Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 41

Τα μάτια μου βλέπουν ακόμη φωτεινές άσπρες κηλίδες στο οπτικό μου πεδίο, αλλά επέζησα από το κόκκινο χαλί.

Αισθάνομαι τόσο αποπροσανατολισμένη και ότι περιέργως έχω υποστεί εκμετάλλευση από τις αδιάκριτες ερωτήσεις του τύπου και την συνεχή λήψη φωτογραφιών.

Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί ο Άλεξ να είναι τόσο χαλαρός σε μία τέτοια κατάσταση. Ίσως χρόνια εξάσκησης.

Ήταν ήρεμος και ευγενικός, και απέφυγε να απαντήσει στις ερωτήσεις που του έκαναν - ήμασταν ζευγάρι, πόσο καιρό ήμασταν μαζί, ποιο ήταν το όνομά μου; - και τους απέφυγε με την λάμψη του χαμόγελού του, δίνοντάς τους την τέλεια εικόνα για το εξώφυλλό τους.

Ο Άλεξ πιέζει το χέρι μου συμπονετικά.

"Μερικές φορές ξεχνάω πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι για κάποιον που δεν το έχει ξανακάνει ποτέ." μου δίνει ένα γρήγορο, αγνό φιλί στα χείλη πριν με κατευθύνει προς την αίθουσα χορού, "Συγχώρεσέ με. Θα έπρεπε να σε είχα προετοιμάσει από πριν."

"Μην ανησυχείς." του λέω, χαλαρώνοντας στη ζεστασιά του χεριού του στην πλάτη μου, "Είμαι καλά."

Το κόκκινο χαλί είναι ένα περίεργο πράγμα, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κάτι να με προετοιμάσει για αυτό που θα ένιωθα μπαίνοντας σε μία αίθουσα με τον Άλεξ.

Φαίνεται λες και κάθε κεφάλι στο δωμάτιο γυρίζει όταν μπαίνουμε από την πόρτα, όλη η προσοχή τους επικεντρώθηκε στον άντρα δίπλα μου.

Ο άνθρωπος είναι απλά μαγνητικός με κάθε έννοια της λέξης, εμφάνιση, συμπεριφορά, γοητεία και προσωπικότητα.

Κλονίζομαι από την ξαφνική προσοχή. Ο Άλεξ αισθάνεται την διστακτικότητά μου και με τραβάει πιο κοντά στο πλάι του, μία όχι τόσο διακριτική επίδειξη ιδιοκτησίας και κυριότητας στα επικριτικά βλέμματα.

Η απροσδόκητη πράξη με εκπλήσσει και ζεσταίνει την καρδιά μου. Σκύβει το στόμα του στο αυτί μου.

"Ανάσες μωρό μου." μουρμουρίζει, "Τα πας μια χαρά. Και ανυπομονώ να σε πηδήξω αργότερα."

Τα μάτια μου πετάγονται στα δικά του και το χαμόγελο που μου δίνει ηρεμεί το άγχος μου.

Η επόμενη μία ώρα περίπου περνάει πολύ γρήγορα. Ο Άλεξ και εγώ ανακατευόμαστε στο πλήθος και είμαι συγκλονισμένη από τον αριθμό των ανθρώπων που γνωρίζει.

Είναι τόσο ανεπιτήδευτος που ξεχνάω τις συνθήκες υπό τις οποίες μεγάλωσε - όπου οι διασημότητες είναι οικογενειακοί φίλοι και τα σμόκιν είναι καθημερινά ρούχα.