Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-03.1

Ik open de voordeur als er aangebeld wordt en zie een erg knappe, iets oudere man, in net pak staan.

'Vanessa Dijkstra?'

'Ja..?' Antwoord ik nerveus, niet wetend wat deze man van me wil.

'Ik kom erg met de deur in huis vallen en dit is het laatste wat je wil horen na vanmorgen, maar..' Hij weet niet zo goed hoe hij de zin moet afmaken.

'Vanmorgen? Gaat dit over de behandeling?' Hoe weet hij daarvan? Wie is hij? De man knikt. 'Dat bespreek ik liever niet buiten, mijn buren hoeven daar niets over te weten. Kom binnen.' Ik stap opzij zodat hij langs naar binnen kan lopen. 'Ga zitten.' Uitnodigend gebaar ik naar de bank en stoelen. 'Hoe weet je van mijn behandeling?'

'Ik ben de eigenaar van het bedrijf, nou ja eigenaar.. de hoofd-investeerder.' Hij schraapt zijn keel. 'Er is een fout gemaakt bij je behandeling.' Shit! Dat is inderdaad met de deur in huis vallen.

'Wat.. is er misgegaan?' Terughoudend kijk ik hem aan, wil het antwoord niet horen. Hij lijkt het ook moeilijk te hebben met het verwoorden van het probleem, is waarschijnlijk serieus. 'Wil je iets drinken?'

'Eh, ja- graag.'

'Iets fris?' Ik zie hem knikken en haal een pak fruitwater uit de koelkast. Het volle glas zet ik voor de man op de salontafel en neem weer plaats op de bank, drink van mijn eigen glas sap. 'Dus ehm.. wat is er misgegaan vanmorgen?'

De man schraapt zijn keel nadat hij een slok gehad heeft. 'De verpleegster die de behandeling bij je deed heeft het verkeerde sperma bij je ingebracht. Dat van mij, wat er alleen als opslag ligt en niet voor gebruik is.'

O mijn god, ik kan zwanger raken van deze man! Hij is ongelofelijk knap! Hij blijft stil, maar denkt na over de volgende vraag. 'Ik neem aan dat je hier dan bent om me over te halen ervoor te zorgen dat dit geen zwangerschap wordt.' Wat een domper op de dag. Ik was zo blij dat ik eindelijk een behandeling kon krijgen, omdat het perfect getimed moet worden met de ovulatie, en dan wordt de droom zo stukgescheurd. Shit, ik voel tranen opkomen.

'Ehm, ja. Daar komt het wel op neer. Het was voor mij geen probleem geweest als ze niet mijn product gebruikt had, maar ik wil écht geen kinderen.' De man kijkt me aan en ik kijk snel weg, wil niet dat hij ziet hoe hard ik aan het vechten ben tegen de brandende tranen. 'Gaat het?'

'Nee.' Mijn stem breekt en ik vlieg de woonkamer uit, ga op de trap zitten en laat mijn tranen vrij. Dit is niet hoe vandaag hoorde te gaan! Ik kijk op als ik de vloer hoor kraken. De man knielt voor me neer en legt zijn hand op mijn bovenbeen.

'Het komt wel goed, Vanessa. Die trut probeerde mij tegen te zitten, maar uiteindelijk ben jij hier het enige slachtoffer van geworden.' Hij veegt mijn tranen van mijn wangen en komt dan naast me op de traptrede zitten.

'Ik heb hier zo lang op gewacht en dan gebeurd dit.' Nieuwe tranen lopen over mijn wangen. Waarom overkomt mij dit? De man, waarvan ik de naam niet eens weet, trekt me tegen zich aan en laat me uithuilen tegen zijn borstkas. Hij heeft zijn jasje uitgetrokken en ik voel zijn warmte zo. Ook ruikt hij intens lekker. 'Is het honderd procent zeker dat ze het verkeerde sperma gebruikt heeft bij mij?'

'Honderd procent niet, maar het buisje met mijn naam en code lag in het lab waar de zaadcellen van het vocht gescheiden worden. De arts die de behandeling goedkeurde en voorbereidde had het gevonden en controleerde of het product van de door jou uitgekozen donor nog aanwezig was volgens de inventaris.'

'En klopte het?' Ik ga weer rechtop zitten en veeg mijn wangen droog, mijn tranen zijn gestopt.

'Nee, ze is slim geweest en heeft ook een buisje van die persoon geopend. Of het gebruikt is weten we nog niet, maar het buisje was wel leeg.'

'Kan het op één of andere manier al getest worden wiens ehm.. spul.. gebruikt is?'

'Niet echt. Pas als je echt zwanger bent, maar ook dan pas bij een miskraam, overtijdsbehandeling of met een DNA-test bij zeven weken.'

'Is het niet mogelijk om met een slangetje of iets dergelijks wat zaad uit me te halen, of misschien is er al iets ervan uit me gevloeid?'

'Ik zal morgen met de arts overleggen of er iets mogelijk is.'

'Zal ik mee gaan zodat er misschien meteen iets gedaan kan worden?'

'Ja, dat is wel een goed idee. Ik moet even kijken of ik kan schuiven met mijn afspraken.' Hij pakt zijn telefoon en kijkt in zijn agenda. 'Niet echt speling in mijn dag. Dat wordt mijn pauze opofferen. Dat is niet erg. Heb je rond half één tijd?'

'Ja, ik heb nog een paar dagen vrij. Is het handig als ik om half één bij de kliniek ben?'

'Als je dat wil mag dat, het bespaart wel tijd.'

'Dan doe ik dat.' Mijn maag knort hard. Ik hoop dat de man dat niet hoorde. Tuurlijk deed hij dat wel, want hij kijkt me aan met een lach. 'Sorry, ik heb nog niet gegeten vanavond.'

'Je hoeft je niet te verontschuldigen daarvoor.' Hij lacht nog steeds en laat vlinders door mijn buik vliegen. 'Ik heb ook nog niet kunnen eten sinds vanmiddag. Heb je.. zin om mee uit eten te gaan?'

'Zolang het niets chics is, graag.' Ik zie de man opstaan en hij strekt zijn hand naar mij uit. Ik neem zijn hand aan en hij helpt me omhoog.

'You okay?' Vraagt hij voor de zekerheid.

'Beter dan net.' In de woonkamer werk ik de paarse huilvlekken onder mijn ogen weg met make-up. Ik kijk in de spiegel en zucht. Hopelijk valt het niet op dat ik gehuild heb. 'Zal ik andere kleren aandoen?' Ik heb mijn luie thuiskleding aan. Een joggingsbroek en een lekker warme sweater. De man schudt zijn hoofd. 'Oké, dan ben ik klaar.'