Όταν όλα αλλάζουν

8. Ο τελευταίος αγώνας

Το ξυπνητήρι του Άγγελου χτύπησε στις 08:00 το επόμενο πρωί και σηκωθήκαμε για να πάμε στην προπόνηση, την τελευταία μου. Φάγαμε πρωινό και ξεκινήσαμε, σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχα μιλήσει ακόμα στον Άγγελο για τον ΠΑΟΚ και έπρεπε να το κάνω τώρα, πριν το μάθει από τον Κώστα στην προπόνηση, μαζί με τους άλλους.

-Άγγελε!

-Τι είναι Άρια; με ρωτάει χωρίς να σταματήσει.

-Πρέπει να σου πω κάτι, είναι σοβαρό.

-Τι συμβαίνει;

-Χτες, που πήγα στον Κώστα, μιλήσαμε για το πού θα συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο στη Θεσσαλονίκη.

-Και; Γιατί είναι τόσο σοβαρό αυτό; Εσύ έχεις χλωμιάσει!

-Άγγελε, θα παίξω...

-Πού Άρια;

-Στον ΠΑΟΚ....

-Έχει γυναικεία ομάδα ο ΠΑΟΚ; Δεν το ήξερα..

-Έχει γυναικεία ομάδα Άγγελε, όμως δεν θα παίξω εκεί.

-Και τότε; Πού θα παίξεις;

-Θα παίξω στην κανονική, Άγγελε, στην Κ17.

-Τι;; Δεν γίνεται αυτό Άρια!! Δεν γίνεται να παίξεις με τα μαλακισμένα!! Δεν γίνεται να είναι συμπαίκτης σου αυτός το μαλάκας που σε έβριζε πέρυσι!!

-Άγγελε, σε παρακαλώ ηρέμησε.

-Του Κώστα ιδέα ήταν;

-Ναι, λέει ότι είναι καλύτερα να παίξω μια χρονιά ακόμα σε αντρική ομάδα και από του χρόνου θα πάω σε γυναικεία. Έτσι θα αποκτήσω περισσότερη εμπειρία και θα έχω περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης.

-Γαμώτο Άρια!! Δεν γίνεται αυτό! Δεν γίνεται να παίξεις σε μια ομάδα όλο με αγόρια, ούτε που ξέρω πώς θα σου φέρονται, άσε που τα μισά από αυτά είναι λιγούρια. Θυμάσαι πώς κοίταζαν τα κορίτσια στις κερκίδες που είχαν έρθει να μας δούνε πέρυσι στον αγώνα;

-Άγγελε, μπορώ να προστατέψω μόνη μου τον εαυτό μου. Και τι έγινε; Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;

-Εννοείται ότι σου έχω, σε αυτούς του μαλάκες δεν έχω.

-Ηρέμησε μωρό μου, ούτε εγώ τους συμπαθώ, αλλά μπορώ να προστατέψω μόνη μου τον εαυτό μου.

-Τι γίνεται ρε παιδιά; Πιάσαμε ψηλή κουβεντούλα. Έχουμε προπόνηση δεν θα έρθετε; μας διακόπτει ο Νίκος -ένα παιδί από την ομάδα- που ήταν μαζί με τον Άρη και έναν άλλον συμπαίκτη μας, τον Μιχάλη.