OYUNCAK BEBEK

ÇIPLAK AYAKLI KADIN!

Not!!!
Yorumlarınızı teker teker okuyorum ve beni gerçekten mutlu eden yorumlar var bunun için öncellikle teşekkür ederim... İyi okumalar💞🤗🤗🤗🤗
***
Uraz masum bir şekilde uyuyordu bende onu izliyordum. İnsanları görünce krize giriyordu. Kendisi de bir insandı!
Ama en son dedikleri neydi?
Ben insan değilim! Demişti. Bunlar beni deli etmeye çalışıyordu. Hiçbir şeyi çözemiyordum.

Kafam basmıyor.

Yanii gördüğüm kadarıyla uraz bir insandı. O zaman niye ben insan değilim dedi. Burada ne oluyordu ya... Delirmek üzereyim!
Yoksa uraz dediği gibi insan değil miydi?
Yine saçmalıyorsun!
Düşünmekten başım ağrıyordu. Ayağa kalktım ve urazın banyosuna girdim.
Çıplak bedenimi sıcak suyun içine koydum. Böyle rahatlıyordum. Aklımın boşalması gerekiyordu. Çizdiği resimler, az önceki hali, son söylediği kelime. Bende büyük bir şüphe etkisi yaratmıştı. Beyaz bornuzumu giydim. Burada bir ayna bile yoktu!

Yoksa Uraz kendine bakmaktan korkuyor muydu?
Odasına gelince uyuyan suratına baktım. Tam sıkmalık!
Şu meseleyi çöz sonra yanaklarını sıkarsın. Boş beyinli Leyla!

Uraz çizdiği tablolara çok dikkatli bakıyordu. Onlara bebek gibi davranıyordu. Değer veriyordu. Her gün temizliyordu. Burada sadece bir kaç tane vardı. Bütün Tabloları'nın olduğu bir oda vardı. Oraya gittim. Boya ve ahşap kokusu her yeri sarmıştı. Bu kokuyu Sevmiştim... Urazın çizdiği bütün tablolar karşımdaydı. Bazı tabloların üzeri örtüyle kapatılmıştı.

Bu örtükleri galiba daha çok önemliydi.

Elimi kaldırdım ve örtüyü yavaş bir şekilde kaldırdım.
"Çıplak ayaklı kadın" urazın sesini işitince korkuyla bir adım geri gittim.

Gizli bir şekilde gelip tablolarına bakmam hiç iyi olmadı. Ellerini göğsünde birleştirmişti ve beni izliyordu. İki elimi birleştirdim ve eğildim.

"Robot bebek özür diliyor efendim." Dedim. Bana doğru geldi ve omzumu tuttu.

"Önemli değil." Dedi. Bu en son uyumuyor muydu? Biraz iyi görünüyordu. Bundan da kurtuldum ya! Çok şükür! O değil de
Tablolara bakarken
Kötü yakalanmıştım! Kendimi mahçup hissediyordum.

Sen mahçup olmasını biliyor muydun?

İç sesime biraz küfür ettim. İyice hadsiz olmuştu. Burada sahibi bendim ama o beni gömüyordu.

Urazın gözleri Tablosunu buldu...uzaklara dalmış gibi bakıyordu. Bakışlarına ve mimiklerine çok dikkat ediyordum. Yüz rengi bir anda değişmişti.
"Buraya bakınca ne görüyorsun?" Diye sordu. Tablosuna baktım.
Ne görücem yaşlı bir kadın!

"Robot bebek bakıyor ve inceliyor efendim. Arkası dönük yaşlı bir kadın görüyor. Elbisesi bileklerine kadar geliyor, kızıl saçları var. Etrafta gri bir hava var elinde kırmızı pabuçlu bir ayakkabı görüyorum."

Kadının tuttuğu ayakkabı çocuk ayakkabısıydı.

"eski mahallemizde bir kadın vardı adı sultandı! Yaz kış demeden hep çıplak ayakla gezerdi. Bunun nedenini çok merak ediyordum. Onunla Pencereden uzaktan konuşurdum dediğine göre çok küçükken bir tane ayakkabı görmüş ve çok beğenmiş almak istemiş ama annesi izin vermemiş. Sultanın Her zaman aklında kalmış o ayakkabı ve bir yemin etmiş bir daha asla ayakkabı giymemeye."

İçime bir hüzün kapladı. Bu salak öyle bir ses tonu kullanıyordu ki... Bıraksalar saatlerce ağlayacaktım.

"Ayakkabı giymeyince herkes onu deli zannetmiş ve öyle seslenmeye başlamışlar. Sultan cadde de göründüğü zaman çocuklar kaçardı. Ondan korkuyorlardı! Bir kaç yıl sonra daha beter bir hale geldi ve öğrendim ki birisi ona zorla tecavüz etmiş... Sonrada bir kış gecesi ölü olarak bulundu."

Gözlerim dolmuştu urazın insanlardan korkması bu hikayeyle bir ilgisi var mıydı?

Kafamdaki sorulara bir cevap bulmam gerekiyor.
"Robot bebek bir şey sormak istiyor efendim. Sizin insanlara alerjiniz nasıl var?" Maymunu da açıklamam gerekiyordu. En iyisi her şeyi dürüst bir şekilde anlatmaktı.
Uraz beni öldürsün. Ben kurtulmak istiyorum. Bu ev çok gizemliydi. Benim beynim hassastı. Böyle zor şeyleri çözmeyi bilmiyordu.

Uraz bu tablodaki kadınla konuşmuştu. Metin beyle yıllarca aynı evin içinde kalmıştı.

"İnsanlar kötü! Onlarla konuşabilirim, görebilirim ama dokunamam!"

Kalbim hızlı bir şekilde atmaya başladı. İnsanlardan nefret ediyordu ama karşısında bir insan vardı.
Sakin ol Leyla! Onun babası da insandı!

"Robot bebek iyi ki robot bebek olmuş" ne saçmaladığımı bilmiyordum.

İçimdeki ses diyor söyle sizde bir insansınız! Böyle deseydim beni parçalardı! Gözlerinde görmüştüm Uraz insanlardan nefret ediyordu.
Söylemezsen içinde kalır. Korkma ve söyle ne kaybedersin!

Öncelikle derin bir nefes aldım ve söyledim.
"Robot bebek bir şey demek istiyor ama sizde bir insansınız!"

Evet yb nasıldı?
Daha neler neler olucak gelecek bölüm Leyla aklını kaybetmese iyi🤐🤐🤐🤐🤐🤐

Yorumlar sizden yazmak benden smskskdkd