OYUNCAK BEBEK

RUHUM AYAKTA

Tatlı bir uykunun içindeydim. Gözlerimi hiç açmak istemiyordum. Bedenimde tuhaf bir irkilme oldu sanki benden bir parça kopuluyordu. Ruhum bana el sallıyordu.

Bedenim yatakta uzanıyordu ama ruhum ayakta duruyordu. Anasını satayım ruhum bile güzeldi. Bu durumda ürpermem gerekiyordu ama ben korkmuyordum. Ruhum saydam bir şekilde bana bakıyordu.

"Kötü düşmüş!" Bu Anandi'nin sesiydi. Bedenimde olan acıları ilklerime kadar ruhumda hissediyordum. Ciddi anlamda ruhum ayakta geziyordu. Acaba onlar benim ruhumu görebiliyor muydu?

"Hepsi benim suçum!"
Uraz kendini suçluyordu. Ruhum yanına gitti. Elini urazın omzuna koydu. Uraz hiçbir şey hissetmedi.

"Hepsi o oruspunun suçu! Annemi merdivenlerden itti! Onu bu evden kovun! Anneme bir şey olursa hepinizi yok ederim."

Canım kızım o cadıyı ben uyanmadan bu evden göndermiyorsun. Ona vereceğim bir sürü ders var. Onu o korktuğu böceklere boğacaktım.

"Onun saçını başını yolacağım."
Sonya'nın ağzı bal damlıyordu.

"Hey hepiniz sakin olun. Elsa bizim özel gücümüzün olduğunu bilmiyor.
Dikkatli bir şekilde hareket etmeliyiz." Anandi'nin bir gücü mü vardı? Benim niye haberim yoktu!

"Sikerim böyle işi! O kız bu evden defolup gidiyor!" Urazın sesi çok sinirli çıkmıştı.

Seni nankör adam! Ben sana ne dedim böcek çiz!

Bebeklerim iyi misiniz?
Hiçbir ses seda yoktu. Endişelenmeye başlamıştım.

"Leyla'nın karnında iki tane bebek var ve bu doğum çok zor olacak."

Duyduklarım karşısında kendime gelemedim. Daha benim doğumuma vardı. Şaşkın bir şekilde onlara baktım.

"Uraz bir seçim yapmak zorundasın?" Diye konuştu Anandi.

Hayır... Ben ve bebeklerim iyi olacaktık. Onlarda benim gibi güçlüydü.

Zera bana doğru geldi.
"Annem ve kardeşlerim iyi olacak.
Bir seçim olmayacak!" Dedi.

Uraz gidip elimi tuttu. Ona üzgün bir şekilde baktım. Ruhum burada bedenim orada!

Konuşmaya çalıştım.

"Ben buradayım!" Beni görmüyorlardı.

"Leylayı çok seviyorum..."

Anandi yüzüme bakıyordu. Bende ona boş bir şekilde baktım. Yere çömelip

"Ay orada sanki bir şey var!" Diye bağırdı. Urazın bakışları beni buldu. Şirince gülümsedim.

"Orada bir şey yok!"

Anandi kalbini tutuyordu. Kız sen bana lazımsın. Sakın öleyim deme!

Benim ruhum bu kadar korkunç olmamalıydı. Anandi bir bardak su içip tekrar bana baktı. Başka bir yere geçtim.

Uyuyan bedenime baktım. Çok yorgun görünüyordum. Zera elimi hiç bırakmıyordu.

Anandi sürekli metin beyi arıyordu.

"Abime ulaşamıyorum o zamana kadar umarım Leyla dayanır." Dedi.

Dayanacaktım... Bende bebeklerim de iyi olacaktık.
***

Bedenimde çok ağır bir acı vardı. Ruhum iki büklüm olup yere yığıldı.
Bu acı çok keskindi. Dayanamıyordum...

Bebek ağlama sesi duyuyordum.

"Bebeklerin doğmasına daha vardı. Erken doğum oldu. Onları çok özel bir yere koyacağım. Gelişmeleri oradan devam edecek. Anne rahmi gibi..."

Bebeklerime bir şey olsaydı. O kızı dünya üzerinde silerdim.