Evet sevgili okuyucularım buraya kadar geldiğiniz için çok teşekkür ederim ❤️
Bu okuyacağınız son bölüm:(
***
İnsan büyüdükçe kendi benliğini kaybeder. Bebeklikten yaşlılığa kadar uzanan bir hayatımız vardı.
Yaşadığımız her şey zihnimizde bir yerdeydi. Görüyorduk, duyuyorduk ve en önemlisi hissediyorduk.
Bizi yoran çok şey vardı. Sevdiklerimiz tarafından kırılmak, sosyal baskı, ihanete uğramak vb. Hepsiyle teker teker mücadele etmek bizi yorardı.
Ben uraz seçkin!
Annemin sevgisini tatmadım beni en çok o yormuştu. Hayat bir şekile devam ediyordu.
Ben leyla'yı çizmiştim şimdi ona veda ediyordum. Çünkü bu hikaye burada bitiyordu. Ben artık çok sıkılmıştım.
Gitmeden önce kendim için mutlu bir son çizmiştim.
Ben evlendim üç tane çocuğum oldu. Leyla iyi olduktan sonra Elsa'ya bağırdı. Onu böcek dolu bir odaya kilitledi.
Umut ve sonya barıştı. Sonya kendisiyle ilgili bütün gerçekleri umutta anlatı.
Aran ve çınar çabuk büyüdü. Metin bey kendine çeki düzen verdi. Anandi hamileyd eşi ile mutluydu. Elsa iyi bir insan olmak için çabalıyordu.
Yine çok şey oldu... Kavga etmeler tartışmalar hiç bitmedi. Ona rağmen yaşamaya devam ettik. Uzun süre böyle devam etti.
Peki ya sonra ne oldu?
Bu bizim için mutlu son değildi çünkü bizim hayatımızda yine bir sürü olay vardı.
Her an birine bir şey olabilirdi?
Biz ayakta durmaya çalışıyorduk. Pes etmek bize göre değildi. Korkularımızı bir kenara koyduk.
Şimdi asıl önemli olan konuya dönmek istiyorum.
Ben bu tablodan çıkıyordum...
Gerçek dünyaya adım atacaktım. Boyalardan ve sürdüğüm bu sonsuz yaşamdan sıkılmıştım.
Aynı yüzler... Aynı olaylar... Aynı kelimeler... Aynı ev...
Buraya veda etmeden önce Leyla'yı gelinlikle görmek istiyordum.
Bir tane gelinlik çizdim. Beyaz rengi kesinlikle ona çok yakışıyordu.
Kesinlikle o benim eşimdi.
Ona çok bağlanmıştım.
"Seni seviyorum sarışın..."
İlk defa ona sarışın demiştim. Bana döndü. Hafif bir şekilde gülümsedi.
"Seni seviyorum uraz!" Sesini, gülüşünü her şeyini özleyeceğim...
Güzel bir vedaydı. Bu ona son bakışımdı. Gerçek Dünyaya dönmem gerekiyordu.
Arkadaşlarımın kahkahalarıyla onlara döndüm.
"Çok güzel bir oyundu..."
Oyundan çıktıktan sonra bir süre kendime gelemedim. suratımın birdenbire düşmesine engel olamadım.
"Uraz sen baya etkilendin." Diyen akına döndüm.
Mert bana çapkın bir şekilde bakıp gülmeye başladı.
"Oğlum nasıl etkilenmesin? Taş gibi bir kadınla evlendi. Üç tane çocuğu oldu."
Yaşadığım her şey gerçek gibiydi...
Akın elini omzuma vurdu.
"Bir daha bu oyunu oynama! Sana iyi gelmiyor. Hadi kalk ben acıktım."
Bu oyunun kralı bendim! Seviyeler giderek zorlaşıyordu. Ben hepsini geçmiştim.
Ben daha genç biriydim oyundaki karakter çok şey yaşıyordu.
Bazı insanların bünyesi kaldırmıyordu ama ben kendime inanmıştım.
Annemin ne zaman odama geldiğini bilmiyordum. Ayağa kalkıp sıkı bir şekilde ona sarıldım.
"Anne hayatımda olduğun için çok teşekkür ederim."
Sarılmama şaşırmıştı.
"Oğlum iyi misin?" Diye sordu. Ben bu oyundan galiba çok etkilenmiştim.
Oyunun içine girdiğiniz zaman pes etmeden çıkamazdınız.
Kim olursanız olun! Size en ağır karakterler gelirdi ve siz hikayeyi devam ettirmek zorundaydınız.
Ben artık sıkılmıştım. Evet onları çok özleyeceğim ama benim gerçek hayatım buradaydı.
"Oynadığım karakaterin Annesi yoktu..." Dedim.
Bana kızgın bir şekilde baktı.
"Ben sana kaç kere dedim o aptal oyunu oynama diye!"
Bilgisayar ekranına bakıp hafif güldü ya da ben öyle gördüm.
"Komşular falan hep bu oyundan bahsediyor. Duyduğuma göre sen birinci olmuşsun. Tebrik ederim oğlum"
Annemin yatıştırıcı sesi bana çok iyi gelmişti.
"Oyunda bir gelinin ve üç tane torunun oldu!" Dediğimde annem kahkaha atmıştı.
"Gelinimin fotoğrafını göster bakalım..."
Ona Leyla'yı gösterdim. Uzun bir şekilde ekrana baktı.
"Maşallah çok güzel!"
"O oyuncak bir gelin..." Dedim. Heyecanlı bir şekilde anneme onları anlatıyordum.
Zerayı gösterip söze girdim.
"O benim kızım... İyi bir baba olmaya çalıştım."
Onlar hakkında konuşurken onları çok özlediğimi hissetim.
Uraz o bir oyundu!!
"Mavi gözleri seninkine benziyor. Ay tövbe bismillah bunlar ne?
Gerçek gibi... Bilim insanları nasıl böyle şeyler yapıyor. Aklım almıyor!"
Annemle biraz daha konuştuktan sonra gitmişti.
Bir an Leyla'nın gerçek olmasını istedim. Zavallı bir karakter onun sayesinde güçlenmişti.
Belkide o uraz karakteri her zaman güçlüydü. Ben ona hiç benzemiyordum.
Bir oyuncunun gerçek hayattaki karakteri gibi...
Onlarla vakit geçireli çok uzun bir süre oldu. Onlar benim hayatımın bir parçası olmaya devam edecekler.
Leyla seni çok sevdim ve sen daima benimle olacaksın. Seninle geçirdiğim hiçbir şeyi unutmayacağım. Bizim seninle vedamız mutlu sonla oldu.
Sen benim eşim oldun. Şimdi gerçek Ailemin yanına gideceğim. Onlarla bol bol vakit geçireceğim. Bu oyun yüzünden onları çok ihmal ettim. Derin bir nefes aldım ve son defa eşime ve çocuklarıma baktım. Fotoğraflarını çerçeve yapıp baş ucuma koyacağım. Onları her zaman anacağım...
Devam edecek
Evet oyuncak bebek şimdilik bitti:(
Bu bölümün sonu değişik oldu değil mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
OYUNCAK BEBEK
Romance+18 İÇERİR! "Soyun!" Şimdi ben ne yapacaktım? *** Leyla işe ihtiyacı olan bir genç kızdı ve Her şey gördüğü bir gazete ilanıyla başlamıştı. "OĞLUMA OYUNCAK BEBEK OLUR MUSUNUZ?" bu iş ilanıyla o eve gitmişti. Karşısında duran adamı dinliyordu. "Uraz...
