Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

69

'Nessa, voel je je echt wel goed genoeg om naar school te gaan?' Fluistert Olivia als ze merkt dat ik weer in elkaar kruip van de pijn in mijn buik. 'Je bent vanmorgen net uit het ziekenhuis ontslagen.'

'Ja, ik trek het wel.' Ik zet mijn ellebogen op de uitklapplank van de stoel voor me en laat mijn gezicht op mijn handpalmen rusten.

'Sweetie, je bent drie dagen terug een kindje verloren. Zelfs Lucian is nog niet weer aan het werk gegaan.'

'Ik wil niet teveel van school missen en dit jaar over moeten doen. We zijn bijna klaar en ik kan na de examens bijkomen.' Als ik mijn examens niet haal ben ik een jaar van mijn leven kwijt.

'Nessa, het is niet niks om dit mee te maken. Al helemaal niet met de oorzaak.'

'Ik wil niets missen.' Mijn buik doet weer vervelend en ik druk er tegenaan met mijn armen.

'Mevrouw Dijkstra, als mijn lectuur zo slaapverwekkend is mag je vertrekken.' De vrouw die beneden voor het whiteboard staat kijkt me nijdig aan.

'Ik heb- Laat maar.' Het gaat de docent niets aan wat er afgelopen weekend gebeurd is. Ik pak mijn boeken, schuif ze in mijn tas en stamp de treden van de rijen van de collegezaal af. Het zitvlak van de stoel klapt tegen de rugleuning. Beneden komt de vrouw naar me toe.

'Je vertrekt? Ik had beter van je verwacht.' Ze is niet geamuseerd.

'Inderdaad. Je weet dat ik net uit het ziekenhuis kom. Ik vertrek omdat ik beter van je had verwacht.' Ik speel haar haar eigen kaart terug.

'Wie zegt dat je niet gewoon schoolziek was de afgelopen dagen?' Ze trekt een wenkbrauw op. Ik kan niet geloven dat ze denkt dat ik me aanstel!

'Mijn ongeboren dochter is zaterdag doodgeschoten door een medeleerling!' Ik verhef mijn stem, het kan me niet schelen dat iedereen in de collegezaal het hoort. Er klinken geschrokken zuchten van meerdere studenten. Ik zie dat de docent me niet gelooft. 'Hier heb je bewijs.' Ik trek mijn trui en shirt omhoog om mijn schotwond bloot te geven. Alle studenten zien het ook. 'Mijn kindje van zeventien weken moest in stukken gescheurd worden om uit mijn baarmoeder gehaald te worden. Bedankt voor je fucking begrip!' Met dat gezegd te hebben trek ik mijn shirt weer omlaag en stamp het lokaal uit, sla de deur achter me dicht. Tranen stromen over mijn wangen en ik beweeg mezelf naar de gang waar alle leraren, professors en leiding hun kantoren hebben.

'Vanessa, wat is er aan de hand?' De directrice van de school opent de deur van haar kantoor en laat me binnen.

Ik neem plaats op de stoel aan deze kant van het bureau. 'Ik werd net de les uitgestuurd.'

'Dat is niets voor jou. Hoe is dat gekomen?' De directrice gaat tegenover me, aan haar bureau zitten.

'Er is afgelopen weekend wat voorgevallen en ik had daar last van in de lectuur. Mevrouw Smit dacht dat ik in slaap viel van haar les en eiste dat ik vertrok. Daarna zei ze dat ze beter van me verwacht had. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat omdat ik allesbehalve moe was en juist oplette.' Ruw veeg ik de nieuwe tranen van mijn wangen en vertel verder. 'Ze geloofde het niet eens toen ik vertelde dat ik in het ziekenhuis gelegen heb tot vanmorgen, omdat mijn kindje doodgeschoten was.'

'Je hebt een kindje? Dat wist ik niet. Sinds wanneer?' Ze kijkt me ongelovig aan.

