Όταν όλα αλλάζουν

60. Το παρελθόν χτυπάει την πόρτα...

Δεν υπάρχει αυτό που ζω! Η κοπέλα απέναντι μάς κοιτάζει επίμονα και έρχεται προς το μέρος μας. Ο Άλεξ δίπλα μου έχει μαρμαρώσει, ενώ βλέπω τον Πάνο να έχει μείνει κι αυτός με το στόμα ανοιχτό, αφού αντιλαμβάνεται την παρουσία της κοπέλας.

-Τι συμβαίνει; ρωτάω τον Άλεξ, αλλά δεν παίρνω απάντηση, αφού την ίδια στιγμή αυτή έχει φτάσει στο τραπέζι μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι αυτή είναι η περιβόητη Δανάη! Η περιγραφή που μου είχε κάνει ο Άλεξ ταιριάζει απόλυτα αλλά και το ύφος του προδίδει πολλά!

-Γειά σας παιδιά! Τι κάνετε; λέει απευθυνόμενη στον Άλεξ και τον Πάνο.

-Γεια σου Δανάη! την χαιρετάει ο Πάνος.

Ηλίθια διαίσθηση, βγες μια φορά λάθος, έτσι για το γαμώτο!

-Πόσο καιρό έχω να σας δω! λέει χαριτωμένα και κοιτάζει τον Άλεξ, ο οποίος όμως προς τεράστια ικανοποίησή μου της χαρίζει το πιο ψυχρό του βλέμμα!

-Ε.. πολύ! απαντάει τελικά ο Πάνος για να καλύψει τη σιωπή.

-Χαθήκαμε γαμώτο.. Για πείτε μου τα νέα σας! συνεχίζει αυτή ακάθεκτη, ενώ ο Άλεξ την αγνοεί εντελώς ανοίγοντας το κινητό του με το ένα χέρι, και σφίγγοντας το δικό μου, κάτω από το τραπέζι με το άλλο.

-Ε, τα ίδια.. της απαντάει ο Πάνος αμήχανα. Εσύ;

-Δεν λέγονται στα όρθια! Να κανονίσουμε να βγούμε μια μέρα, μου λείψατε! λέει η λυσσάρα και ψάχνει για απάντηση από τον Άλεξ, που συνεχίζει να αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία της στο τραπέζι μας.

-Ναι, κάποια στιγμή, απαντάει αόριστα ο Πάνος.

-Δεν με συστήσατε στους υπόλοιπους! συνεχίζει σαν να μην έχει καταλάβει πόσο βαρύ είναι το κλίμα που αυτή έχει δημιουργήσει.

-Σωστά! αναλαμβάνει ξανά ο Πάνος. Από εδώ η Έλενα, η Ολίβια, η Άρια και ο Άρης. Παιδιά, από εδώ η Δανάη, παλιά μας συμμαθήτρια.

-Χαίρομαι που σας γνωρίζω, λέει και μας χαρίζει ένα ψεύτικο χαμόγελο, ειδικά αφιερωμένο σε εμένα!

-Κι εμείς! μουρμουρίζουν οι υπόλοιποι τρεις. Εγώ της στέλνω ένα υπέροχο "Άδειασέ μας τη γωνιά" βλέμμα, αλλά λες και το κάνει επίτηδες δεν το κουνάει από το τραπέζι μας!

-Είστε όλοι μια παρέα; Εννοώ είστε μαζί στο σχολείο ή κάτι τέτοιο; ρωτάει σαν καλή σπαστικιά που είναι!

Σφίγγω το χέρι μου, αλλά την μπουνιά την τρώει τελικά το πόδι του τραπεζιού, γιατί ως γνωστόν έχω και ένα επίπεδο!