Όταν όλα αλλάζουν

75. (α) Άλεξ εν δράσει..

Πλευρά Άλεξ

Είμαι με τον Πάνο σε μια καφετέρια και παρακολουθούμε τον αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Αστέρα Τρίπολης. Όμως και οι δύο είμαστε σε έναν δικό μας κόσμο. Χώρισε προχτές και ο Πάνος με την ψυλομήτα την Έλενα και είναι στο μαύρο του το χαλί, όχι όμως χειρότερα από εμένα. Ακόμα δεν έχω χωνέψει πώς με άδειασε χωρίς καν να με αφήσει να μιλήσω, ενώ ξεκίνησα και πήγα στα Γιάννενα για χάρη της. Η αχαριστία και ο εγωισμός της δεν έχουν όρια και αυτή τη φορά με έβγαλε από τα ρούχα μου. Δεν νομίζω να μπορούσε να το τραβήξει περισσότερο, το τερμάτισε! Όμως αυτό δεν πρόκειται να περάσει έτσι, δεν πρόκειται να την συγχωρέσω αυτή τη φορά, όχι τουλάχιστον σύντομα και εύκολα. Η Άρια χρειάζεται ένα γερό μάθημα και ακόμα κι αν είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να της παραδώσω μαθήματα υποχώρησης του εγωισμού, θα είμαι αυτός που θα την κάνει να καταλάβει ότι δεν είναι όλα δεδομένα. Εγώ, δεν είμαι δεδομένος για αυτήν, όπως κι αυτή δεν είναι δεδομένη για εμένα. Η διαφορά μας, όμως, είναι ότι εγώ το έχω χωνέψει. Έχει φροντίσει η ίδια να μου το δώσει να το καταλάβω, μπλέκοντας συνεχώς τον Άγγελο παντού! Να βάλω μια υπενθύμιση: αν αποφασίσω κάποια στιγμή να τη συγχωρέσω, να με συγχωρέσει και γενικά αν κάποια στιγμή καταφέρουμε να είμαστε ξανά μαζί - πράγμα χλωμό, γιατί πάντα θα συμβαίνει κάτι που θα μας κάνει άνω κάτω - να θυμηθώ να βάλω τον όρο μου. Άγγελος τέρμα, οριστικά και αμετάκλητα.. Ας το αποθηκεύσω κάπου πίσω - πίσω στον εγκέφαλό μου, σε περίπτωση που κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον το χρειαστώ.

-Γκολ! μου σφυρίζει από δίπλα ο Πάνος, που σε αντίθεση με εμένα καταφέρνει να συγκεντρωθεί στον αγώνα, και βλέπω το γκολ κατά της ομάδας μου στην επανάληψη.

Αμάν ρε ΠΑΟΚ, μια παρηγοριά είχαμε μας την στέρησες κι αυτήν! Σε δύο λεπτά τελειώνει το ματς, οπότε κάνω νόημα στον Πάνο να τα μαζεύουμε.

Πάνω που πάω να κλείσω το ασύρματο δίκτυο στο κινητό μου, εμφανίζεται στην αρχική στο Facebook ένα τσεκ-ιν το οποίο μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Τι δουλειά έχει η Άρια με αυτούς; Και μόνο το όνομα του Βασίλη μου φτάνει για να γίνω έξω φρενών. Ο τύπος ασπάζεται τη γνώμη "ό,τι κινείται εκτελείται", είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από εμάς και η Άρια παίζει να είναι μέσα στα δέκα - δεκαπέντε κορίτσια από το σχολείο, τα οποία δεν έχει καταφέρει να ρίξει στο κρεβάτι του. Και η Άρια είναι - όχι μόνο στον ίδιο χώρο μαζί του - αλλά και στην ίδια παρέα; Κι αν έχει απλώσει τα χέρια του; Θα του τα κόψω και θα του τα δώσω να τα φάει!!