CORALINE ━ DAMIANO DAVID

━━ 40. RZYM

Chcę być pierwszym mężczyzną, na jakiego patrzysz dzisiaj
Chcę wbić Ci się do głowy i sprawić, że oszalejesz
Chcę doprowadzać cię do szaleństwa aż do świtu
Chcę zostawić Cię samą w środku nocy

Głos Damiano wydobywał się z głośników w samochodzie, którym jechałam do centrum miasta. Thomas pozwolił mi pożyczyć swoje auto, bym mogła udać się na zakupy, podczas gdy oni pojechali na wywiad samochodem Damiano. Sophia została w domu z Chili, ale spisała mi całą listę produktów, jakich potrzebowała, ponieważ zapomniała jakiejś połowy rzeczy z domu.

Jechałam z opuszczonymi oknami, klimatyzacja nie była w stanie poradzić sobie z gorącą temperaturą, a ja napawałam się uczuciem słońca na mojej skórze, które rzadko czułam w Anglii. Za dnia Włochy robiły jeszcze większe wrażenie. Zupełnie jakby światło tutaj było zupełnie inne niż to w Wielkiej Brytanii. Od razu ponownie zakochałam się w widoku kamiennych budynków i wijących się po nich winorośli.

Kiedy skręciłam w ulicę prowadzącą nad morze, oślepiło mnie słońce odbijające się w turkusowej wodzie. Włożyłam okulary przeciwsłoneczne, starając się nie rozpraszać szalejącymi falami, tylko skupić na drodze przede mną. Odgłosy fal zagłuszała muzyka, jednak nadal czułam, że morze obok mnie było nieuniknioną przeszkodą.

Chcę trzymać cię dziś w moich ramionach
Dla twojej miłości zrobię wszystko, co zechcesz

Śpiewałam tekst, który przyprawiał mnie o gęsią skórę — w końcu to mój chłopak go śpiewał — i wbijałam wzrok we wręcz niekończącą się ulicę. Gdy rano wstałam, zespołu już nie było w domu, a Sophia nadal spała, więc musiałam ją obudzić.

Jeżdżenie samochodem Thomasa było dziwne. Uczyłam się prowadzić we Włoszech, ale po czterech latach jeżdżenia po lewym pasie znowu musiałam przyzwyczaić się do włoskich przepisów drogowych.

Na szczęście, bez problemu udało mi się dotrzeć do centrum miasta. Zaparkowałam obok dużego supermarketu, zamknęłam samochód i sięgnęłam po moją torbę, w której znajdowała się lista zakupów. Asfalt na parkingu był niesamowicie gorący, czułam to poprzez cienkie podeszwy moich trampków.

Wzięłam wózek, po czym weszłam do klimatyzowanego budynku. Spacerując szerokimi alejkami oraz zbierając wszystkie produkty, słuchałam rozmów po włosku pozostałych klientów. Większość z nich była nudna, dotyczyła przykładowo obiadu, ale miło było słyszeć ten język.

Choć włoski nie był moim pierwszym językiem, podobał mi się o wiele bardziej niż angielski. Razem z Sophią często rozmawiałyśmy po włosku w Anglii, a poza tym tylko garstka osób nas wtedy rozumiała, co przydawało się w miejscach publicznych.

Kiedy „Zitti e Buoni" zaczęło wydobywać się ze sklepowych głośników, nie mogłam się nie uśmiechnąć. Po Eurowizji Måneskin stali się naprawdę popularni w całej Europie i dostawali się do wszelkich muzycznych notowań.

Nuciłam pod nosem piosenkę i pchałam wózek przez alejki. Kupiłam wszystko zamówione przez Sophię, a pół godziny później byłam już z powrotem w samochodzie. Zegarek na moim nadgarstku pokazywał, że byłam jakieś sześćdziesiąt minut drogi od domu, Damiano i reszta mieli wrócić z wywiadu dopiero za jakieś dwie godziny, a nie chciałam się nudzić.

Włączyłam silnik, postanawiając rozpakować zakupy, po czym pójść na spacer, choć nie wiedziałam jeszcze gdzie. Sophia była w ogrodzie, gdy wynosiłam wszystkie torby do środka, więc nawet mnie nie zauważyła.

Zostawiłam mój portfel i klucze, bo ktoś i tak by mi otworzył. Wtedy zaczęłam iść w stronę morza. Dotarcie tam na piechotę trwało maksymalnie pół godziny. Przechodziłam obok tych samych domów, które wcześniej mijałam, nieustannie wpatrując się w niebywale błękitne niebo. Wisiało nade mną zaledwie kilka chmur, a słońce ciągle ogrzewało moje ciało.