Όταν όλα αλλάζουν

86. (α) Πριν τον ημιτελικό..

-Ηρέμησε μωρό μου, σε παρακαλώ! με εκλιπαρεί κυριολεκτικά ο Άλεξ, ενώ χτυπιέμαι με λυγμούς μέσα στην αγκαλιά του.

-Είναι άδικο!! κλαψουρίζω ξεψυχισμένα.

-Έτσι είναι το ποδόσφαιρο αγάπη μου.. Έλα, σταμάτα. Τελείωσε τώρα!

Τραβιέμαι από την αγκαλιά του και σκουπίζω τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω. Γυρίζω πίσω στο κάθισμά μου και κάθομαι αμίλητη να παρατηρώ απογοητευμένη τις σκηνές που εκτυλίσσονται στο γήπεδο. Οι παίκτες του Ολυμπιακού παραδίδουν μαθήματα ποδοσφαιρικού ήθους παρηγορώντας τους αντιπάλους τους, που έχουν συνέλθει κάπως, έχοντας συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Ο Άρης βρίσκεται ακόμη στο έδαφος, αρνούμενος να αποδεχτεί τον αποκλεισμό, ο Νίκος δεν έχει συνέλθει ακόμη, ο τερματοφύλακας δεν έχει σταματήσει να κλαίει, ενώ το παιδί που έχασε το τελευταίο πέναλτι είναι στην πιο άσχημη κατάσταση από όλους. Είμαι βέβαιη ότι το πέναλτι αυτό θα στοιχειώνει το μυαλό του για πολύ καιρό...

Ο Χρήστος μάς κάνει νόημα να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για να φύγουμε. Μένω ακίνητη στη θέση μου, ενώ οι υπόλοιποι σηκώνονται. Δεν μπορώ να χωνέψω αυτό που έγινε! Ο ΠΑΣ έφτασε τόσο κοντά στην πρόκριση κι αν κάποια από τις δύο ομάδες την άξιζε, αυτή ήταν αναμφισβήτητα η ομάδα των Ιωαννίνων. Προηγούνταν σχεδόν για εβδομήντα πέντε λεπτά, πάλεψε με θεούς και δαίμονες και παραλίγο να φτάσει στην υπέρβαση. Όμως έτσι είναι το ποδόσφαιρο, είναι ικανό να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις, πικρές απογοητεύσεις, τεράστιες εναλλαγές συναισθημάτων. Κι όταν είσαι από την πλευρά των νικητών το συναίσθημα είναι τόσο μεγάλο που ευγνωμονείς με όλο σου το είναι αυτούς που επινόησαν αυτό το υπέρτατο άθλημα. Όταν, όμως, είσαι από την πλευρά των ηττημένων – και ιδιαίτερα με αυτόν τον τρόπο – γνωρίζεις τη σκληρή πλευρά του ποδοσφαίρου. Και το να διαχειριστείς έναν τέτοιο αποκλεισμό είναι ένα τρομερά δύσκολο πράγμα.

Σηκώνομαι όρθια και πλησιάζω στα κάγκελα. Ο Άρης με βλέπει και έρχεται προς το μέρος μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη περνάω πάνω από τα κάγκελα και πηδάω μέσα στο γήπεδο. Βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά του καλύτερού μου φίλου μέσα σε λίγα μόλις κλάσματα του δευτερολέπτου και δάκρυα αρχίζουν να κυλούν ξανά από τα μάτια μου. Ο Άρης δεν έχει σταματήσει στιγμή. Δεν μιλάει κανείς από τους δυο μας, παρά μένουμε αγκαλιασμένοι. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που στέκομαι αμίλητη μπροστά του, ανήμπορη να βρω δυο λέξεις για να τον βοηθήσω.