Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

77.1

'Mam!? Wat de f-' Lucian is weer beneden! Hij knielt bij me op de grond neer en laat me in zijn ogen kijken. 'Hé Kitten, gaat het met je? Waarom zit je op de grond?'

'Je moeder liet expres een glas vallen en vertikte om het op te ruimen. Maar toen ik er me bezig was kreeg ik last van krampen en die zijn nu nog niet weg. Ik zit hier een kwartiertje, denk ik.'

'Kom, je gaat lekker op de bank liggen.' De man pakt mijn polsen en trekt me omhoog zodat ik kan staan. 'You okay?' Hij wacht op verzekering dat ik me goed genoeg voel.

'Bijna.' Laat ik weten als de pijn nog niet helemaal verdwenen is. 'Oké, ik ben er klaar voor.' Lucian legt zijn arm om mijn middel en neemt me mee naar de bank.

'Mam, wil je ergens anders plaats nemen?'

Met een zucht staat de vrouw op. 'Geen probleem.' Nors verplaatst ze zich naar de stoel, met haar thee. Lucian geeft tegenwicht als ik op de bank ga zitten, zodat ik niet te hard neerplof, en tilt daarna mijn benen de bank op terwijl ik ga liggen. Het dekentje waar ik altijd onder lig wordt over me heen gelegd en ik krijg een kus op mijn slaap gedrukt.

'Dus mam, wat doe je hier in godsnaam?'

'Jack versprak zich eerder vanavond bij het diner, noemde Vanessa je verloofde. Je hebt me niet om toestemming gevraagd.'

'Ik zal je nooit om toestemming óf goedkeuring voor iets vragen.' Lucian schraapt zijn keel. 'Die keer dat je ongevraagd langskwam toen Vanessa in het ziekenhuis lag, heb ik je al laten weten dat ik geen goedkeuring van je hoef, omdat je duidelijk geen respect voor haar en ons eerdere kindje hebt. Daar gaan we het nu ook niet alwéér over hebben omdat je naar huis gaat.' Ik hoor een sleutelbos rinkelen.

'Je denkt toch niet dat ik in dit weer naar huis ga rijden? Ik verblijf wel in de gastenkamer vannacht.'

'Je bent hier zelf heen gereden en wil niet terugrijden?!' Lucian is zijn kalmte verloren en klinkt geïrriteerd. Dat kan ik zeer goed begrijpen. Toen zijn moeder aankwam kon ik mezelf ook niet lang in toom houden.

'Heb je gezien wat voor weer het is?'

'Ja, hetzelfde als toen je hier aankwam. Het sneeuwt al de hele avond.'

'Ik ga niet zelf terugrijden.'

'Dan breng ik je.'

'Nee!' Ik schiet rechtop. 'Ik wil niet alleen blijven.' Van de gehaaste beweging is mijn lichaam van streek en laat dat merken door direct mijn buik te verkrampen. Deze pijn is sterker dan eerder en ook dieper in mijn onderbuik. De steek beweegt door mijn buik en ik kan niet meer blijven zitten, laat me terug op de bank vallen. Ook puffen alsof ik kaarsen uitblaas helpt niet.

'Rustig, schatje.' Lucian komt bij me op de bank zitten en drukt met zijn handen op mijn buik. Ik grijp zijn polsen vast en knijp er in om de pijn te kunnen verdragen, blijf zuchten ondertussen.

'Ik vind het geen probleem om een nachtje te blijven slapen.' Laat zijn moeder weten.

'Echt niet, ik breng je naar huis.'

'En mijn auto dan?' Vraagt ze verontwaardigd.

'Als je je auto zo graag wil, haal je die morgen maar op als het licht is.'

'Hoe moet ik hier komen?'

'Mam, je bent hier zelf heen gereden, je kan ook prima zelf terugrijden. Je zoekt zelf maar uit hoe je weer bij je auto komt. Niet mijn probleem.' Lucian richt zijn aandacht weer op mij. 'Ga je mee? Ik wil je niet alleen laten.' Ik knik, wil met deze pijn al helemaal niet meer achterblijven. De man helpt me omhoog en blijft me in de gaten houden. 'Blijf zitten.' Hij gaat naar de hal en komt terug met mijn jas, schoenen en sjaal. Lief als hij is helpt hij me met het aantrekken van alle kledingstukken, omdat het mij haast niet meer lukt in mijn eentje. 'Hoe is het met de pijn?'

'Minder erg, nog niet dragelijk, maar het lukt wel om op te staan.' Ik zet kracht op mijn benen als Lucian me helpt met opstaan. 'Voorzichtig rijden, de wegen zullen wel bedekt zijn met sneeuw, of slushie als er gestrooid is.'

'Sowieso liefje, ik wil niet dat jou en ons kleintje iets overkomt.' Hij drukt meerdere, veel te korte, kusjes op mijn lippen en neemt me mee naar de garage, waar zijn moeder al heen gelopen is. 'Vanessa gaat voorin omdat die stoel de vruchtwatermatjes heeft.'

'Laat je echt je moeder achterin zitten?' Nors trekt de vrouw de deur van de auto open.

'Correct.' De geweldige man helpt me de auto in en sluit de deur als ik lekker zit. Ik zet de stoelverwarming aan. 'Laat me weten als er iets is, Kitten.'

Tijdens de rit van twintig minuten heb ik nog regelmatig last van de krampen gehad. Lucian heeft zelfs een keer de auto aan de kant van de weg stilgezet om me te helpen de pijn op te vangen.

'Kristel, ben je gek geworden? Hoe verzin je het om met dit weer op pad te gaan? En ook nog eens onze kinderen én kleinkind in gevaar te brengen?' Zijn vader is boos op zijn moeder.

'Ik mag toch zeker wel bij mijn zoon op bezoek gaan?!' Ze hangt haar jas op en haar hakken tikken over de tegels als ze de woonkamer in loopt.

'Wij gaan er weer vandoor. Voordat het nog erger gaat sneeuwen.' Onderweg was het hard gaan sneeuwen.

'Kunnen jullie niet beter blijven slapen en morgen, als het licht is, terug naar huis rijden?'

'Dat wil ik Vanessa niet aandoen. Ze staat écht op knappen.' Gelukkig, daar had ik echt geen behoefte aan.

'Laat me weten wanneer jullie veilig thuis zijn.' De man legt een aanmoedigende hand op de schouder van mijn verloofde.

'Zal ik doen, pap.' Lucian neemt me mee naar buiten, de ijzige kou in, naar de warme auto. Hij pakt mijn gezicht en kust me liefdevol als hij ook plaats genomen heeft, nadat hij mij de auto in hielp.