Όταν όλα αλλάζουν

7. Αναμνήσεις..

Βγαίνω από το σπίτι του Κώστα, ενώ σκέφτομαι ότι όλα τελείωσαν.

Όλα είναι κανονισμένα, σου τελειώνουν Άρια οι δικαιολογίες να μείνεις. Μεθαύριο φεύγεις. Τα αφήνεις όλα πίσω και ξεκινάς καινούρια ζωή, σε άλλο μέρος, με καινούρια πρόσωπα, με καινούρια ομάδα. Αφήνεις την αγαπημένη σου πόλη στην οποία έχεις ζήσει τόσα πράγματα..

 Ξαφνικά αναμνήσεις γεμίζουν το μυαλό μου και νιώθω την ανάγκη να πάω κάπου ήσυχα να σκεφτώ. Και ξέρω το κατάλληλο μέρος! Στέλνω μήνυμα στον Άγγελο ότι θα αργήσω λίγο, κλείνω το κινητό μου για να μην με ενοχλήσει κανείς και κατευθύνομαι προς το γήπεδο που τέτοια ώρα θα είναι άδειο.

Μόλις μπαίνω στο γήπεδο, δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου. Δεν το πιστεύω ότι θα παίξω σε άλλη ομάδα. Ο ΠΑΣ ήταν για μένα... κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Από μικρή έμαθα να αγαπάω αυτήν την ομάδα και ήθελα τόσο πολύ να γίνω μέλος της κάποια στιγμή. Και τώρα που κατάφερα επιτέλους να γίνω και αρχηγός, πρέπει να εγκαταλείψω την αγαπημένη μου ομάδα. Με θυμάμαι μικρό κοριτσάκι, όταν με έφερε ο πατέρας μου πρώτη φορά στο γήπεδο -ήμουν δεν ήμουν τέσσερα χρονών. Μου είχε φορέσει τη στολή της ομάδας που μου είχε αγοράσει και μου είχε πει ότι θα πάμε κάπου. Δεν μου είπε πού, ήταν έκπληξη! Και πήγαμε οι δυο μας στο γήπεδο. Παίζαμε με τον Ολυμπιακό! Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με το παιχνίδι, τους παίχτες, την ατμόσφαιρα. Τελικά νικήσαμε 2-0, αποδείχτηκα το γούρι της ομάδας! Μετά τον αγώνα περιμέναμε με τον μπαμπά να βγουν οι παίχτες για να τους μιλήσουμε. Με πήραν αγκαλιά και βγάλαμε φωτογραφίες. Ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, ακόμα και τώρα που τη θυμάμαι συγκινούμαι.

Έπειτα, έρχεται στο νου μου το πρώτο μου γκολ. Ήταν ο πρώτος μου αγώνας! Η αρχή της πορείας μου στο ποδόσφαιρο. Είχαν έρθει να με δουν οι γονείς μου, ο Ιάσονας, ο Κώστας με τους νονούς μου. Ο αγώνας ήταν 0-0 και είχαμε περάσει το ογδοηκοστό λεπτό. Η ομάδα μας είχε κερδίσει φάουλ λίγο πιο έξω από την περιοχή και ο Άγγελος ήταν έτοιμος να το εκτελέσει. Και τότε μια φωνή μέσα μου μου ψιθύρισε: "Άρια, τώρα είναι η στιγμή σου!" Φρόντισα να ξεμαρκαριστώ και κοίταξα με νόημα τον Άγγελο, ο οποίος κατάλαβε αμέσως τη σκέψη μου και μου έβγαλε μια σέντρα που θα ζήλευε και ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Από εκεί και πέρα, θυμάμαι την μπάλα να έρχεται προς το μέρος μου, να την κοντρολάρω με το στήθος και με ένα σουτ να την στέλνω στα δίχτυα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Ο Άγγελος ήταν ο πρώτος που έτρεξε να με αγκαλιάσει. Το βλέμμα μου έπεσε στις κερκίδες, όπου είδα την περηφάνια στο βλέμμα όλων των αγαπημένων μου προσώπων: των γονιών μου, του αδερφού μου, των γονιών του Άγγελου, της νονάς και του νονού μου και μετά είδα το βλέμμα του Κώστα. Ήταν σαν να μου έλεγε "Είδες μικρή; Όλα μπορείς να τα κάνεις, αν θες! Εγώ πιστεύω σε σένα!" Και όντως, δεν νομίζω να πίστεψε άλλος σε μένα τόσο πολύ όσο ο Κώστας. Του χρωστάω πάρα πολλά, τα πάντα βασικά, όλα όσα έχω καταφέρει στο ποδόσφαιρο. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: "Πρέπει να γραφτείς σε ομάδα Άρια. Δεν έχει σημασία που είσαι κορίτσι. Έχεις ταλέντο, δεν πρέπει να το αφήσεις να πάει χαμένο! Μπορείς να φτάσεις ψηλά!" Τα λόγια του με ακολουθούν συνεχώς και ας ήμουν τότε μόνο πέντε χρονών. Η αντίδραση των γονιών μου όταν τους το ζήτησα δεν ήταν και η καλύτερη, αν και αγαπούσαν και οι δύο το ποδόσφαιρο. "Θα είναι επικίνδυνο να παίζεις με αγόρια, μπορεί να χτυπήσεις" είχε πει ο μπαμπάς. "Θα γίνεις αγοροκόριτσο, θα αποκτήσεις αντρικό σώμα" με είχε προειδοποιήσει η μαμά. Ο Κώστας ήταν αυτός που τους έπεισε, με τη βοήθεια του Ιάσονα βέβαια. Και ο αδερφός μου πίστεψε από την πρώτη στιγμή σε μένα! Μετά τον Κώστα, ίσως είναι αυτός που με στηρίζει στην προσπάθειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί μην νομίζετε ότι είναι εύκολο!