AYSAR

60. BÖLÜM

60. BÖLÜM

Her katilin en büyük iyiliği, ölümünden geçermiş.

aysar: İnsan hiç tanımadığı birini özler mi?

Özlermiş

Ya da ben gerçekten insan değilim

Adını bile öğrenemeden gittin Pearl

İçimde kalan ukdeyi, karın ağrımı bir türlü atamıyorum

Fiziksel bir şeymiş gibi hissettirmesi çok kötü vicdanın

Duygusal olduğu için öyle ilaçlarla dinmiyor ama etkisi fiziksel olduğu için de yataktan bile kalkamadan kıvranıyorsun

Kendimi küçük bir çocuk gibi hissettim

Sanki eve dönünce anneme okulda öğrendiğim toplama işlemini öğretmek niyetinde gibi anlatıyorum

Ben nereden bilirdim ki vicdanını azabını?

Şimdiyse örneklerle anlatıyorum, işe bak

Bir süre parmaklarım klavyeye gitmedi. Ancak beş dakika sonra yazmaya devam edebildim.

Artık mutlu ol istemiyorum Kül'le

Bencilce belki ama

Belkisi fazla oldu

Arkanda daha adını bile bilmeyen birini bu durumda bırakırken kim bilir gerçek yakınların şimdi nasıllar

Kül'e aşık olmandan pişman mısın bilmem ama

Sanırım ben pişman olurdum

Ama sen farkında değilsin gerçekliğinin, aramızda büyük farklar varmış

Biz... aynı değilmişiz Pearl

Ben büyük bir yalancıymışım sen de kalbinin dört bir yanından sana sarılan kötü bir ruha rağmen oldukça saf ve masum

Ben senin katilin olmuşum ama sen benim arkadaşım...

Şimdi de ikimiz de maktulüz

🌒

Bir katil, vicdan azabıyla nasıl baş edebilirdi? Birilerini daha öldürerek mi? Kendini öldürerek mi? Çivi çiviyi gerçekten söker mi yoksa kalbime batmaya devam ederler mi?

Zaman en başa dönmüştü sanki. 13 yaşında yazdığım mektuptaki gibi şimdi ne yapacağımı sorguluyordum. Hiçbir şey olmamış gibi yoluma devam mı etmeliydim yoksa bu boşlukta koşmayı bırakıp karanlığımı kabul mü etmeliydim? İlki muhtemelen daha zor olacaktı, yeni öğrendiğim duygular ve bu duyguları beslememin nedeni olan insanlarla kalbim ağırlaşmışken... Ama yerimde durarak da karanlığa gömüleceğimi düşünmüyordum. Yok olmak için geri geri yürümem gerekiyordu belki de.