❝ Pragnie morza, ale boi się wody i może morze jest w niej? ❞
Podczas zmieniającej życie nocy w Rzymie Coraline zostawiła Damiano. Cztery lata później ponownie spotkała go w Rotterdamie i wygląda na to, że wszechświat znowu chce ich ze sobą połączyć...
Dziwny odgłos wybudził mnie ze snu. Zanim zdążyłam się zorientować, gdzie byłam, otworzyłam oczy. Dopiero po kilku sekundach przyzwyczaiłam się do jasnego światła, a następnie poznałam wnętrze hotelowej windy. Podniosłam wzrok i zauważyłam Damiano, który bez trudu trzymał mnie w swoich ramionach. Byliśmy sami.
– Co robisz? – zapytałam zaspana.
– Zabieram cię do twojego pokoju, śpiochu. – Wydawał się rozbawiony.
– Ach. Po co?
Chłopak krótko się zaśmiał.
– Zasnęłaś u Vic. Reszta już poszła i razem z Vic pomyśleliśmy, że najlepiej będzie zabrać cię do twojego pokoju.
– Dziękuję – powiedziałam. – Tak przy okazji możesz mnie już postawić. Nie śpię.
– I tak jesteś lekka jak piórko. Poza tym boję się, że gdy cię odstawił, to zemdlejesz. Sporo wypiłaś.
Nie protestowałam, gdyż podobała mi się wizja leżenia w jego ramionach jeszcze przez chwilę. Winda dojechała na odpowiednie piętro z cichym brzdąknięciem i drzwi się otworzyły.
– Skąd w ogóle wiesz, gdzie jest mój pokój? – spytałam go, gdy zatrzymał się przed odpowiednim pomieszczeniem.
– Sophia mi powiedziała.
– A już myślałam, że mnie stalkujesz. – Zachichotałam, a on wyjął kartę-klucz z kieszeni.
– Przyłapałaś mnie – zażartował i zaniósł mnie do łóżka, na którym ostrożnie ułożył moje ciało.
– Dzisiaj było fajnie – przyznałam po tym, jak ponownie wstał.
Ledwo go widziałam z powodu ciemności panującej w pokoju.
– Prawie jak wcześniej, co? – Poczułam, jak przeczesuje moje włosy.
– Tak, jak wcześniej.
Zaschło mi w ustach. To było szokujące, jaki nadal miał na mnie wpływ. Dotknął mojego policzka, a ja zobaczyłam jego lśniące brązowe oczy.
– Powinnaś już iść spać, jutro musimy wcześnie wstać – wyszeptał. Od razu poczułam zalewającą mnie falę zmęczenia.
– Dobranoc, Damiano – wymamrotałam.
– Kolorowych snów, Coraline. – Usłyszałam jeszcze, zanim odleciałam.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Następny poranek nadszedł zdecydowanie zbyt szybko. Telefon obudził mnie jedną z moich ulubionych piosenek, ale nie mogłam cieszyć się znajomą melodią. W zamian odwróciłam się na drugi bok i zasłoniłam głowę poduszką.
