Όταν όλα αλλάζουν

70. (β) Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη

Φτάνουμε στο σπίτι μισή ώρα πριν την προπόνηση και ίσα που προλαβαίνω να αλλάξω. Ζητάω από τη μαμά να με πάει αυτή στο γήπεδο, γιατί δεν θέλω να ρισκάρω να πέσω πάνω στον Άλεξ μέσα στο λεωφορείο. Δεν μπορώ να σκεφτώ χειρότερο μέρος για να μιλήσουμε κι έτσι το αναβάλλω για μετά την προπόνηση. Όταν φτάνω στο γήπεδο, περνάω από το γραφείο του Χρήστου για να τον ενημερώσω ότι επέστρεψα και μετά πηγαίνω στα αποδυτήρια να αλλάξω. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ περίεργα που είμαι τόσο κοντά στον Άλεξ, μετά από ό,τι έγινε. Είναι στο διπλανό δωμάτιο, μπορώ να τον ακούσω να φωνάζει στον Πάνο, μάλλον επειδή δεν του επέστρεψε ένα ζευγάρι κάλτσες, τουλάχιστον αυτό μπορώ να συμπεράνω με όσα άκουσα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβω ότι τα νεύρα του είναι σε άσχημη κατάσταση και ότι γενικά είναι σε κακή διάθεση. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, όμως ήλπιζα για μια φορά να με διαψεύσει ευχάριστα. Ακούω πιο δυνατή τη φωνή του τώρα ͘ έχει βγει στο διάδρομο και πηγαίνει στο γήπεδο.

Ξαφνικά νιώθω ότι θέλω να βάλω τα κλάματα και να τρέξω μακριά! Μακριά από τον Άλεξ, μακριά από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας, μακριά από όλους και όλα! «Όμως η φυγή δεν είναι λύση» μου ψιθυρίζει ένα κομμάτι του εαυτού μου που έχει καταφέρει να μείνει δυνατό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, δένω τα κορδόνια μου και ετοιμάζομαι να βγω έξω. «Τα πάντα θα κριθούν από την αντίδρασή του όταν με δει!» σκέφτομαι και βγαίνω στο διάδρομο, όπου πέφτω πάνω στον Πάνο.

-Άρια; Γύρισες; Δεν ήξερα..

Νιώθω απεριόριστα την ανάγκη να βρεθώ στην αγκαλιά του, προκειμένου να μη βάλω τα κλάματα.

-Είδε ότι ήρθες; με ρωτάει.

-Όχι ακόμα..

-Ψυχραιμία! μου προτείνει και με τραβάει έξω.

Με το που πατάω το πόδι μου στο γήπεδο το βλέμμα μου αναζητά ανυπόμονα τον Άλεξ και καρφώνεται πάνω του, όταν τον εντοπίζω να κάνει μόνος του διατάσεις, μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά που συζητούν. Η πρώτη μου σκέψη είναι να τρέξω πάνω του και να μπω στη ζεστή αγκαλιά του, όμως αμέσως επανέρχομαι στη θλιβερή πραγματικότητα. Αφοσιωμένος καθώς είναι στις διατάσεις του δεν με έχει προσέξει ακόμα, μέχρι τη στγιμή που βγαίνει ο Χρήστος και φωνάζει να μαζευτούμε. Το βλέμμα του σηκώνεται από το έδαφος όπου ήταν καρφωμένο όση ώρα ήταν σκυμμένος και αμέσως πέφτει πάνω μου, σαν να ήξερε ότι είμαι εδώ! Το πρόσωπό του παίρνει μια μορφή έκπληξης, όμως αμέσως μετά απομακρύνει το βλέμμα του κοιτάζοντας αλλού και πλησιάζει τα παιδιά.