OYUNCAK BEBEK

YARALI

Uraz yerde Can çekişen bedene doğru gitti. Ben sadece yerimde duruyordum. Resmen Urazın biyolojik babası karşımda duruyordu.

"Seni hergün öldürmekten zevk alıyorum." Dedi.

Sesi acımasız bir şekilde çıkmıştı.

Adamın sarı saçları vardı. Uraza çok benziyordu.

Uraz iğrenircesine adama baktı sonra bana dönerek,
"Anneme tecavüz eden pislik!" Deyip işaret parmağıyla onu gösterdi.

Ben konuşamıyordum. Dilim lal olmuştu. Kendime gelemiyorum.

"Şimdi izle..." Dedi.

Urazı durdurmak istedim ama kendimde değildim. Uraz eline bir balta aldı. Adamın bacaklarına bakıyordu.

Baltayı yukarı kaldırdı ve adamın bacağını kesti. Uraz çok rahat görünüyordu. Odun keser gibi bacak kesmişti!  Birbirinden kopan o et parçası yutkunmama neden olmuştu.

Adamın attığı çığlık hiç kulaklarımdan gitmiyordu. Acı içinde kıvrandı.

Uraz var gücüyle tekrar baltayı yukarı kaldırdı. Baltanın ucu hepsi kan olmuştu.

"Bu parçalanmış et parçalarını kanlı bir şekilde banyomda pişiriyorum." Dedi.

Bu nasıl bir vahşilikti!
Midem ağzıma gelmişti. Hayır kusmak yok! Görüntüsü aklıma geldikçe... Öğürmeye başladım.

İçimdeki şeyleri boşaltım.

"Pişirip yiyor musun?" Dedim. Bu kelimeler ağzımdan zor bir şekilde çıkmıştı. Uraz bu yemeği yiyorsa bu yediği şey insan eti oluyordu. Yok uraz bu kadar midesiz değildi.

"Hayır ben insan eti yemem! Sadece acı çekmesi beni rahatlatıyor."
Yok birde git insan eti ye! Hayvan herif!

Cidden benim günahım neydi? Bedenim titriyordu. Ne bok yiyeceğimi şaşırdım. Ruh hastası bir herifle baş edemiyordum.

Donuk bir şekilde onu izliyordum. Uraz mavi gözlerini biyolojik babasına dikmişti bakışlarını hiç ayırmıyordu.

"Ben senden bir şey saklamam. Arkamdan gizli saklı iş yapmana gerek yok. Bana sorman yeterli." Dedi.

"O... Onu öldürdün öldürdün." Dedim. Adam son nefesini verdi. Adamın mavi gözleri açık duruyordu. Acaba beni görüyor muydu? Tamam ölmüş olabilir ama gözleri açıktı!

"Günaydın." Dedi. Uraza kötü bir şekilde baktım.

Urazın elleri kan olmuştu. Öz babasının katiliydi!

"Gitmek istiyorum." Dedim.

Ben burada kalamazdım. Etraf  kan kokuyordu! Midem bulanıyordu.

"Onu öldürdüğüm zaman gözlerimden hep yaş Akar." Dedi. Sesi hüzünlü çıkmıştı.

Biyolojik babasının paramparça olmuş bedenini gösterip nefret dolu bir sesle,

"Böyle bir adam için bu çok FAZLA!" Diye bağırdı. Aynen uraz sen çok haklısın. Bu görüntüler bende şok etkisi yaratmıştı.

Anasını satayım sendeleyerek yürüyordum. Uraz acımasız bir şekilde baltayı tekrar eline aldı. Nefreti dinmiyordu. Biyolojik babasını kesiyordu. Bütün cesaretimi topladım. Urazın havada kalan kolunu tutum.

"Sen ona değil kendine ağlıyorsun" dedim.

Uraz ne yaşıyordu? Bunu tam olarak bilmiyordum. Başka insanların dertlerini çok güzel dinliyordum. Niye Urazı hep ertelemiştim?
Çünkü o bunu haketti! Onun ağzına sıçmam gerekiyor.