Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 51

Μέχρι να φτάσουμε στο ασανσέρ, η έκρηξη της αδρεναλίνης έχει υποχωρήσει, κάνοντας το αλκοόλ να εξατμιστεί από το σύστημά μου.

Ολόκληρο το σώμα μου αρχίζει να τρέμει. Το συναίσθημα αυτού που μόλις συνέβη με κατακλύζει. Με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι μόλις μετατράπηκα σε κοινή θέα σε μία τρελή γυναίκα που σε καμία περίπτωση δεν αναγνωρίζω. Ότι ανακάτεψα έναν αθώο άντρα που δεν του άξιζε να υποστεί την οργή του Άλεξ.

Τα γόνατά μου με εγκαταλείπουν καθώς όλα - το να έχω τον Άλεξ, να μην έχω τον Άλεξ, να θέλω τον Άλεξ - γίνονται αβάσταχτα.

Ο Μπέκετ σφίγγει το κράτημά του γύρω από τη μέση μου πριν γλιστρήσω στο πάτωμα. Τον ακολουθώ καθώς με οδηγεί έξω από το ασανσέρ και προς το δωμάτιό μου.

Τα μέσα μου είναι μουδιασμένα από τον πόνο και την σύγχυση. Τον κοιτάζω και απλά κουνάει το κεφάλι του και μουρμουρίζει τόσο ήσυχα που νομίζω ότι μιλάει στον εαυτό του.

"Χριστέ μου, γυναίκα, προσπαθείς σκοπίμως να πατήσεις κάθε κουμπί του Άλεξ; Γιατί αν είναι έτσι, τα καταφέρνεις πολύ καλά!"

Απλώνει το χέρι του όταν φτάνουμε στο δωμάτιό μου, και ψάχνω στην τσάντα μου να βρω την κάρτα και του την δίνω.

Ξεκλειδώνει και μου ανοίγει την πόρτα, πιέζοντας το χέρι του χαμηλά στην πλάτη μου για να με συνοδεύσει.

Περπατάω αμέσως προς την βαλίτσα μου αρχίζοντας να βγάζω τα φορέματα από τις κρεμάστρες και να τα βάζω μέσα μαζί με οτιδήποτε άλλο μπορώ να βρω, υστερικά δάκρυα ξεφεύγουν σε κάθε ευκαιρία.

"Όχι. Αποκλείεται! Μην τολμήσεις, Ράιλι!" φωνάζει ο Μπέκετ πίσω μου όταν βλέπει τι κάνω.

Εγώ απλώς τον αγνοώ, μαζεύω, ρίχνω, γεμίζω. Οι διαμαρτυρίες του Μπέκετ συνεχίζονται και φωνάζω καθώς νιώθω τα χέρια του να με αγκαλιάζουν από πίσω, κρατώντας τα χέρια μου κάτω, προσπαθώντας να ηρεμήσει την υστερία μου.

Με κρατάει αδέξια, ηρεμώντας με σαν ένα θυμωμένο παιδί που χρειάζεται παρηγοριά. Με αγκαλιάζει καθώς καταρρέω και υποκύπτω στα δάκρυα και τον πόνο της ημέρας.

"Νόμιζα ότι προσπαθούσατε να βγάλετε άκρη. Ότι μπορούσατε να το λύσετε. Είστε και οι δύο χάλια που είστε χώρια."

"Και όταν είμαστε μαζί πάλι χάλια είμαστε." ψιθυρίζω.

Δάκρυα που δεν μπορεί να δει γεμίζουν ξανά τα μάτια μου, και απλά του κουνάω το κεφάλι μου.