'Sinds zondagavond. Met een spoedoperatie werd de kogel verwijderd en daarna moest ik bedenken op welke manier het kindje naar buiten moest komen.'

'Vanessa, wat erg! Waarom ben je nu alweer op school? Je zou thuis moeten bijkomen!'

'Ik wil niet teveel missen en daardoor blijven zitten.'

'Waarom volg je de lessen niet via de computer? Olivia wil vast helpen daarmee. Ik kan jullie laptops van school geven zolang het nodig is.'

'Dat is misschien een optie. Ik zal het haar vragen in de volgende les.'

'Ga je niet liever naar huis? Als je geen vervoer hebt kan ik je naar huis brengen.' Stelt de directrice voor.

'O- nee, bedankt voor het aanbod, mevrouw Hofman. Mijn vriend is thuis en hij zei dat hij me komt ophalen als ik naar huis wil. Ik zal hem zo bellen.'

'Schat, je mag me Shirley noemen.' Dat heeft ze al vaker tegen me gezegd, ik vind het alleen beleefder om mensen met meneer of mevrouw aan te spreken. 'Ga maar lekker thuis uitrusten zolang je nodig hebt. Ik ga zo met Olivia en Irene praten als haar lectuur afgelopen is.'

'Bedankt. Dan zal ik mijn vriend bellen en dan in de kantine wachten, misschien wat eten.'

'Het is geen moeite, schat. Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat je je examens gaat halen dit jaar.' De vrouw legt haar hand op mijn rug en loopt met me mee naar de gang. 'Zoek me op als ik iets voor je kan doen.'

Ik bel Lucian onderweg naar de uitgang. Het gaat nog niet over of hij neemt al op. Bij het horen van zijn stem voel ik hoe erg ik hem mis en mijn emoties spelen weer op. 'Hey.' Ik snik.

'Gaat het met je, liefje?' Zijn stem klinkt bezorgt.

'Nee.'

'Wil je dat ik je kom ophalen?' Via de telefoon hoor ik dat hij zijn spullen bij elkaar pakt.

'Graag, ik heb het gehad voor vandaag.'

'Geef me tien minuten. Ik ben onderweg.'

'Tot zo.' Ik ga alvast buiten zitten, onder het afdakje bij de parkeerplaats.

'Kitten..'

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een arm om mijn middel voel. 'Hey.'

'Heb je al die tijd in de kou gezeten?' Lucian legt zijn vrije hand op mijn bovenbeen en wrijft er over als hij voelt dat de kou door mijn legging getrokken is. Hij staat op en komt voor me staan als ik niet reageer. 'Kom, je gaat lekker op de bank liggen en ik ga iets te eten voor je koken.'

'Wil je pasta met kaassaus koken?' Ik word door hem meegenomen naar zijn auto.

'Ik kook alles voor je wat je wil.' De man opent de bijrijdersdeur voor me en sluit het weer als ik zit. 'Wat is er gebeurd dat je naar huis wil?'

'Dat is een lang verhaal.'

'Geeft niet, liefje. We hebben de hele dag voor onszelf.' Nadat hij de motor gestart heeft drukt hij op een paar toetsen op de display tussen ons in, in het dashboard. Een paar seconden later is de stem van een vrouw te horen. Lucian rijdt ondertussen weg.

'Hey Luce, John is net bezig met een cliënt. Kan ik je helpen?' Het is Marjon.

'Wil je doorgeven dat ik hem zo de documenten stuur en niet meer bezig ga met de zaak vandaag? Ik ben met Vanessa onderweg naar huis en ga de rest van de dag met haar besteden.'

'Tuurlijk, geen probleem. Maak het gezellig.'

'Dank je, Mar.' Hij drukt het gesprek weg op de display en focust zich op de weg. 'Dus wat is er gebeurd net, liefje?'

'Ik had last van mijn buik, de docent dacht dat ik in slaap viel en stuurde me de les uit.' Na een zucht vertel ik de rest van het verhaal.