Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 48

Τα πόδια μου χτυπούν το πεζοδρόμιο στον ρυθμό της μουσικής, οι θυμωμένοι στίχοι βοηθούν κάπως στην ανακούφιση του άγχους.

Παίρνω την τελευταία στροφή στο δρόμο για να φτάσω στο σπίτι μου και απλώς εύχομαι να μπορούσα να συνεχίσω να τρέχω πέρα από αυτό - πέρα ​​από τις θύμησές του που καλύπτουν το σπίτι μου και υπερφορτώνουν το τηλέφωνό μου καθημερινά.

Αλλά δεν μπορώ. Σήμερα είναι μία πολύ μεγάλη μέρα. Θα μας επισκεφτούν τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας, και πρέπει να παρουσιάσω τις τελικές λεπτομέρειες του project, καθώς και να κάνω το απαραίτητο σόου που θέλει ο Τέντι για αυτούς.

Έχω πέσει με τα μούτρα στην προετοιμασία αυτού του meeting. Έχω αφήσει στην άκρη - ή προσπάθησα να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα - την όψη του προσώπου της Βίβιαν που τρεμοπαίζει ψωνισμένα στο μυαλό μου.

Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω την δουλειά για να πνίξω τη φωνή του Άλεξ να με παρακαλεί, να μου λέει ότι με χρειάζεται. Προσπάθησα να ξεχάσω τον ήλιο που γυάλιζε στην αλουμινένια συσκευασία.

Τα δάκρυα μαζεύονται στα μάτια μου, αλλά τα απωθώ. Όχι σήμερα. Δεν μπορώ να το κάνω σήμερα.

Ανεβαίνω τα τελευταία δύο σκαλοπάτια στην μπροστινή βεράντα και απασχολώ τον εαυτό μου με το iPod μου, για να μπορώ να παραβλέψω το καινούργιο μπουκέτο με ντάλιες που βρίσκεται στο κατώφλι.

Καθώς ανοίγω την πόρτα, βγάζω την κάρτα από την σύνθεση χωρίς να κοιτάζω τα λουλούδια και την πετάω στο πιάτο στο φουαγιέ που ξεχειλίζει ήδη από τα πολυάριθμα κλειστά και πανομοιότυπα αντίστοιχα.

Αναστενάζω, μπαίνοντας στην κουζίνα και σουφρώνοντας τη μύτη μου από την υπερβολική μυρωδιά των πάρα πολλών ανεπιθύμητων λουλουδιών που είναι διάσπαρτα τυχαία σε όλο το σπίτι.

Βγάζω τα ακουστικά μου και σκύβω στο ψυγείο για να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό.

"Τηλέφωνο;" η περιφρονητική φωνή της Χάντι με τρομάζει.

"Χριστέ μου, Χαντ! Με κατατρόμαξες!"

Με κοιτάει με σφιγμένα χείλη για μία στιγμή καθώς πίνω το νερό μου, η συνηθισμένη χαρούμενη όψη της έχει αντικατασταθεί από ενόχληση.

"Τι; Τι έκανα τώρα;"

"Συγνώμη που ανησύχησα για σένα." ο σαρκασμός της ταιριάζει με το γλοιώδες βλέμμα στο πρόσωπό της, "Έλειπες πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο. Είναι ανεύθυνο να πας για τρέξιμο χωρίς το τηλέφωνό σου."