OYUNCAK BEBEK

VAZGEÇTİM

Uraz beni aptal yerine koymuştu! Bana her zaman oyuncak bebek derdi. Buna bir türlü anlam veremezdim! Bunun nedenini şimdi anlıyorum. Ben onun can sıkıntısını gidermek için çizilen bir oyuncaktım. Hayatımı istediği gibi tasarlıyordu. Ben onun eline verilen bir oyuncak bebektim.

Oyuncak bebek oyuncak bebek oyuncak bebek...

Bu sesi duyuyordum. Buraya geldiğim ilk gün başıma ne geleceğini her şeyi Uraz çok iyi biliyordu. Ona rağmen benimle oynamaya devam etti. Babasının planlarından haberi yokmuş! Artık ona inanmıyorum!

Hayatta karşı pes etmemi istedi çünkü o benim kadar güçlü değildi. İlk önce bana mutlu bir aile verdi sonra annemin ihanetiyle bu aile bozuldu. Hayatta devam ettim çünkü ben pes etseydim kimse beni yerden kaldıramayacaktı. Bu sefer hayatıma Batuhanı sokmuştu ben onu gerçekten sevmiştim ilişkimiz sıradandı ama arkadaşımla aldattı beni! İşte yine yıkıldım buna rağmen yaşamaya devam ettim. Bu urazın zoruna gitmişti. Çünkü bir karakter bile ondan daha çok güçlüydü!

Bu sefer benimle yüzleşmeye karar verdi ve beni bu oyunun içine soktu. Bilmediği bir şey vardı! O benimle oyun oynarken ben onu düşünüyordum. Batanyesi açık kaldığı zaman gidip örtüm! Bazen saçını bile okşadım! O acı çekerken ben onun için üzülüyordum.

O mutlu olsun diye saçma sapan hareketler yaptım. Benimde mutluluğa ihtiyacım vardı ama ben onu düşündüm.

Onunla bir sürü şey yaşadık. Bu saaten sonra ben onu hayatımda istiyemezdim.

"Hatırlıyor musun? Sana bir soru sormuştum. İnsan sevdiğini öldürür mü? diye. Sende bana hayır öldüremez demiştin."

Uraza doğru bir adım attım ve işaret parmağımla kalbine dokundum.

"Ama sen öldürdün..."dedim. Ona kendimi gösterdim.

"Yaşıyan bir ölüyüm..." Gözlerim doluyordu. Bu kadar hayal kırıklığı fazlaydı! Aslında düşününce bu tutsaklığı ben seçmiştim. Şimdi iplerimi çözme zamanıydı! Artık özgürdüm! Bensiz yoluna devam edecekti.

Kafamda bir sürü soru işareti vardı ama bunların cevabını bulunca ne değişecekti? Kendimden çok sevdiğim bu ruh hastası adam!
Benim hayallerimi yıktı! Bana bunu yapmaya ne hakkı vardı?

Kalbim paramparça olmuştu. Bir daha kendimi toplayamazdım.

Kimim vardı ki? Bir tek kızım vardı.
Her şeyim yalandı! Urazın gözlerinin içine baktım.

"Ben seninle evlenemem!" Dedim.

Uraz bana doğru geldi beni kendine çekti ve sarıldı.

"Herkes gitti sen gitme!" Dedi. saçımı kokluyordu.

"Kokun gitmesin... Lütfen kal benimle." Diye fısıldadı.

Sesi çok pişman geliyordu ama artık uraza karşı bir şey hissetmiyordum.
Benimle oynamıştı. Aklıma yaptıklarım geldi. Robot bebek geldi! Robot bebek bunu yapmak istiyor... 

Elimi yumruk yaptım. Onun için gidip papatya topladım. Annesinin resmini yaktım diye bana yapmadığını bırakmamıştı. O benim hayatımı mahvederken ben onu iyileştirmeye çalışıyordum. Gözlerim kördü! 

Ben nasıl bu kadar aptal olabilirdim? Urazın benden uzak durması gerekiyordu. Öfkeli bir şekilde geriye doğru çekildim ve sert bir tokat yüzüne vurdum.

"Beni artık rahat bırak!" Dedim. İçim dolmuştu! Artık patlıyordum. Beni ne hale getirdiğini görmüyor muydu? Nasıl acı çektiğimi bilmiyor muydu?
"Sen kötü birisin! Seni bir daha asla görmek istemiyorum." Dedim.