Όταν όλα αλλάζουν

82.(α) Η γιορτή συνεχίζεται..

Πλευρά Άριας

Το ξυπνητήρι του Άλεξ χτυπάει στις οκτώ παρά δέκα. Σηκωνόμαστε με τα χίλια ζόρια και ετοιμαζόμαστε για την προπόνηση που ξεκινάει στις εννιά. Φτάνουμε στο γήπεδο πρώτοι - παρόλο που σταματάμε για να πάρουμε γλυκά για να κεράσει ο Άλεξ τα παιδιά - και πηγαίνουμε στα αποδυτήρια να αλλάξουμε. Μετά από λίγο και αφού δεν έχει φανεί ακόμα κανένα από τα παιδιά - μόνιμα αργοπορημένα ή τουλάχιστον εμείς ήρθαμε αρκετά νωρίς - παίρνουμε μια μπάλα και βγαίνουμε στο γήπεδο. Εγώ πιάνω το ένα τέρμα και αφήνω τον Άλεξ να μου κάνει σουτάκια. Τελικά ίσως χαραμίζομαι ως επιθετικός, μια χαρά καριέρα θα έκανα και στο τέρμα! 

Τις μεγάλες μου φιλοδοξίες έρχεται να διαψεύσει ένα αστείο γκολ που τρώω από τον Άλεξ, όμως μπορώ να πω ότι είμαι δικαιολογημένη, αφού η προσοχή μου αποσπάται με την είσοδο των παιδιών και του Χρήστου στο γήπεδο. Ο Πάνος κρατάει μία μεγάλη τούρτα και όλοι μαζί τραγουδούν το τραγούδι στον Άλεξ - το κανονικό αυτή τη φορά.

Ο Άλεξ φαίνεται αμήχανος για ακόμη μια φορά μέσα σε λίγες ώρες, αλλά ευτυχώς για αυτόν δεν τρώει και δεύτερη τούρτα στα μούτρα! Τα παιδιά με πρώτον τον Πάνο χαιρετούν τον Άλεξ και του εύχονται τα καλύτερα.

-Χρόνια πολλά ρε κολλητέ! Να είσαι γερός και δυνατός και να έχεις πολλές επιτυχίες με πολλά γκολ! Κι ας μας άφησες μόνους χθες.. του λέει ο Πάνος χτυπώντας τον ελαφρά στην πλάτη. 

-Μεγάλε, εκατόχρονος! Ό,τι καλύτερο σου εύχομαι με πολλές επιτυχίες και πάνω από όλα υγεία!! του εύχεται τελευταίος ο Χρήστος και στη στιγμή εμφανίζονται κουτάλια για να φάμε την τούρτα.

-Ει! Πίσω όλοι σας! Πρώτη θα φάω εγώ και μετά εσείς.. Είπαμε δεν σιχαίνομαι αλλά όχι κι έτσι! φωνάζω και προχωράω διεκδικητικά προς την τούρτα.

-Άρια, κάτσε καλά! Πρώτα προπόνηση και μετά τούρτα.. Μη δεις φαγητό, αμέσως να πέσεις με τα μούτρα!  με σταματάει ο Χρήστος.

-Συκοφαντίες.. χαζογελάει ο Άλεξ από πίσω.

-Εσύ Αλεξάκο πολλά λες! 

Του κάνω νόημα να σκάσει και γυρίζω προς το Χρήστο.

-Έλα μωρέ Χρήστο.. Μια φορά έχει γενέθλια ο αρχηγός μας, δεν αξίζει να το γιορτάσουμε; του λέω παίρνοντας το κουταβίσιο βλέμμα.

-Όχι! Και μην προσπαθείς άδικα, δεν περνάνε σε εμένα αυτά! λέει ανένδοτος αλλά εγω διακρίνω το κρυφό χαμόγελο στα χείλη του που προδίδει ότι είναι έτοιμος να ενδώσει.