Όταν όλα αλλάζουν

2. Η πρώτη προπόνηση

-Παιδιά, σηκωθείτε! μας φωνάζει η κυρία Κατερίνα

-Εντάξει μαμά, σηκωνόμαστε. Καλημέρα μωρό μου! λέει ο Άγγελος και με φιλάει τρυφερά.

-Καλημέρα! Να κάτσουμε πέντε λεπτάκια ακόμα; Σε παρακαλώ μωρό μου...

-Μμ, μου απαντάει νυσταγμένος και με παίρνει αγκαλιά.

-Παιδιά σηκωθείτε θα αργήσετε!!

-Τώρα ρε μαμά δύο λεπτά ακόμα!

-Μα καλά, δεν ακούτε; Έχω ετοιμάσει πρωινό κάτω, κατεβείτε να φάτε και κάντε γρήγορα. Εγώ φεύγω για τη δουλειά. Καλή αρχή!

Την αγαπώ πολύ την κυρία Κατερίνα, τη νιώθω σαν δεύτερη μαμά μου, κάποιες φορές και σαν την αδερφή που ποτέ δεν είχα. Όχι ότι έχω παράπονο από τον Ιάσονα. Μου στέκεται σαν αδερφός, αδερφή, μπαμπάς, μαμά, φίλος, τα πάντα.

-Έλα σήκω, αργήσαμε.

-Ωχ, δεν θα προλάβουμε να πάμε από το σπίτι. Θα μου δώσεις την δεύτερη στολή σου;

-Σιγά μην σου κάνει!

-Ναι και πώς θα έρθω γυμνή;

-Μμ... δεν είναι κακή ιδέα!

-Άγγελε!! Έλα, φέρε μου τη στολή!

-Τι κερδίζω;

-Εμ... τίποτα!

-Τότε ξέχνα το!! Έλα με το σορτσάκι. Καθόλου άσχημα παρεπιπτόντως!

-Ελα μωρέ Άγγελε... Εγώ που σ' αγαπάω τόσο πολύ!!

-Μμ, δεν το δείχνεις όμως!

-Έτσι λες; Τώρα θα δεις!

Τρέχω πάνω του και αρχίζω να τον φιλάω. Τόσο ήθελε και αυτός βέβαια!

-Άγγελε θα αργήσουμε, λέω προσπαθώντας να σηκωθώ.

-Τώρα τώρα... μου λέει και με ξαπλώνει πάλι κάτω.

Μετά απο 10 λεπτά

-Ωχ! Η ώρα είναι 9 παρά τέταρτο, έπρεπε ήδη να είμαστε εκεί, μου λέει ταραγμένος.

-Σήκω! Σήκω! φωνάζω και μαζεύω το σάκο μου.

-Πάρε τη στολή και ντύσου γρήγορα!

-Μην κοιτάς!!! ουρλιάζω.

-Δεν κοιτάω!!

-Έι σε βλέπω! Πάω στο μπάνιο να ντυθώ!

-Μην κάνεις μια ώρα πρέπει να φύγουμε!

-Ναι, τώρα το θυμήθηκες;

Ντύνομαι στα γρήγορα, ρίχνω λίγο νερό στα μούτρα μου και κατεβαίνω να φύγουμε. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Όχι, δεν το πιστεύω! Α, έχω κάτι ξεχασμένα στο ντουλαπάκι από τον περσινό τελικό. Ευτυχώς! Τελικά το να είσαι ξεχασιάρα έχει και τα θετικά του.