Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-03.2

Hij gaat me voor naar zijn auto en mijn mond valt open van ongeloof als ik zie naar welke auto hij loopt. Een blinkend schone, peperdure, crèmekleurige auto. 'Holy fuck.' Is het enige wat ik uit weet te brengen.

'Je bent de eerste die een ritje gaat maken in mijn nieuwe speeltje.' De man haalt de auto van het slot en de lampen lichten twee keer snel op. 'Stap in.' Hij neemt plaats achter het stuur en ik ga aan de bijrijderskant zitten. De auto ruikt heerlijk naar leer door alle leren bekleding. Tussen de stoelen zit een verhoging waar de versnellingspook zit en er zijn ook plekken voor bekers. Boven de versnellingspook zit een scherm die aan gaat zodra de auto start. Maserati komt er in blauwe letters in beeld te staan. Wow, is dit echt zijn auto? Is dit merk niet vreselijk duur? 'Het is geen nieuwe auto hoor.' Lachend kijkt hij me aan. 'Nou ja, ik heb hem niet nieuw gekocht. De auto zelf is vijf jaar oud.' Hij rijdt de parkeerplaats af, op weg naar het restaurant dat hij voor ogen heeft. 'Is er iets wat je niet eet?'

'Nee, ik eet alles.'

'Oké, mooi.' Zijn telefoon gaat en hij neemt op door op een knop op de autoradio te drukken. 'Met Lucian.' Oh, dus dat is zijn naam. Sexy!

'Sorry, ik bel van de telefoon van Marjon, mijn batterij was leeg.' Klinkt er uit de speaker.

'Ah John, ik had je net nodig. Maar dat komt zo wel. Wat kan ik voor je doen?'

'Pascal heeft toegegeven dat ze de code weet van het rek met privégebruik.'

'Hoe is ze dat te weten gekomen? Alleen de artsen en ik horen die te weten.'

'Heeft ze misschien toegang gehad tot je telefoon? Wanneer is ze voor het laatst bij je thuis geweest?'

'Een paar maanden terug, toen ze haar laatste spullen kwam ophalen.' Hij knijpt gefrustreerd in zijn neusbrug. 'Mijn telefoon lag toen in mijn slaapkamer, dus die is de hele tijd bij haar in de buurt geweest. Ze weet het patroon van mijn telefoon en het zal me niets verbazen als ze ons Whatsapp-gesprek gelezen heeft. Kan je de code veranderen, zodat ze er niet nog een keer aan kan komen?'

'Dat heb ik al gedaan nadat je wegging.'

'Ah top.'

'Waar had je mij voor nodig?' Vraagt de man aan de telefoon.

'Ben je morgen na half één aanwezig?'

'Ja.'

'Heb je tegen die tijd een afspraak?'

'Om kwart over één pas.'

'Is het mogelijk een monster van het ingebrachte zaad te nemen en te testen op wiens DNA het is?' Lucian vraagt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

'Dat is mogelijk. Maar het is geen fijne ingreep. Plaatselijk verdoven kan wel. Ik weet niet of ze dat wil?'

'Dat geeft niet, het moet maar.' Reageer ik.

'O- oké, dan zorg ik dat morgen alles gereed is en dan zie ik jullie wel verschijnen.'

'Dank je, John. Tot morgen.' Lucian drukt het gesprek weg en richt zich kort op mij. 'Wil je dat echt doen?'

'Ja, waarom niet? Dan weten we het snelst wat eraan gedaan moet worden. Als alleen het zaad van de donor gevonden wordt, hoef jij je geen zorgen meer te maken.'

'Dat is zo, maar is dat de pijn waard?'

'Ja, want dan kan ik hopelijk gewoon blij zijn als ik wel een positieve zwangerschapstest heb over twee weken. En als het wel van jou is moet ik me alvast voorbereiden op een overtijdsbehandeling.' Ik kan aan hem zien dat hij niet weet wat hij moet zeggen, dus ik verander van onderwerp. 'Ik vind je totaal geen type voor een investeerder slash eigenaar van een vruchtbaarheidskliniek.'

'Niet? Wat voor een type ben ik volgens jou dan wel?' Hij kijkt me vluchtig aan met zijn donkere ogen en let dan weer op de weg.

'Hmm. Even denken.' Een paar seconden ben ik stil. 'In strak pak en met zó'n auto? Sowieso een advocaat.' Hij lacht zijn tanden bloot en dat laat me weten dat ik gelijk heb.

'Goed geraden. Wat doe jij voor werk?'

'Ik werk in een medisch laboratorium. Niet het genetische deel helaas, maar wel het controleren van alle soorten lichaamsvocht en medicijnen.'

'Dat is ook niet mis.'

'Zeker niet, maar nu ik dit hele traject ingegaan ben om zwanger te worden, moet ik wel extra uitkijken met welke stoffen ik werk. Er wordt veel gewerkt met zeer giftige stoffen, dus ik moet op mijn eigen werk letten, maar ook dat van mijn collega's. Het is heel fijn dat iedereen op mijn werk weet dat ik op deze manier zwanger probeer te worden.'

'Vind je jezelf niet te jong om nu al aan dit soort behandelingen te beginnen? Je bent.. drieëntwintig?'

'Misschien een beetje, maar ik wil dit al jaren en wil niet zomaar een man van straat plukken en nooit vertellen dat ik zonder zijn weten een kind van hem heb.'

'Je hebt geen relatie?' Ongelovig kijkt hij me aan.

'Nope, en dit was mijn eerste behandeling.'

'Oh, fijn zo'n eerste keer en dan zo'n kreng die het verpest. Wil je dit echt alleen doen?'

'Ja, ik verwacht niet iemand te vinden die binnen een half jaar kinderen wil.'

'Dat is lastig inderdaad. Ik moet er niet aan denken.' Lucian zet de auto stil op de parkeerplaats van een restaurant. Beide stappen we uit en maken onze weg naar de ingang van het gebouw. Het is een steakhouse. Binnen worden we verwelkomd door een oudere vrouw, die ons naar een tweepersoonstafel brengt. We zitten naast elkaar, wat gezellig.

'Willen jullie al iets drinken?' Ze geeft ons beide een menukaart en we geven door wat we willen drinken. 'Komt eraan.' Lucian en ik scrollen door de gerechten. Ik heb intens zin in een biefstuk door de heerlijke vleesgeur die in de ruimte hangt.

'Ik heb zin in biefstuk. En het mag nu nog.' Als ik zwanger ben is niet volledig gegaard vlees niet goed.

'Dat is een goed idee. Daar heb ik ook wel zin in.' De man geeft onze bestelling door als ons drinken gebracht is. De gastvrouw zet ook een mand broodjes neer en ik kan het niet laten eentje te pakken en te eten. Ik rammel!