Όταν όλα αλλάζουν

10. Θεσσαλονίκη

Ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Παίρνω τις αποσκευές μου και βγαίνω στην αίθουσα αναμονής να βρω τη μητέρα μου.

-Άρια!!

-Μαμά!!

-Καλώς ήρθες κοριτσάκι μου! Πώς είσαι;

-Μια χαρά μαμά, εσύ;

-Καλά είμαι κι εγώ. Έλα να σε πάω γρήγορα στο σπίτι γιατί πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά.

-Σήμερα Κυριακή ρε μαμά;

-Ναι Άρια. Είμαι καινούρια στη δουλειά και πρέπει να εξοικειωθώ με κάποια πράγματα. Το δικηγορικό γραφείο που δουλεύω είναι από τα πιο γνωστά στην πόλη, οπότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και αυστηρά.

-Εντάξει, καταλαβαίνω. Το απόγευμα στις εφτά έχω ραντεβού με τον προπονητή του ΠΑΟΚ. Θα με πας;

-Δεν θα μπορέσω δυστυχώς. Στις εφτά τελειώνω κι εγώ. Πάρε ένα ταξί και θα έρθω να σε πάρω εγώ μετά. Ελπίζω να μην σε πειράζει.

-Εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Η μαμά με άφησε σπίτι και έφυγε. Τέλεια! Ολομόναχη! Το σπίτι πάντως φαίνεται πολύ ωραίο. Μοντέρνο, ευρύχωρο και ήδη επιπλωμένο, με όλα τα απαραίτητα. Μπαίνω στην κουζίνα να δω αν έχει τίποτα να φάω. Βλέπω πάνω στο τραπέζι τα αγαπημένα μου μπισκότα και ένα χυμό. Α, ρε μαμά, πώς με ξέρεις. Τα παίρνω και ψάχνω να βρω ποιο είναι το δωμάτιό μου. Το μπάνιο, ένα γραφείο και ... να! Το καινούριο μου δωμάτιο. Εντάξει, οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι υπέροχο, όχι σαν το παλιό μου, αλλά πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα. Ο τοίχος είναι βαμμένος σε αποχρώσεις του μπες, πάνω ακριβώς από το κρεβάτι υπάρχει ένα παράθυρο, σαν φεγγίτης, υπάρχει επίσης ένα τεράστιο γραφείο, μια μικρή βιβλιοθήκη, ενώ η μία πλευρά του δωματίου είναι σχεδόν καλυμμένη από την ντουλάπα και ακριβώς απέναντι υπάρχει ένα τεράστιο παράθυρο που οδηγεί στο μπαλκόνι. Περίεργη, ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και κοιτάζω έξω. Η θέα είναι εκπληκτική! Πέρα από ατέλειωτα κτίρια, μπορώ εύκολα να διακρίνω στο βάθος το Θερμαϊκό. Υπέροχο, απλά! Μπαίνω ξανά μέσα! Οι τοίχοι είναι πολύ άδειοι, χρειάζονται οπωσδήποτε διακόσμηση κυρίως από την πλευρά που είναι το γραφείο, γιατί πάνω από το κρεβάτι υπάρχουν δύο ράφια, φωτάκια και γραμμένο με αυτοκόλλητα "We just keep dreaming". Ιδέα της μάνας μου σίγουρα..

Αφού έφαγα και μίλησα με τον Άγγελο και τον Ιάσονα στο τηλέφωνο, ξάπλωσα να ξεκουραστώ ακούγοντας μουσική και σύντομα με πήρε ο ύπνος. Ευτυχώς είχα προνοήσει να βάλω ξυπνητήρι, το οποίο χτύπησε στις 5:30. Τι να βάλω; Πρέπει να κάνω καλή εντύπωση. Δεν μπορώ να πάω με φόρμες φυσικά, οπότε διαλέγω το αγαπημένο μου τζιν, το αγαπημένο μου φούτερ, τα σταράκια μου και έτοιμη. Κατεβαίνω κάτω, βρίσκω την πιάτσα των ταξί ακολουθώντας τις συμβουλές της μητέρας μου και λέω στον οδηγό πού να με πάει. Εφτά παρά είκοσι, είμαι έξω από τα γραφεία. Δίπλα είναι το γήπεδο που δίνουν τους εντός έδρας αγώνας και το προπονητικό τους κέντρο. "Μας" πλέον Άρια, "μας"! Παίρνω τον Κώστα τηλέφωνο.