OYUNCAK BEBEK

DÜŞMAN

Kitap karakteri değiştirildi.
Froy gutierrez artık karakterimiz bu...
***
Babam elini havaya kaldırdı. Ben hariç herkesi hipnoz edip yukarı gönderdi.

"Leyla..." Dedim. Beni duymuyordu. Ona doğru gittim. Bana bakmadı.

"Konuşmamız gereken konular var." Dedi Babam. Kafamı ona doğru çevirdim. Salonda sadece o ve ben kalmıştık. Gözlüklerini silip taktı.

"Bir süredir hipnoz altındaydın." Kaşlarımı çattım. Babamın ne dediğini anlamıyordum. Yerimde durup sadece onu dinlemeye başladım.

"Girdiğin zannettiğin o oyun benim oyunumdu."

Salonun ortasında duruyordum. Babam karşıma geçti.

"Açıkla!" Dedim. Sesim çok güçsüz bir tonda çıkmıştı. Güçsüzdüm...

Beynim uyuşmuş gibiydi hiçbir şey anlamıyordum. Bu yalanlar artık çok üzerime gelmişti. Bana bunu neden yapmıştı? Akın ve mert yalandı. Anne, Baba sandığım kişilerde de öyle.

Böyle acımasız bir şeyi neden yapmıştı? İlk önce bana sıcak bir aile ortamı kurmuştu sonra pişkince karşıma geçip bunun yalan olduğunu söylüyordu.

"Neden böyle bir şey yaptın?" Onu sonuna kadar dinleyecektim ve sakin olacaktım. Kendi kendime defalarca tekrar ettim. Elimden bir kaza çıksın istemiyorum.

"Niye bu kadar üzüldün ki evlat?" Dedi umursamaz sesiyle.
Acımı görmüyordu! Nasıl yıkıldığımı görmüyordu.

"Sen hala tecavüz sonucu doğan bir çocuksun." Sesi üzüntülü ya da pişman olmuş gibi çıkmıyordu. Bir zafer kazanmış gibiydi...
Yeni fark ediyorum. Ben bir an o oyuna inanmak istemişim. Normal bir ailem olduğuna sevinmişim. Onları benimsemiştim. Metin seçkin çok iyi oynamıştı.

"Bunu neden şimdi itiraf ettin? Gücümün farkında değil misin? Sana yaptıklarımı unutun mu?" Diye basa basa söyledim.

Dudakları hafif kıvrıldı. O an anladım. Bu zamana kadar gerçek yüzünü saklamıştı.

"Çünkü artık zamanı geldi. Projelerimi Amerika Birleşik Devletlerine sundum. Şuan bütün bilim insanları peşinizde."

Beyaz gömleğinin yakasını düzelti.

"Yıllarımı size verdim şimdi karşılığını alma zamanı geldi."

Ellerimi yumruk yapıp sıktım.

"Bunca zaman her şeyin yalan mıydı? Leyla'ya zarar vermene rağmen ulan seni affetim! Bunu nasıl yapabilirsin! Sikerim lan seni!" Diye bağırdım. öfkeliydim, kızgındım salonda bulunan bütün eşyaları yere fırlatıp kırdım. Metin bey bundan hiç etkilenmemişti.

Kalemim yanımda değildi yoksa onu doğduğuna pişman edecektim.

Gücün bu adamın verdiği olmamalı...

"Benim yapacaklarımı unutmuş gibisin..." Dedim.

"Evlat bu olanlar zaten bana yaptıklarının intikamı."

Etrafa göz attım. Onu öldürecek bir şey arıyordum.

Hayal kırıklığı içinde ona baktım.

"Rezil adamın tekisin."

Bu dediğime gülümsemişti.

"Uraz sen benim gerçek yüzümü daha görmedin. Hepinizin işi bitti." Sesi katı bir tonda çıkmıştı. Elini beyaz önlüğünün cebine soktu.

Bizi satmıştı ve bunu acımasız bir şekilde söylüyordu.

"Beni satmanı anlıyorum çünkü ben senin öz oğlun değilim. Peki ya sonya ona hiç mi acımadın?"
Bende bir Babaydım. Biri kızıma zarar verdiği zaman o kişiyi doğduğuna pişman ederdim ama bu adam kendi kızına zarar veriyordu. En acısı da bundan pişmanlık duymuyordu.