Όταν όλα αλλάζουν

74. Ένα καλό μάθημα και μια επιστροφή

Όταν γυρίζω από το φαγητό με τον Άγγελο είναι πλέον απόγευμα. Πέρασα πολύ ωραία μαζί του, όμως από το πρωί με βασανίζει το θέμα του Άρη. Δεν μπορώ να είμαι τσακωμένη μαζί του, αλλά η συννενόηση με τον Άλεξ πίσω από την πλάτη μου ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Παρόλα αυτά είμαι κάτι παραπάνω από πανέτοιμη να τον συγχωρήσω, όμως πρέπει να επικοινωνήσει μαζί μου. Από το πρωί ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μήνυμα. Τώρα θα είναι στην προπόνηση, οπότε αποφασίζω να περιμένω μέχρι να τελειώσει και να δω αν θα με πάρει. Γιατί δεν πρόκειται να ρίξω τα μούτρα μου και να τον πάρω εγώ. Εξαιτίας του τσακωθήκαμε, επομένως αυτός οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα.

Όταν περνάει μιάμιση ώρα από όταν έχει τελειώσει η προπόνηση και ο Άρης εξακολουθεί να μην δίνει κάποιο σημάδι ζωής, κάνω την καρδιά μου πέτρα και του τηλεφωνώ.

-Ναι.. απαντάει και μπορώ να διακρίνω τη νευρικότητα στη φωνή του.

-Γεια.. λέω πιο αβέβαια από όσο πίστευα.

-Τελείωσες την προπόνηση; τον ρωτάω απλά για να πω κάτι και να σπάσω τη σιωπή.

-Εδώ και ώρα.. μου απαντάει όσο πιο ψυχρά μπορεί.

-Οκ, αφού δεν το κάνεις εσύ πρέπει να το κάνω εγώ. Πρέπει να μιλήσουμε Άρη!

-Έλα από εδώ.. Είμαι μόνος μου.

-Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί! λέω και κλείνω το τηλέφωνο.

Όταν ο Άρης θυμώνει μπορεί να γίνει απίστευτα σπαστικός. Εκείνες τις ώρες, απλά δεν θέλω να είμαι γύρω του.. Όμως τώρα, αν θέλω να λυθεί το θέμα μεταξύ μας, ο μόνος τρόπος είναι να πάω από εκεί. Οπότε καλά θα κάνω να βιαστώ..

Χτυπάω το κουδούνι του λίγα λεπτά αργότερα και μου ανοίγει αμίλητος γνέφοντάς μου να περάσω. Προβλέπω δύσκολες στιγμές, είναι αρκετά συγχυσμένος! Γύρω από το δεξί του μάτι υπάρχει μια μελανιά, αποτέλεσμα του χτεσινού καβγά, αλλά δεν προλαβαίνω να τον ρωτήσω πώς είναι, γιατί με παίρνει αμέσως από τα μούτρα.

-Τι έγινε; Αποφάσισες να ρίξεις αυτή τη φορά τον εγωισμό σου και να κάνεις το πρώτο βήμα; αρχίζει να μου τα ψέλνει με το καλημέρα - ή μάλλον καλησπέρα - σας.

-Ναι, εφόσον δεν το έκανες εσύ, κάποιος έπρεπε να το κάνει. Οπότε το έκανα κι ας είσαι εσύ αυτός που χρωστάει μια συγγνώμη.

-Ήμουν σίγουρος.. λέει ειρωνικά και γελάει.

-Σίγουρος για ποιο πράγμα; τον ρωτάω απορημένη.