Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

36

Om half vijf lig ik uitgeteld op de bank en kijk een thriller op Netflix. De film is net bezig als er aangebeld wordt vanaf het portiek. Met een zucht sta ik op en loop naar de intercom.

'Ja?' Vraag ik als ik het knopje in druk om te praten.

'Vanessa, we moeten praten.'

'Nee, dat moeten we niet. En je kan proberen zolang je wil, de deur blijft dicht omdat ik hier nu echt geen zin in heb.' Zeg ik als ik hoor dat het Lucian is.

'Vanessa, doe nou niet zo.'

'Ik meen het. Ik doe de deur niet open. Je kan blijven zolang je wil, maar ik ga nu verder met het kijken van de film die ik aan het kijken was.' Ik laat de knop los en plof weer op de bank, zet de film weer op play. Nog geen kwartier later gaat de bel van mijn voordeur. O mijn god, er is serieus iemand geweest die hem binnen gelaten heeft? Ik pak mijn mobiel en stuur Lucian een whatsapp.

Ik meen het. Ik heb geen behoefte om te praten nu. —

— Vanessa, doe niet zo eigenwijs en doe de deur open.

Nee. —

— Alsjeblieft? Doe nou niet zo.

Laat me alsjeblieft met rust! —

Met dat gestuurd te hebben leg ik mijn mobiel weg en kijk naar de film die ik alweer moest pauzeren. Ik kan me er niet op concentreren en kijk elke tien minuten uit het raam of de auto van Lucian er nog staat, wat elke keer zo is. Hij geeft niet makkelijk op. Dat is normaal gesproken iets positiefs, maar in een situatie als deze niet. Niet in mijn ogen, tenminste. Ik vind het maar vervelend en heb liever dat hij me gewoon met rust liet. Ik geef op en zucht diep terwijl ik de film op pauze zet voor de tigste keer deze middag. Bij de voordeur twijfel ik of ik de deur nu wel moet openen. Waarom zou ik na een uur nog opgeven en wél de deur opendoen? Maakt dat me niet zwak? Een opgever? Een makkelijk persoon? Ik zucht nogmaals en open dan toch de voordeur.

'Waarom ben je hier nog? Heeft Pascal geen oppas nodig?' Vraag ik spottend.

'Vanessa, waarom ben je boos op mij?' Hij wil mijn wang aanraken, maar ik wend mijn gezicht af.

'Omdat je me wel mocht vertellen dat je nooit van plan was om iets serieus met me te beginnen, je me na de geboorte van je kind gaat dumpen en je liever je extreme seks wensen met Pascal vervult.' Ik laat de veel te aantrekkelijke man binnen en sluit de deur achter hem. 'Ik wist wel dat het allemaal te mooi was om waar te zijn, maar ik luisterde nooit naar de alarmbellen die gingen. Wat heb ik daar spijt van, want nu ben ik zwanger.'

'Hoe kom je daarbij? Je weet dat dat allemaal niet waar is.'

'Ik ken je niet, dus ik heb geen idee of je de dingen die je zegt echt meent. Blijkbaar weet Pascal die dingen wel van je.' Ik sla mijn armen over elkaar.

'Pascal heeft je deze dingen wijs gemaakt?'

'Wat ze zei was meer dan logisch.'

'Nee, dat is het niet want het is niet waar.'

'Daar geloof ik niets van. Ik snap niet dat iemand seks wil met iemand die, ten eerste, geen ervaring heeft en, ten tweede, niet aan dezelfde soort seks doet.'

'Denk je dat het me uitmaakt dat je voor mij nog nooit seks gehad hebt met een ander en dat je geen ervaring hebt?'

'Ja, want waarom zou je een onervaren iemand alles willen leren? Ik heb geen idee hoe alles werkt en wat ik moet doen!' Ik zie dat hij iets wil zeggen, maar ik praat verder. 'En ik wil niet dat je neukt met anderen omdat ik je niet kan verzadigen. Dus dit werkt voor mij gewoon niet en ik wil het ook niet proberen.'

Lucian weet niet wat hij daarop moet zeggen. Mijn woorden waren ook hard, maar ik heb er op deze manier geen zin in. 'Goed, maar beloof me dat je het kindje niet laat weghalen.'

'Ik kan niets beloven.'

'Vanessa, alsjeblieft.. Ik wil dit kindje wel heel graag.' Smeekt hij.

'Ik zal er over nadenken. Zolang ik niet gestoord word kan ik nadenken.' Hint ik naar hem.

'Laat me alsjeblieft wel weten wat je doet, voordat je de definitieve keuze maakt.' Hij kijkt me aan en ik zie dat hij het moeilijk vindt om me niet aan te raken. Ik zeg niets, ga geen beloftes doen waarvan ik niet weet of ik ze tegen die tijd ga nakomen. De man zucht. 'Zorg goed voor jezelf en ons kindje.' Voor ik kan reageren drukt Lucian een kus op mijn voorhoofd en mijn bloed kookt van kwaadheid. Hij krijgt ook altijd zijn zin! Ik kijk toe hoe hij de deur opent en weer achter zich sluit. Als ik hem de trap af hoor lopen, ga ik naar de woonkamer en ga in de brede vensterbank zitten. Ik zie dat hij zijn auto van het slot haalt, instapt en wegrijdt. Na een diepe zucht neem ik plaats op de bank en kijk verder naar de film, die ik deze keer ongestoord kan uitkijken.