Όταν όλα αλλάζουν

50. Τέρμα;

Σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλια της Ολίβιας! Η φίλη μας κλείνει τα δεκαεφτά και φυσικά θα το γιορτάσουμε με τον δέοντα τρόπο, παρόλο που είναι Παρασκευή. Βλέπετε την Κυριακή έχουμε αγώνα, οπότε ήταν απίθανο να ξενυχτίσουμε το Σάββατο το βράδυ! Και η Ολίβια ξεκαθάρισε ότι δεν κάνει πάρτι χωρίς εμάς – εμένα και τον Πάνο δηλαδή, για τον Άλεξ πολύ που την ένοιαξε.. – οπότε έκλεισε για Παρασκευή. Αποφάσισα να βάλω κάτι απλό σχετικά, δεν έχω όρεξη για υπερπαραγωγές σήμερα κι έτσι διαλέγω το δερμάτινο μαύρο κολάν μου με μια άσπρη μπλούζα, λίγο ανοιχτή στην πλάτη. Αφήνω και τα μαλλιά μου ίσια , βάφομαι απαλά με ματά μου και κατεβαίνω περιμένοντας την Έλενα και την Ολίβια να έρθουν να με πάρουν.

Σε μισή ώρα περίπου φτάνουμε στο μαγαζί που έχει κλείσει η Ολίβια, όπου βρίκουμε τα αγόρια – Πάνο και Άλεξ - να μας περιμένουν.

-Νωρίς νωρίς.. παραπονιέται ο Πάνος.

-Εμένα μην με κατηγορείς, αυτές άργησαν να έρθουν! λέω προσπαθώντας να διώξω τις ευθύνες από πάνω μου!

-Δεν αμφιβάλλω, λέει ο Πάνος και παίρνοντας αγκαλιά την Έλενα ακολουθούν την Ολίβια στο μέσα, αφήνοντάς με πίσω με τον Άλεξ. Ούτε στημένο να ήταν!

-Είσαι πανέμορφη! Μου λέει κοιτώντας με σαν αποβλακωμένος..

-Κι εσύ είσαι πολύ όμορφος! Του λέω και αφού με πιάνει από τη μέση μπαίνουμε κι εμείς μέσα, χωρίς να πούμε κάτι άλλο.

Γενικά από όταν παραδεχτήκαμε τα αισθήματά μας είμαστε πιο κοντά, χωρίς όμως να έχει γίνει τίποτα απολύτως μεταξύ μας! Του το ξεκαθάρισα από την αρχή ότι μέχρι να χωρίσω με τον Άγγελο δεν θα γίνει τίποτα! Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Άγγελο! Δεν φτάνει που θα τον πληγώσω τόσο.. Απλά μιλάμε καθημερινά προσπαθώντας να μην δίνουμε δικαιώματα, αφού δεν θέλουμε να το μάθει κανείς ακόμα. Μόνο ο Πάνος μας πήρε χαμπάρι – και πολύ άργησε βασικά!

~Flashback~

Μία μέρα μετά την εξομολόγηση, στην προπόνηση

Μόλις τελειώσαμε την προπόνηση και μπαίνω στα αποδυτήρια να αλλάξω. Δεν προλαβαίνω να βγάλω τα παπούτσια μου και μπαίνει μέσα ο Άλεξ. Αφού του είπα του χαμένου μου, όχι πολλά πολλά μέχρι να ξεκαθαρίσω με τον Άγγελο!

-Δεν αντέχω να σε έχω δίπλα μου και να μην μπορώ να σε φιλήσω! Ξέρεις πόσο καιρό το περιμένω; λέει καθώς έρχεται και κάθεται δίπλα μου.