Όταν όλα αλλάζουν

72. (β) Όλα του χωρισμού δύσκολα (2)

Φτάνω στα Γιάννενα έντεκα πάρα και βλέπω τον μπαμπά να με περιμένει.

-Πώς είναι το πόδι σου; με ρωτάει.

Φυσικά και του τα πρόλαβε η μαμά. Ή φυσικά και σε βλέπει να κουτσαίνεις! Και πάλι όμως είμαι σίγουρη ότι του τα πρόλαβε η μαμά. Δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό ότι κάτι άλλαξε από την τελευταία φορά που ήρθαμε μαζί στα Γιάννενα για τον Άγγελο. Κι αν τα ξαναβρούν και η μάνα μου θελήσει να γυρίσει στα Γιάννενα; Εγώ δεν το κουνάω από τη Θεσσαλονίκη ούτε για αστείο.

Μια σημαντική λεπτομέρεια, με τον Άλεξ χωρίσαμε, οριστικά. Άρα δεν έχω λόγο να είμαι στη Θεσσαλονίκη; Τι; Ούτε καν! Δεν είναι όλη μου η ζωή ο Άλεξ! Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι! Έχω την ομάδα μου. Ναι, πλέον ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα μου και κανένας Άλεξ δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Οπότε ούτε για αστείο δεν θέλω να τα ξαναβρούν! Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά κι αυτοί ούτε που σκέφτηκαν όταν με ανάγκασαν έμμεσα να μετακομίσω εδώ! Μπορεί να προτρέχω όμως, σιγά μην τον συγχωρέσει η μάνα μου τόσο εύκολα. Όπως εγώ τον Άλεξ. Μάλλον τελικά μοιάζω περισσότερο με τη μάνα μου από όσο νομίζω και θέλω!

-Το πόδι σου; με ρωτάει ξανά αφού δεν πήρε προηγουμένως απάντηση.

-Σήμερα είμαι καλύτερα, πονάει μόνο όταν το πατάω.

-Πότε θα μπεις σε πρόγραμμα;

-Από Δευτέρα..

-Αλλά δεν ήρθες για αυτό έτσι; με ρωτάει σαν σπαστικός μπαμπάς που τα ξέρει όλα.

-Όχι, αλλά δεν θέλω να το συζητήσω τώρα.

-Εντάξει, αλλά να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να φύγεις χωρίς να μου πεις.

-Αμάν ρε μπαμπά! Πρέπει να καταλάβεις επιτέλους ότι δεν είσαι κολλητή μου.

-Καλά, έχεις κανονίσει να πας στον Άρη;

-Όχι, δεν ξέρει ότι ήρθα. Κανείς δεν τον ξέρει, εκτός από εσένα και τη μαμά. Όταν θελήσω εγώ θα το μάθουν αυτοί που θα θελήσω εγώ.

-Εντάξει, το πήρα το μήνυμα.

-Και τώρα μπορείς να με αφήσεις στην ησυχία μου.

-Καλά, μην με δείρεις κιόλας.

Επιτέλους σταματάει να μιλάει γιατί δεν είμαι σίγουρη για πόσο θα μπορέσω ακόμα να παραμείνω ψύχραιμη με τέτοια νεύρα που έχω. Με το που φτάνω στο σπίτι κλείνομαι στο δωμάτιό μου και επιτέλους έχω την ησυχία μου. Όχι για πολύ όμως, γιατί χτυπάει το κινητό μου. Αρχίζω να βρίζω το σόι αυτού που αυτού που με το μήνυμά του μου τάραξε την ησυχία και πηγαίνω να το κλείσω. Όμως, προλαβαίνω να δω το όνομά του στην οθόνη και αποφασίζω να το ανοίξω.