Όταν όλα αλλάζουν

39. Τριήμερη στη Θεσσαλονίκη (2)

Μπαίνουμε στο πρώτο ταξί, ο Άλεξ δίνει την οδό και ξεκινάμε...

Με το που ξεκινάμε χτυπάει το κινητό μου. Το βγάζω βαριεστημένα από την τσάντα μου καθώς νιώθω εξαντλημένη και βλέπω το όνομα του Άρη στην οθόνη. Δεν έχω όρεξη για κήρυγμα και έτσι το αγνοώ.

-Δεν θα το σηκώσεις; με ρωτάει ο Άλεξ.

-Όχι, δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν τώρα!

Όμως ο Άρης επιμένει και το κινητό μου χτυπάει ξανά. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να ηρεμήσει αν δεν του μιλήσω και με μισή καρδιά του απαντάω.

-Τι θέλεις Άρη;

-Πού στην ευχή είσαι γαμώτο; Σε ψάχνω σε όλο το μαγαζί!

-Έφυγα, δεν είμαι εκεί, πάω σπίτι!

-Μόνη σου; Πας καλά Άρια;

-Δεν είμαι μόνη μου Άρη και μην φωνάζεις!

-Φέρτο εδώ! λέει ο Άλεξ και μου αρπάζει το κινητό.

«Έλα Άρη, ο Άλεξ είμαι! Θα την πάω εγώ σπίτι της. (...) Ναι, μην αγχώνεσαι, καλά είναι! (...) Σου λέω ναι! (...) Εντάξει, καληνύχτα! (...) Έλα, πάρ' την..»

-Θέλει να σου μιλήσει, μου λέει ο Άλεξ και μου δίνει το κινητό μου.

-Έλα Άρη..

-Να σου πω, τι δουλειά έχει ο Άλεξ μαζί σου;

-Θα σου εξηγήσω άλλη φορά!

-Τώρα θα μου εξηγήσεις Άρια! Τον είδα πώς σε υπερασπίστηκε μπροστά σε όλους! Πες μου τώρα τι γίνεται με αυτόν! Παίζει κάτι;

-Πας καλά ρε Άρη;

-Δεν ξέρω, κοντεύει να μου στρίψει! Για αυτό λέγε! Δεν υποτίθεται ότι μισούσατε ο ένας τον άλλον;

-Σου είπα ότι τελευταία τα έχουμε βρει..

-Σε τέτοιο βαθμό που να σε γυρίζει μόνος του σπίτι μετά από ό,τι έγινε;

-Καληνύχτα Άρη! Θα τα πούμε αύριο..

-Τώρα θα τα πούμε Άρια!!

Τουτ-τουτ! Του το έκλεισα! Τι περίμενε να του πω και μάλιστα μπροστά στον Άλεξ; Λες και ξέρω εγώ τι του ήρθε του Άλεξ! Θα έχει πιει περισσότερο από εμένα αυτός μάλλον..

Στην υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλάμε καθόλου, καθώς εγώ νιώθω πτώμα και βουλιάζω στο κάθισμα να χαλαρώσω. Μάλλον γρήγορα με πιάνει ο ύπνος γιατί όταν φτάνουμε ο Άλεξ μου ψιθυρίζει: «Άρια, ξύπνα! Φτάσαμε..».

Πληρώνει το ταξί και κατεβαίνουμε, όμως όπως σηκώνομαι ξαφνικά όλα γύρω μου γυρίζουν και ο Άλεξ με προλαβαίνει τελευταία στιγμή πριν σωριαστώ στο πεζοδρόμιο.