❝ Pragnie morza, ale boi się wody i może morze jest w niej? ❞
Podczas zmieniającej życie nocy w Rzymie Coraline zostawiła Damiano. Cztery lata później ponownie spotkała go w Rotterdamie i wygląda na to, że wszechświat znowu chce ich ze sobą połączyć...
przed chwilą skończyłam tłumaczyć to opowiadanie i 🥺🥺 (ale spokojnie, zostało jeszcze 14 rozdziałów + epilog)
właśnie dlatego postanowiłam dodać wam rozdział
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
O wczesnym poranku wyszłam na spacer z Chili. Słońce nie było jeszcze zbyt wysoko na niebie, a temperatura powietrza była przyjemna, ale malutki pies mimo wszystko dyszał, gdy wąchał ściany domu. Mój telefon zadzwonił w tym samym momencie, w którym poleciłam Chili iść dalej.
– Hej – przywitałam się po odebraniu. – Szkoda, że dzwonisz teraz. Obiecałam twojej mamie, że będzie mogła z tobą rozmawiać.
Przez kilka sekund panowała cisza.
– Halo? Damiano?
– To nie Damiano. – Rozległ się nieznany mi głos kobiety.
– Och – mruknęłam zaskoczona. – Gdzie on jest i dlaczego dzwonisz do mnie z jego telefonu?
Naprawdę bałam się, że przytrafiło mu się coś złego.
– Wybrał ten numer, ale Marta musiała z nim pilnie porozmawiać, więc dał mi telefon do ręki – wytłumaczyła uprzejmie nieznajoma, na co kiwnęłam głową. To miało sens, jednak nadal było dziwne.
– Och, rozumiem. Powiedz, żeby do mnie oddzwonił.
– Dobra, przekażę mu.
Wtedy się rozłączyłam. Dziwna sytuacja.
Po zaledwie kilku minutach ponownie usłyszałam dzwonek telefonu. Wtedy akurat miałam wracać do domu.
– Hej Cora. Wybacz, Marta chciała przedyskutować coś ważnego związanego z dzisiejszym występem.
To był Damiano. Na dźwięk jego głosu od razu się uśmiechnęłam.
– Okej, nic się nie stało. Kim była ta kobieta, z którą rozmawiałam?
– Moja makijażystka, Sarah.
– Ach, okej. – Usłyszałam jego cichy śmiech. – Co cię tak bawi?
– Nic takiego. – Nadal brzmiał na rozbawionego. – Myślałaś, że kto to?
– Nie wiem, twoja kochanka? – spytałam ironicznie i uśmiechnęłam się pod nosem. – Tak tylko się zastanawiałam.
– Co robisz? – Zmienił temat po krótkiej chwili śmiechu.
– Jestem na spacerze z Chili, przez cały poranek piszczała. Chyba za wami tęskni. – Popatrzyłam na pieska, który w tamtym momencie wyglądał na dość zadowolonego.
