Όταν όλα αλλάζουν

15. Καυγάδες

Φτάνουμε με τον Πάνο στην καφετέρια. Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστεε στο τραπέζι όπου κάθονται ο Γιάννης, ο Άλκης, ο Σπύρος, η Έλενα, η Ολίβια και.. ο Άλεξ. Παίρνω βαθιά ανάσα και χαιρετώ τα παιδιά. Ο Άλεξ, ως συνήθως σκυμμένος στο κινητό του δεν μου δίνει σημασία ή μήπως μου δίνει. Σηκώνει το βλέμμα του και μου λέει:

-Δώσε μου τον φορτιστή που έχω στην τσάντα.

Ήρθε η ώρα σου ...

-Την τσάντα; ποια τσάντα;

-Την τσάντα ΜΟΥ. Εκεί συνηθίζω να βάζω τα πράγματά μου.

-Ωραία. Και γιατί δεν τον παίρνεις μόνος σου;

-Γιατί την έχεις εσύ την τσάντα μου!

-Εγώ;

-Ναι, σου είπα .. ή μάλλον προσφέρθηκες μόνη σου να μου την φέρεις!

-Ωχ! Το ξέχασα τελείως... λέω με ειρωνικό ύφος, σαν να λυπάμαι.

-Τι εννοείς το ξέχασες; με ρωτάει γεμάτος θυμό.

-Το ξέχασα ρε παιδί μου, μου διέφυγε..

-Πού είναι η τσάντα μου ηλίθια;

-Νομίζω, ότι τελευταία φορά την είδα πάνω στο θρανίο σου. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να είδα κάποιον να την πετάει από το παράθυρο.. συνεχίζω το παιχνίδι μου εγώ και καλά αδιάφορη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν παγώσει και μας παρακολουθούν αμίλητοι.

-Πας καλά; Είσαι τελείως βλαμμένη; Άφησες την τσάντα μου στο σχολείο;

-Ναι.. αν δεν κάνω λάθος είχες και ένα μπουφάν..

-Και είχα μέσα τα κλειδιά μου! Θα σε σκοτώσω! είπε τρέμοντας από θυμό. Σιγά μη σε φοβηθώ κιόλας.. αρκετά τσαμπουκάς μας το έπαιξες..

-Αυτά παθαίνει όποιος τα βάζει μαζί μου. Δεν είμαι σαν τα κοριτσάκια που τρέχουν από πίσω σου βλαμμένε. Διαταγές να δίνεις σε αυτές που σε ανέχονται.

-Άκου να σου πω κοπέλα μου. Αυτά δεν περνάνε σε εμένα.

-Μη συνεχίζεις.. τρέμω από το φόβο μου μιλάμε! Αρκετά με τις απειλές σου! Δεν βαρέθηκες; Δεν σε φοβάμαι! Ένας μαλάκας είσαι γεμάτος ανασφάλειες που τις βγάζεις πάνω σε κοριτσάκια .. ή μάλλον τσουλάκια! Εγώ δεν είμαι σαν αυτές όμως..

-Βούλωσέ το ηλίθια!

-Τι έγινε; Ένα κορίτσι σου έθιξε τον εγωισμό σου; Δεν το δέχεσαι αυτό άντρα βαρύ και ασήκωτε ε..