Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

52

(Nog steeds voor onbepaalde tijd geen nieuwe hoofdstukken, mijn gezondheid wordt alleen maar slechter en ik kan op sommige dagen niet eens mijn bed uit van de vermoeidheid. Sorry)

Het is nog donker buiten als ik wakker word en merk dat Lucian niet naast me ligt. Ik hoor zijn stem wel, dus ik ga uit bed en zie hem aan de andere kant van de kamer naar buiten kijken. Ik ga ervan uit dat hij aan het bellen is en ik ga naar hem toe.

'Vanessa is wakker. [...] Ja, is goed. Ze zijn er vanzelf. [...] Doei.' Hij legt zijn mobiel weg en tilt me op. 'En wat denk jij te gaan doen?' Hartstochtelijk kust hij me en legt me terug in bed.

Mijn maag knort. 'Ik dacht iets te eten, omdat ik trek heb.'

'Zin om in de stad iets te eten?' Vraagt hij als hij naast me zit.

'Is er nog iets open om deze tijd dan?' Het is toch iets van vier uur in de ochtend, toch?

'Het is nog maar tien uur.'

'Echt? Hoe laat ben ik gaan slapen?' Ik voel me alsof ik al uren geslapen heb.

'Acht uur.'

'Zo vroeg?'

'Ja, maar je had het zeker nodig.' Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Hoe voel je je?'

'Prima, heb nergens last van.' Ik ga rechtop zitten.

'Mooi, dan kunnen we ergens gaan eten. Als je wil.'

'Ja, gezellig. Laat me me snel klaarmaken.' Ik vlieg naar de badkamer, haal een nat washandje tussen mijn benen door en ga naar de wc. In mijn tas bij het bed zoek ik warme kleren uit, het zal niet heel warm meer zijn buiten. 'Ik ben klaar.' Laat ik weten als ik mijn schoenen aan heb.

'Dan kunnen we gaan.' Lucian pakt mijn hand en kust me, neemt me daarna mee naar de lift.

Even later zijn we bij een soort van uitgaansrestaurant gekomen en gaan naar binnen. Voor ons is nog een deur en daarnaast is een trap naar boven. Op een bordje staat een pijl naar boven, met het woord restaurant eronder. Achter de gesloten deur klinkt de dansmuziek en we lopen de trap op. Het is vrij druk, maar er zijn nog een paar plekken vrij. We gaan op een bank in de hoek van de ruimte zitten, bij het raam en de bank tegen de muur. De muziek van beneden valt hier erg mee. Buiten zijn alle stadslichten te zien, die aangeven waar de actie vanavond gaande is. Ik pak de menukaart die tussen twee kleine plantenpotten geklemd is en kijk er in. Drank mag ik niet meer, dus dat kan ik overslaan, en plates zijn veel te groot voor waar ik nu trek in heb. Na de volledige maaltijden komen de snacks. Ook niet echt zin in. Belegde broodjes? De plaatjes naast de menulijst laten het water in mijn mond lopen. Dat is alleen snel weer voorbij. De geur van verbrande groente die uit de keuken komt, waar we vlakbij zitten, maakt me misselijk en ik kokhals er zelfs van.

'Gaat het?' Lucian legt zijn hand op mijn bovenbeen en kijkt me bezorgd aan.

Met mijn mouw voor mijn neus tegen de vieze geur, knik ik. 'De geur is niet fijn.' De geur wordt sterker en dringt door mijn mouw heen. 'Ik moet heel even naar buiten.' Ik sta op en loop gehaast het restaurant uit en de trap af. De koele buitenlucht helpt niet direct, dus ga ik met mijn hoofd in mijn handen op de stoeprand zitten, me concentrerend op mijn ademhaling en de koele lucht. Besef van tijd heb ik niet en ik weet ook niet hoe lang ik hier al zit als ik twee handen op mijn bovenarmen voel. Geschrokken kijk ik op en laat een opgeluchte zucht los als ik zie dat het Lucian is.

'We kunnen beter terug gaan, denk ik.' Hij streelt mijn wang en ik leg mijn hoofd weer op mijn armen.

'Nog heel even.' Ik voel me nu niet goed genoeg om terug naar het hotel te lopen.

'Neem je tijd, liefje.' Met zijn hand voelt hij hoe de spieren in mijn pols lopen en geeft met een vinger vrij stevige druk op een plek tussen twee spieren in. Na een paar minuten wordt de misselijkheid minder.

'Ik denk dat het wel weer gaat.' Ik pak mijn tas, die Lucian meegenomen had, en wordt door hem omhoog geholpen.

'Gaat het zo?' Vraagt hij als ik een paar seconden blijf staan.

'Ja, voor nu wel.'

'Mooi, maar zeg het wel als het niet meer gaat.' De man pakt mijn hand en samen lopen we terug naar het hotel.

'Het lijkt me verstandig dat je dit weekend rustig aan doet en we maandag zo snel mogelijk naar huis gaan. Als je je helemaal beter voelt kunnen we wel weer hierheen. Dan heb ik ook vrij en kunnen we alles doen wat je wil doen.' Lucian komt bij me op bed zitten en ik kruip tegen hem aan.

'Ja, dat is een goed idee.' Ik heb geen energie meer en denk niet dat ik me zo snel beter voel dat we dit weekend nog ergens heen kunnen. 'We kunnen beter een andere keer weer gaan.'

'Als het echt niet gaat regel ik dat je opgehaald wordt. Het is geen probleem als je naar huis wil.'

'Ben ik zo niet teveel last voor je?' Vraag ik voorzichtig.

'Natuurlijk niet, schatje. Ik vind het erg leuk dat je mee bent gegaan.' Hij drukt een liefdevolle kus op mijn slaap en op mijn wang.

'Gelukkig, ik wil je niet van je werk houden.' Ik kijk naar hem op.

'Dat doe je echt niet. Maar kan je niet beter gaan slapen?'

'Ja, dat is een goed idee.' Ik ga onder de deken liggen en mijn ogen vallen meteen dicht. Lucian komt bij me onder de deken liggen en geeft me een nachtzoen.

'Welterusten, lekkerding.'