήσουμε." λέω απαλά σαν να φοβάμαι να ενοχλήσω το πέπλο της σιωπής που πνίγει το δωμάτιο. 

"Θα βάλω το εξοχικό για πώληση." λέει τα λόγια ήρεμα, χωρίς να κοιτάζει προς το μέρος μου.

Ώπα! Τι; Έτσι θα το πάμε; Κλασική αποφυγή; 

"Τι;"

"Δεν το χρησιμοποιώ..." ο τρόπος που το λέει, σχεδόν απολογητικά, με κάνει να νιώθω ότι είναι κάτι που κάνει για να μου δείξει ότι λυπάται για όλα όσα συμβαίνουν - την Βίβιαν, ένα πιθανό μωρό, τον χώρο που χρειάζεται.