Όταν όλα αλλάζουν

91. Γενέθλια στα Γιάννενα

Πλευρά Άλεξ

Κρυμμένος πίσω από έναν τοίχο και κρατώντας την αναπνοή μου προσπαθώ να ακούσω τι συζητούν η Άρια και ο Άγγελος, μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου.

-Μου έλειψες Άγγελε..

-Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω περάσει τόσους μήνες μακριά σου.

-Συγγνώμη! Συγγνώμη Άγγελε..

-Μπορώ να τα ξεχάσω όλα, αρκεί να είμαστε όπως πριν.

-Θα κάνω τα πάντα για να γίνουν όλα όπως πριν. Άγγελε..

-Τι είναι Άρια;

-Πρέπει να σου πω κάτι. Ευχάριστο!

-Καιρός να ακούσω κάτι ευχάριστο από εσένα Άρια!

-Οι γονείς μου τα ξαναβρήκαν, θα επιστρέψουμε στα Γιάννενα με τη μητέρα μου. Μόνιμα!

-Αυτό είναι το πιο υπέροχο πράγμα που θα μπορούσες ποτέ να μου πεις! Σε λατρεύω Άρια!!

-Κι εγώ Άγγελέ μου!!

Βγάζω το κεφάλι μου από τον τοίχο, ίσα ίσα για να βλέπω. Αυτό όμως που αντικρύζω με κάνει να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου: την Άρια στην αγκαλιά του Άγγελου και αμέσως μετά εκείνος να τη φιλάει παθιασμένα.

-ΟΧΙ!!! ΟΧΙ!!! ΟΧΙ!!! φωνάζω δυνατά.

-Άλεξ; Τι έπαθες; ακούω τη φωνή της μητέρας μου και ανοίγω τα μάτια μου τυφλωμένος από το φως.

-Κλείσε το φως.. παραπονιέμαι και καλύπτω το πρόσωπό μου με το μαξιλάρι.

-Εφιάλτη έβλεπες αγόρι μου; με ρωτάει και με χαϊδεύει στο κεφάλι.

-Τι ώρα είναι; μουγκρίζω σχεδόν.

-Κοντεύει έντεκα. Θα πεις στη μανούλα τι έπαθες;

-Παράτα με..

-Όταν ήσουν μικρός και έβλεπες εφιάλτη, έτρεχες στο δωμάτιό μας, έμπαινες ανάμεσά μας και κοιμόσουν εκεί όλο το βράδυ.

-Έχεις όρεξη πρωινιάτικα ρε μάνα..

-Μεγάλωσες αγόρι μου! Μεγάλωσες χωρίς να καταλάβω τίποτα.. Μας έφαγαν οι δουλειές.

-Παράτα με ρε μάνα πρωί πρωί.

-Το κινητό σου αναβοσβήνει. Κάποιος σε παίρνει, αλλά το έχεις στο αθόρυβο.

-Φέρ' το μου εδώ.

-Η κοπέλα είναι. Είστε ακόμη μαζί;

-Μάνα φύγε! Και κλείσε την πόρτα!! της φωνάζω και ανασηκώνομαι για να απαντήσω.