OYUNCAK BEBEK

DÖNÜŞÜM

Bedenimde tuhaf bir acı vardı. Her şey bitmiş gibiydi... Kafamda bir sürü düşünce vardı ama hepsi eksikti. Tek bildiğim şey sevdiğim insanlar artık benim için ölmüştü. Sevemiyorum işte! Bir anda böyle hissetmem normal miydi?

Bana yaptıkları şeyler için kendimi paramparça hissediyorum. Ben bu kadar severken kırılmak istememiştim.

"Annem yine kahramanlık yaptı.
Bana bir şey olmayacağını bilmiyor mu? Niye beni korumak için kendini feda etti."

Bu sözleri duymak istemiyorum.
Başım çok ağrıyordu. Bu kadar üstüme gelmeyin. Ben bu kadar güçlü değilim. Keşke gökyüzünde olsaydım.
Bir bitki olsaydım ama keşke insan gibi olmasaydım.

"Zera Annen hakkında böyle düşünme. Her Anne evladını korur."

Uraz sen iyi bir adamsın. Belkide kötü olan bendim. Hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Beni çizdin ve ben gerçek oldum.
Hayır ben kötü biri değilim!
Bunu defalarca tekrar ettim ama sonuç başarısızdı. Ben kendimi çok acımasız biri olarak görüyorum. Belkide gerçek benliğim ortaya çıkmıştı.

İçimdeki öfkeye engel olamıyordum. Zera o sözleri söylediği için onu öldürmek istiyordum. O benim kızımdı nasıl onun için böyle kötü şeyler düşünebilirdim.

Hayır bu sen değilsin!
***
Herkesten nefret eden bir yanım oluşmuştu. Bu duygu yıllardır vardı sadece kabuk bağlamıştı şimdi açılıyordu.

"Eğer ona bir şey olursa sizi yaşatmam!"
Merak etme yakışıklı bana bir şey olmayacak ama size olacak. Uyuyan dev uyandı!

Urazın sesini duyuyordum. Şuan konuşmaya gücüm yoktu. Ben niye bu kadar zayıftım? Güçlü olmam gerekiyordu.

"Ba-ba Annem çok kötü görünüyor..."

Zera'nın sesi yorgun çıkmıştı. Kendine güvenen hali gözümün önüne geldi. Niye bu kızı kurtardım ki? Ne hali varsa görsün!

Onun yanında olmam gerekiyordu. Ya bir yeri acıyorsa?
Acıyorsa acısın bu artık umrumda değil!

Onu kızım olarak görmüyorum.

Bedenim acı çekiyordu. Buna sebep olan sevgili Sonya uyandığım zaman bunun hesabını ödeyeceksin!

O sülük metin beye ne demeli? Sonya gibi güzel bir kızı vardı. Niye yetimhaneye bırakmıştı? Adam
Ne ara çocuk yapmıştı?
Ben kendimi iyi hissetmiyordum.
Bu durumu kime anlatacaktım?

"Uraz elin kötü görünüyor. Ben...ben böyle olsun istemedim. Çok üzgünüm. Elin kanıyor!"

Sonya'nın sesi tedirgin bir şekilde çıkmıştı. Sanki kendinde değildi.

"Kapa çeneni!" Diye bağırdı Uraz.
Sesi çok kızgın çıkmıştı.

Metin bey neredeydi? Hiç onun sesi gelmiyordu.

"Polisler birazdan burada olur. Ev yıkıldı. O yüzden yeni bir eve taşınacağız. Sonya sana hâlâ çok kızgınım ama hapishaneye giremezsin yoksa hepimizin hayatı tehlikeye girer."

Yeni bir eve mi taşınıyorduk?

Zera bana dokundu ve gözlerimi açmam bir oldu.

Zera'nın yüzünde hiç çizik yoktu.
Uraza baktığım zaman o da gayet iyi görünüyordu.
Urazın bakışları beni buldu ve hemen yanıma geldi.
"Leyla iyi misin?" Diye sordu.
Olumlu anlamda kafamı salladım. Sonya üzgün bir şekilde bana bakıyordu.

"Ben çok üzgünüm. Özür dilerim.
Sadece kendime engel olamadım. Bir anda oldu." Sesi gerçekten pişman olmuş bir şekilde çıkıyordu. Şimdi rol yapma zamanıydı!