Sokak Lambası

61 - Hasta

Multimedya; Zelal

Herkese merhaba. Uzun süredir yoktum. Özlediniz mi?

Öncelikle çok çok çok çok özür diliyorum arkadaşlar. Duyuru olarak atmıştım neler olduğunu. Tekrar anlatıp sizi burda tutmak istemiyorum. Profilime tıklayıp duyuruyu okuyabilirsiniz.

Sizi çok seviyorum.

İyi okumalar 💞

"Ne olmuş?" diye sordum emniyet kemerimi takarken. "Bilmiyorum. Ceren aradı. Akın geldi çabuk eve gel babamı tutamıyoruz dedi" diyip arabayı çalıştırdı Yağız. Bu Akın beyde çok olmuştu ama artık. Yağız gaza yüklenirken ona döndüm. "Yağız bende geliyorum ama ailen rahatsız olmasın? Ailevi meseleniz sonuçta" dedim aklıma gelen şeyle. "Hayır. Asla öyle bir şey düşünmezler. Ayrıca senin gelmen çok önemli. Birinin cereni ve annemi sakinleştirmesi gerek" dedi Yağız. Kafamı salladım.

Tahminimce 10 dakika kadar sonra Yağızların evinin önüne gelince Yağız gelişi güzel arabayı park etti. İkimizde hızla arabadan inip eve doğru ilerledik. Daha kapıya bile varamadan kulağıma gelen bağırışlardan korkmadım değil. Yağız cebinden anahtarı çıkartıp hızla kapıyı açtı ve içeri girdi. Bende arkasından girerken kapıyı kapattım.

Eve girdiğimde ise cerenin bir köşede bacaklarını kendine çekmiş elleriyle de kulaklarını kapatmış öylece oturduğunu gördüm. Meral teyze de bir koltukta oturmuş ağlayarak fatih amcayı ve Akın abiyi izliyordu. Akın abinin başı öne eğikti. Fatih amca ise bağırıyordu. Yağız babasının yanına giderken bende cerenin yanına gittim. O da ağlıyordu.

"Baba sakin ol önce" diyerek söze girişti Yağız. "İyi misin?" diye sordum Cerene. "Çok bağırıyorlar. Babam çok kızdı. Kalp var şeker var tansiyon var babamda. Ya bir şey olursa?" dedi ceren. Onu kendime doğru çekip kafasını göğsüme koydum. "Abin geldi. Sakinleştirir. Bir şey olmaz merak etme" dediğim sırada Yağızın bağırışını duydum. "Sen ne yüzle geldin lan buraya?! Ben sana gelme demedim mi? Bekle biraz süre ver annemle babama demedim mi?" diye bağırdı Yağız. İrkildim. Demek ki neymiş? Yağız sakinleştirmezmiş. "Sakinleştirmiyor. O da bağırıyor" dedi ceren ağlayarak. Derin bir nefes aldım.

"Yağız" diye mırıldandığımda önce bana sonra cerene baktı. Gözlerimle annesini işaret ettiğimde onu da gördü. Gözlerini kapatıp birkaç saniye sakinleştikten sonra geri açtı. "Baba. Tamam sakin ol önce. Bak annemle ceren korkuyor. Otur şuraya gel. Sakinleş. Umay şu çekmecede kolonya olacak getirir misin?" dedi Yağız babasını koltuğa oturarak. Cerenin başını yavaşça göğsümden ayırdım ve hızla Yağızın gösterdiği çekmeceye gittim. Kolonya aldıktan sonra Yağıza uzattım. Elimdeki kolonyayı alıp babasının ellerine döktü ve ovuşturdu. Bende meral teyzenin eline döküp avuşturdum.

"Meral teyzecim. Lütfen sakin olun" diye mırıldandım ellerini kolonya ile ovuştururken. "Nasıl sakin olayım kızım? Kaç yıl sonra gelmiş. Fatih sakinleşmiyor. Ceren korkup ağlıyor. Yağız aynı abisinin gittiği zaman yaptığı gibi hepimizi toparlamaya çalışıyor yine. Ne olurdu Akın da Yağız gibi olsaydı? İkisinide biz yetiştirdik. Akında ne yanlış yaptıkta Akın böyle oldu?" diye fısıldadı. "Bilmiyorum. Ama merak etmeyin. Düzelecek her şey. Siz sakin olun" dedim ve kolonyayı masanın üzerine koydum. "Umay" dedi meral teyze. Ona döndüm. "Cerenin yanına git. Ben gidersem daha kötü olur. Yalnız bırakma onu tamam mı kızım? Ben iyiyim. Beni düşünme" dedi meral teyze. Kafamı sallayıp cerenin yanına gittim. Kolundan tuttum.

"Hadi gel hava alalım biz biraz" diyip onu ayağa kaldırdım. "Olmaz ben burda duracağım" dedi ceren ve tekli koltuklardan birine oturdu. "Cerencim. Burda durmayalım biz gel. Gel hava alalım bahçede" desemde nafileydi. Kafasını sağa sola salladı. "İstemiyorum" dediğinde yapacak bir şey olmadığı için mecburen önündeki bir diğer koltuğa oturdum.