Όταν όλα αλλάζουν

70. (α) Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη

Ξυπνάω νωρίς το πρωί, κάνω ένα μπάνιο, μαζέυω τα ελάχιστα πράγματα που είχα μαζί μου και φεύγω με τη μαμά για το νοσοκομείο. Λίγο πριν φτάσουμε χτυπάει το τηλέφωνο της μαμάς και είναι η κυρία Κατερίνα.

-Τι σου είπε μαμά; τη ρωτάω όταν κλείνει.

-Δεν μπορούν να της δώσουν άδεια σήμερα και με ρώτησε πότε θα πάμε και πότε θα φύγουμε.

-Να μην ανησυχεί μέχρι να φύγουμε θα είμαι εγώ εκεί. Μαμά, θέλω μια χάρη, βασικά..

-Πες μου!

-Θέλω να μας αφήσεις λίγο μόνους να μιλήσουμε. Μπορείς να έρθεις αργότερα; Την παρακαλάω.

Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου μόνοι μας και ειλικρινά πρέπει να γίνει αυτό πριν φύγω για τη Θεσσαλονίκη.

-Εννοείται, όταν είναι για να φύγουμε θα σε πάρω τηλέφωνο.

-Εντάξει, ευχαριστώ μαμά! λέω και ετοιμάζομαι να κατέβω από το αυτοκίνητο.

-Άρια, περίμενε μισό λεπτό, με διακόπτει.

-Τι είναι μαμά;

-Δεν θέλω να επεμβαίνω στη ζωή σου, αλλά, ίσως πρέπει να ξανασκεφτείς κάποια πράγματα. Ξέρεις τι εννοώ, για τη σχέση σου με τον Άγγελο.

-Μαμά, δεν χρειάζομαι κήρυγμα. Τα λέμε μετά! της απαντάω απότομα και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Ήμουν έτοιμη να τσακωθώ μαζί της, αλλά κάθε σκέψη σχετικά με τον Άλεξ μου προκαλεί νευρικότητα και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να της δώσω την ικανοποίηση ότι είμαστε τσακωμένοι τώρα. Και χωρισμένοι, κατά κάποιον τρόπο. Κατά όλους τους τρόπους..

Μπαίνω στο δωμάτιο του Άγγελου σιγά σιγά γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω αυτόν ή την Ελπίδα αν κοιμούνται. Όμως το κρεβάτι της Ελπίδας είναι άδειο και ο Άγγελος είναι ξύπνιος. Πιο ευνοϊκή στιγμή δεν θα μπορούσα να πετύχω!

-Καλημέρα Άγγελε!

-Καλημέρα, δεν σε περίμενα τόσο νωρίς..

-Εμ.. Βασικά, πρέπει να φύγω πριν το μεσημέρι. Μακάρι να μπορούσα να μείνω, το θέλω πολύ. Αλλά δεν μπορώ να χάσω άλλη προπόνηση, ελπίζω να καταλαβαίνεις..

-Δεν μιλάς σοβαρά! Φυσικά και καταλαβαίνω και ήδη έχεις μείνει πάρα πολύ. Έχεις από την Κυριακή εδώ και είναι Τρίτη! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι εδώ. Δεν θέλω να αισθάνεσαι ότι πρέπει να μείνεις Άρια..