Όταν όλα αλλάζουν

89. (α) Πρωταθλητές!!

Ο διαιτητής επιτέλους δίνει το μεγάλο σφύριγμα, το τελευταίο για απόψε! Κοιτάζω το τέρμα, τον τερματοφύλακα δεν τον βλέπω καν. Κάνω τρία μεγάλα βήματα και με το αριστερό σουτάρω στη δεξιά γωνία και βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται. Την επόμενη στιγμή, ο τερματοφύλακάς της ομάδας μου τρέχει κατά πάνω μου, εγώ προς αυτόν και πέφτω στην αγκαλιά του αφήνοντας τα δάκρυά μου ελεύθερα...

Δύο μαυρόασπρα σμήνη, ένα από το κέντρο του γηπέδου, που ήταν στημένοι οι οκτώ συμπαίκτες μας, και ένα από τον πάγκο έρχονται κατά πάνω μας, ενώ νιώθω να ξεχειλίζω από ευτυχία...

Πανηγυρίζω στην αγκαλιά του συμπαίκτη μου που με έχει σηκώσει αγκαλιά ψηλά στον αέρα και όλοι έρχονται κατά πάνω μας, μας περικυκλώνουν και όλοι μαζί χοροπηδούν και φωνάζουν. Επειδή με όλο το σπρώξιμο και τις αγκαλιές νιώθω ότι δεν θα μείνω για πολύ ακέραια στα χέρια του σταθερού κατά τα άλλα τερματοφύλακά μας, κατεβαίνω και μπαίνω στο κέντρο του κύκλου όπου το πανηγύρι συνεχίζεται. Καταφέρνω τρυπώνοντας μεταξύ των συμπαικτών μου να βρεθώ δίπλα στον Άλεξ, ο οποίος, μόλις με βλέπει δίπλα του, με αρπάζει από τη μέση και κάνει ξαφνική έφοδο στο στόμα μου, ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τον ασπρόμαυρο κλοιό και συνπεώς προστατευμένοι από τα μάτια του Χρήστου, των γονιών μου, του Άγγελου και των δικών του γονιών. Όχι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή με ενδιαφέρει και πολύ η άποψη του καθενός για τη σχέση μου με τον Άλεξ. Είμαι στον έβδομο ουρανό και δεν μπορεί κανείς να με κατεβάσει.

Κι ενώ όλοι πανηγυρίζουν, φαίνεται πως η ίδια σκέψη περνάει από το μυαλό μου και το μυαλό του Άλεξ, όταν γυρίζουμε και κοιταζόμαστε ταυτόχρονα. Χωρίς να πούμε τίποτα, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει την ίδια σκέψη και πηγαίνουμε προς τον πάγκο, αφήνοντας τους συμπαίκτες μας να πανηγυρίζουν. Βρίσκουμε το Χρήστο να χαιρετάει τους παίκτες και τον προπονητή του Ολυμπιακού και αφού ανταλλάξουμε κι εμείς χειραψίες με κάποιους από αυτούς που είναι κοντά, τρέχουμε στον προπονητή μας. Εκείνος ανοίγει διάπλατα τα χέρια του και μας σφίγγει και τους δυο στην αγκαλιά του.

-Ήξερα ότι θα με κάνετε περήφανο! Συγχαρητήρια παιδιά μου!! καταφέρνει να πει ενώ η συγκίνηση είναι εμφανής στη φωνή του.

Μαζί με τον Άλεξ τον τραβάμε και σηκωτό τον μεταφέρουμε στο μέρος των πανηγυρισμών, όπου οι συμπαίκτες μας τον υποδέχονται θερμά. Την αμέσως επόμενη στιγμή, ο Χρήστος βρίσκεται στα χέρια των παικτών του, οι οποίοι τον σηκώνουν ψηλά και τον απωθεώνουν! Στέκομαι ένα βήμα πίσω και παρακολουθώ συγκινημένη. Είναι στιγμές που δεν έχω ζήσει και ούτε πρόκειται να ξαναζήσω ποτέ! Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, αυτή η ομάδα, αυτοί οι συμπαίκτες και αυτός ο προπονητής κατάφεραν να κερδίσουν ένα μέρος στην καρδιά μου που θα τους ανήκει για πάντα!