Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

35.1

Vanmorgen heb ik weer een dik uur hardgelopen, net als zondag en gisterochtend. Het voelt zo goed om weer dagelijks iets actiefs te doen. Maar langer dan dit ga ik nog niet volhouden, omdat mijn conditie echt slecht is. Als ik terug ben bij Lucian moet hij me eigenlijk helpen met het verbeteren van mijn conditie. Ik wil graag fit zijn tijdens mijn zwangerschap en ik ben nu alles behalve dat. Maar ik ben elke dag ook nog misselijk, dus dat helpt ook niet. Ik merk al dat er dingen in mijn lichaam gebeuren en veranderen. Zo zijn mijn tepels iets donkerder, zijn mijn borsten erg gevoelig, zijn mijn darmen veel aan het bewegen om ruimte te maken voor het kleine wezentje in mijn buik en mijn haar glanst veel meer. En ik voel me zelfs al echt zwanger. Omdat mijn borsten zo gevoelig zijn heb ik dagelijks een sportbeha aan, zelfs als ik de hele dag op de bank hang. Ik vind het fijner en het is minder pijnlijk.

Ik hang, sinds ik terug ben van het hardlopen en gedoucht heb, al de hele dag in mijn huispak op de bank en ik vind het heerlijk. Het is net drie uur en ik wil eigenlijk wel even naar Lucian, kijken hoe het met hem en de katten gaat. Eigenlijk mis ik het wel om bij hem te zijn, maar ik vind deze dagen thuis ook geweldig. Dit had ik ook zeker nodig om alles weer op een rijtje te krijgen. Als ik heb besloten of ik bij hem wil blijven, kan ik altijd later mijn spullen weer uitzoeken en meenemen naar hem. Ik sta op en kleed me om naar kleren waarin ik naar buiten kan. Een broek tot mijn knieën en een dun shirt met korte mouwen, kan prima. In de hal doe ik instapschoenen aan en ga naar beneden. Ik loop naar de bushalte en wacht tot de bus komt. Dat is nog drie minuten volgens het digitale bord met vertrektijden.

Bij het huis van Lucian open ik de voordeur met de huissleutel, die hij me een tijdje geleden gaf, en ik ga naar binnen. Skitty en Nux komen meteen naar me toegerend en miauwen omdat ze blij zijn me weer te zien. Beide katten geven kopjes tegen mijn benen en ik geef ze beide een aai over hun kop en rug. Ik ga naar de woonkamer en krijg de schrik van mijn leven als ik Pascal zie zitten aan het kookeiland. Ze heeft een laptop voor haar staan.

'Wat doe je hier?' Ik probeer niet boos te worden, maar het idee dat ze bij Lucian thuis is maakt me woedend. Zouden ze seks hebben omdat ik er niet ben en hij wel aan zijn trekken wil komen? Pascal is erg gewillig als het om Lucian gaat. De vrouw schrikt op en kijkt me met grote ogen aan. Ze had me natuurlijk niet verwacht.

'Het is niet wat je denkt dat het is. Ik zal alles uitleggen, wordt alsjeblieft niet boos.' Ze klapt de laptop dicht en staat op van de barkruk.

Ik wil haar smoesjes niet horen. 'Ik kom wel weer terug als jij weg bent.' Met dat gezegd te hebben loop ik naar de voordeur en net als ik die open doe, duwt Pascal de deur weer dicht. 'Jij wil mij niet in je buurt en ik wil jou niet in mijn buurt.'

'Je gaat niet eerder weg dan dat je naar me luistert. Je hebt geen idee wat er aan de hand is en waarom ik hier ben.' Ze pakt mijn pols en trekt me mee naar de woonkamer.

'Wat wil je van me? Laat me gaan!' Roep ik pissig terwijl ik me los probeer te maken. Ik heb hier echt geen zin in.

'Nee, ik ga je iets uitleggen en jij gaat rustig blijven zitten tot ik klaar ben.'

'Geef me één goede reden dat ik rustig naar je zou gaan luisteren nadat je me sloeg op kantoor!' Ja, dat ben ik nog niet vergeten en dat mag ze weten ook.

'De hele fucking reden is dat ik een fucking miskraam gehad heb! En ja, ik weet dat je daar blij mee bent en dat boeit me niet. Jij gaat zitten en luisteren naar wat ik te zeggen heb!' Ze heeft een miskraam gehad? Wanneer dat? En waarom moet ze dan bij Lucian zijn? Is dit weer een truc van haar om Lucian voor zich te winnen?

'Hoe weet ik dat je de waarheid vertelt?' Ik ga haar niet zo makkelijk geloven. Zonder iets te zeggen gaat ze naar de kamer waar ik in het begin sliep en komt even later terug met een klein, vierkant papiertje dat ze in mijn hand drukt. Het is een echofoto, maar er is niets op te zien.

'Deze foto is van vrijdagmiddag. Er is geen vruchtje, maar alleen het zakje waar het in hoort te zitten.' Ze kijkt me afwachtend aan. 'Genoeg bewijs?'

'Dan vraag ik me alsnog af waarom je hier bent.' Ik geef haar de foto terug.

'Lucian vroeg me bij hem te slapen, omdat hij niet wilde dat ik alleen was terwijl die miskraampillen hun werk gingen doen.'

'Juist, wilde je niet gewoon aandacht van Lucian?' Ik kijk haar doordringend aan in de hoop dat ze toegeeft.

'Wacht maar tot jij een miskraam gehad hebt! Dan weet je hoe het is om je kindje te verliezen! Maar je bent nog niet eens zwanger, dus wat weet je er van.' Pascal heeft meteen door dat het niet netjes was om dat te zeggen. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Maar je hebt geen idee hoe pijnlijk het lichamelijk en psychisch is. Ik heb alleen maar kunnen huilen van de pijn toen de pillen werkten.'